در پای ریشه ی فهم

رفتم
رفتم تا بیخ مزه ای تلخ
تا انتهای آمدن
و آمدم با آمده ها
بشر وقتی نگاهش می شود تنها
از پی لذت است
آدم وقتی قدری می کشد قد
شعور را جلو می اندازد
و انسان وقتی می فهمد
آنجاست که …

رفتم

رفتم تا بیخ مزه ای تلخ

تا انتهای آمدن

و آمدم با آمده ها

بشر وقتی نگاهش می شود تنها

از پی لذت است

آدم وقتی قدری می کشد قد

شعور را جلو می اندازد

و انسان وقتی می فهمد

آنجاست که بی نیاز می شود

لطافت من

در پای ریشه ی فهم جوانه زد

که هر واژه ای به مانند گل لطیف است

شعر از استاد عابدین پاپی