میکروبات

با نزدیک شدن رزمناو به بندر دشمن، ناخدا که احتمال وجود مین در آبهای ساحلی دشمن را می داد، دستور داد تا توده بزرگی از میکروبها را به داخل آب رها کنند. تریلیونها میکروب بوی TNT را …

با نزدیک شدن رزمناو به بندر دشمن، ناخدا که احتمال وجود مین در آبهای ساحلی دشمن را می داد، دستور داد تا توده بزرگی از میکروبها را به داخل آب رها کنند. تریلیونها میکروب بوی TNT را تشخیص دادند و با نزدیک شدن به آنها به رنگ قرمز درخشان درآمدند و سپس ماده منفجره را هضم و بی خطر کردند.

اگرچه باور نکردنی بنظر می رسد اما اگر Ron Weiss مهندس زیستی دانشگاه پرینستون به تحقیق خود ادامه دهد تا ۱۰ سال آینده اولین نسل از روباتهای باکتریایی یا میکروباتها Microbots نه تنها می توانند دینامیت را ردیابی کنند بلکه قادر خواهند بود گازکربنیک آتش سوزیهای بزرگ را از بین ببرند، بیماریها را تشخیص دهند و هیدروژن را از آب برای مصارف سوخت خارج سازند.

رایس در خط مقدم جبهه ای جدید، کوچک اما هوشمندانه از مهندسی ژنتیک بنام بیولوژی صناعی قرار دارد. در حالیکه در مهندسی ژنتیک متعارف، ژنهایی از یک موجود زنده به موجود دیگری انتقال داده می شود؛ بیولوژیست های صناعی شبکه ژنی داخل یک موجود زنده را از نو طراحی و سازماندهی می کنند و به نحوی موثر مسیرهای ژنتیکی کنترل کننده رفتار آن موجود را از نو و مطابق اراده ما برنامه ریزی می کنند.

در سطح ژنتیکی، باکتریها نیز بسیاری از همان ترفندها و رویکردهای موجود در مدار های کامپیوتری استفاده می کنند. در یک مدار ژنتیکی عادی، یک ژن پروتئینی را می سازد که ژن خاص دیگری را فعال یا خاموش می کند؛ همانگونه که یک سیگنال در کامپیوتر، صفر را به یک و یا بر عکس یک را به صفر تبدیل می کند.

وایس اولین مدار ژنتیکی خود را در سال ۱۹۹۷ ساخت؛ زمانی که دانشجوی دکتری علوم کامپیوتر در MIT بود. این مدارها پس از آن روز بروز پیچیده تر شده است. جدیدترین کار او موسوم به « باکتریهای چشم گاوی» شامل مداری با ۵ ژن است. وایس می گوید: این فکر بسیار جذاب خواهد بود که می توانیم موجود زنده را به میل خود تغییر دهیم.

اما دیوید مگنوس یک متخصص اخلاق زیستی در دانشگاه استانفورد می گوید: جذاب و البته خطرناک. باکتریها را طوری می توان برنامه ریزی کرد که بجای خنثی کردن سم، یک سم را تولید کنند. این عرصه جدید به چهارچوبی برای اطمینان از بی خطر بودن آنها قبل از رها کردنشان به محیط نیاز دارد. وایس به این خطرات اذعان می کند اما می گوید: ما هرچه بیشتر درباره برنامه ریزی ژنی بدانیم بهتر قادر خواهیم بود که خطرات آن را به حداقل برسانیم.