تماشاگر سرمایه از دست رفته

فوتبال ما اگر روزی روزگاری هیچ دلخوشی نداشت، سکوهای لبریز از تماشاگر را مایه فخر خود می‌دانست و همه از آن به عنوان سرمایه واقعی ورزش یاد می‌کردند، اما این سرمایه چندی است در …

فوتبال ما اگر روزی روزگاری هیچ دلخوشی نداشت، سکوهای لبریز از تماشاگر را مایه فخر خود می‌دانست و همه از آن به عنوان سرمایه واقعی ورزش یاد می‌کردند، اما این سرمایه چندی است در ورزشگاه‌ها دیگر به چشم نمی‌آید تا از جذابیت‌های فوتبالی که حالا چپ و راست شکست به خورد مردم می‌دهد بشدت کاسته شود؛ خیلی ذهنتان را درگیر نکنید، نمونه‌اش همین بازی دیروز استقلال با فولاد!

کدام علاقه‌مند به فوتبال باشگاهی ایران را سراغ دارید که خاطره حضور بیش از ۵۰ هزار تماشاگر برای بازی‌های استقلال و پرسپولیس را در ذهن نداشته باشد، حتی در بازی‌هایی که جنبه حیثیتی و سرنوشت‌ساز برای آبی‌ها و سرخ‌ها نداشت این تعداد تماشاگر کم و بیش سکوهای آزادی را به تسخیر خود در می‌آورد.

اما حالا کار به جایی رسیده است که حتی برای بازی‌هایی چون بازی دیروز استقلال و فولاد که سرنوشت قهرمان نیم‌فصل لیگ دوازدهم را رقم می‌زد، صندلی‌های خالی آزادی بر حساسیت این بازی سایه می‌افکند، درست مثل فصل قبل که در روزهایی که آبی‌ها در کورس قهرمانی بودند از حمایت تماشاگرانشان بی بهره ماندند.

قصه پرسپولیس هم به همین ترتیب است و البته تراکتورسازی هم در تبریز برخلاف لیگ دهم، دیگر ورزشگاه یادگار امام(ره) را به ندرت مملو از تماشاگر می‌بیند، مشکل کجاست؟

گرچه این مساله هیچ‌گاه در رشته‌های غیرفوتبالی به درستی آسیب‌شناسی نشد و این ورزش‌ها مثل رقیبان درجه یک خارجی‌شان از تماشاگران بی‌بهره مانده‌اند، اما در فوتبال حتی با یک بررسی ساده و مقایسه شرایط فعلی با وضع سال‌های نه چندان دور، می‌توان این موضوع را ریشه‌یابی کرد و برای آشتی دادن مردم با ورزشگاه‌ها- به عنوان یک محیط سالم و مفرح- تدابیری اندیشید.

نتایج ضعیف پرسپولیس در سال‌های اخیر که ریشه در سوءمدیریت و عدم ثبات مدیریت در راس این باشگاه داشت، برگزاری بازی‌ها در روزهای میانی هفته و پرهیز از برگزاری مسابقات در ساعات ابتدایی شب و عدم سرویس‌دهی استاندارد به تماشاگران در ورزشگاه‌ها، مشکلات اقتصادی و دلایلی از این دست می‌تواند توجیه قابل قبولی برای این وضع باشد.

اما فراموش نکنیم در کنار همه این مسائل ریز و درشت که برطرف کردن آنها گاهی دور از دسترس نیست، مسائل مهم‌تری هم وجود دارد که می‌تواند توجیه واقعی برای قهر دنباله‌دار تماشاگر با ورزشگاه باشد.

به راستی مسوولان امر باید با خود بیندیشند که برای این تماشاگران چه کرده‌اند و چه مشوق‌ها و برنامه‌های فرهنگی سالمی برای آنها در نظر گرفته‌اند.

تماشاگر، وقتی با ورزشگاه قهر کرد که شعارهای خودجوش! دیکته شده از مدیران یا مربیان باشگاه‌ها را دید و فحاشی و انواع و اقسام الفاظ رکیک را شنید تا کمتر خانواده‌ای اجازه حضور فرزندش در چنین محیط سالم و مفرحی را بدهد!

امید توفیقی