شنبه, ۱۵ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 4 May, 2024
تنهاییهای خود ساخته
پیش از اینها که زندگیهای آپارتمانی رونقی نداشت و ما با واژهای به نام آپارتمان تقریبا بیگانه بودیم، طبق اسناد و مدارک تاریخی و گفتههای سینه به سینه نقل شده از سوی پدران و مادرانمان، خانوادهها مثل حالا از هم دور نبودند و جدای از حضور چند نسل در یک خانه، دیدارهای خانوادگی و دوستانه نیز رونق بیشتری داشت.
در چنین شرایطی واژهها و حالاتی مانند تنهایی نیز کمتر به گوش میخورد و کمتر میشنیدیم که آدمها از تنهاییهای خود بنالند، اما حالا تنهایی نقل هر مجلسی شده است و بسیاری از ما که بویژه در کلانشهرها زندگی میکنیم، از تنهایی مینالیم.
عادت کردهایم که از کنار هم عبور کنیم و حتی نگاهی هم به یکدیگر نیندازیم. عادت کردهایم که آرام و بیسر و صدا برویم و بیاییم و سال تا سال همسایهها را نبینیم و به دوست و آشنا زنگ نزنیم و به دیدارشان نرویم و آن وقت عادت بالاترمان را که نالیدن از تنهایی است به رخ هم بکشیم.
یادش بخیر، پیش از اینها که زندگی آپارتمانی رونقی نداشت، بسیاری از ما هر گاه دلمان میگرفت خیلی راحت و بیدغدغه در خانه همسایه را میزدیم و آنجا بود که به تنهایی مجال جولان نمیدادیم.
حالا اما ارتباطهای چهره به چهره را فراموش کردهایم. حالا کمتر پیش میآید که وقتی در خیابان راه میرویم به آدمی که از روبهرو میآید سلام بدهیم یا جواب سلام بگوییم.
شاید بتوان به جرات گفت که بسیاری از تنهاییهای ما به دست خودمان خلق شده است، چرا که رابطههای ساده را فراموش کردهایم. یادمان رفته است که میتوان و میشود خیلی راحتتر از اینها به یکدیگر سر بزنیم، صدای یکدیگر را بشنویم و سادهتر باشیم.
کاش وقتی برای تفریح و استراحت از تهران و دیگر شهرهای بزرگ خارج میشویم و به شهرهای کوچک و روستاها پناه میبریم، کمی از سادگیهای بهجا مانده در آنجا با خودمان برداریم و برگردیم.
همین دیروز و پریروز بود که به اتفاق چند نفر دیگر و هنگام راه رفتن در شهری کوچک به فاصله هر چند ده متر با صدای سلام کودکی یا بزرگسالی به خودمان میآمدیم و بعد ناخواسته لذت میبردیم که اینان چه بیشائبه و ساده سلام میکنند و لبخند میزنند. احساس کردم که آنها تنهایی را هنوز کاملا درک نکردهاند، آن طور که شب و روز از آن مینالیم.
براستی در همین یکی دو ماه اخیر چند بار دعوت دوست و آشنا برای یک قدم زدن ساده و یک دور هم بودن بیدغدغه را به بهانههای مختلف رد کردهایم.
براستی اگر برای کار زیاد و بیحوصلگی خود بیشتر ارزش قائلیم تا دیدارهای تازه به تازه، آیا آن وقت حق داریم از تنهاییها بنالیم و البته دیگران و همگان را در تنها ماندن خود مقصر بدانیم؟
صولت فروتن
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
تعمیر جک پارکینگ
خرید بلیط هواپیما
دولت چین سیستان و بلوچستان انتخابات امیرعبداللهیان شورای نگهبان حسن روحانی مجلس شورای اسلامی حجاب دولت سیزدهم مجلس نیکا شاکرمی
سیل ایران هواشناسی تهران شهرداری تهران باران سازمان هواشناسی آتش سوزی یسنا فضای مجازی پلیس زلزله
خودرو قیمت خودرو قیمت طلا مسکن تورم بانک مرکزی قیمت دلار حقوق بازنشستگان بازار خودرو دلار ارز ایران خودرو
صدا و سیما مسعود اسکویی سوئد مهران غفوریان رضا عطاران بی بی سی تلویزیون صداوسیما موسیقی سریال سینمای ایران سازمان صدا و سیما
رژیم صهیونیستی غزه جنگ غزه اسرائیل فلسطین روسیه آمریکا ترکیه حماس اوکراین نوار غزه انگلیس
پرسپولیس فوتبال استقلال سپاهان لیگ برتر باشگاه پرسپولیس باشگاه استقلال علی خطیر جواد نکونام تراکتور بازی لیگ قهرمانان اروپا
آیفون اینستاگرام اپل ناسا گوگل صاعقه تلفن همراه عکاسی کولر
کبد چرب فشار خون گرما