فولکس­واگن از خودروی ملت تا خودروی دولت

پیشینه این کمپانی به دهه ۳۰ میلادی برمی­گردد زمانی که هیتلر دستور داد خودرویی برای مردم عادی که در زبان آلمانی فولکس ­واگن۱ خودروی ملت خوانده می­شود, بسازند این خودرو همان خودروی معروف یعنی فولکس ­واگن بیتل در ایران قورباغه­ای است البته طراحی خودروی فولکس بیتل قورباغه­ای به زمان فردیناند پورشه ۱۸۷۵ ۱۹۵۱ برمی­گردد که خواسته هیتلر با طراحی این خودرو توسط این فرد همزمان شد و به تولید مدل افسانه­ای فولکس بیتل انجامید

گروه خودروسازی فولکس­واگن یکی از بزرگترین خودروسازان اروپاست و شاید بعد از جنرال­موتورز دومین خودروسازی باشد که بیشترین تعداد برند را دارد. این خودروساز شش برند با نام­های آئودی، سئات، اشکودا، بنتلی، بوگاتی و لامبورگینی دارد. تولید سالانه این خودروساز بیش از ۴ میلیون دستگاه (در سال ۲۰۰۴ معادل ۴.۱۴ میلیون دستگاه) است. استراتژی تولید این خودروساز بر پلتفرم و مجموعه قطعات مشترک بین برندهایش بنا نهاده شده است. این خودروساز علاوه بر این­که بزرگترین خودروساز اروپا به­شمار می­آید و بازار این قاره در اختیار آن است، واحدهای تولید مهمی در امریکای شمالی(مکزیک)، امریکای جنوبی و چین دارد. محصولات این شرکت بسیار متنوع است و همه نوع خودرو از خودروهای سواری کوچک گرفته تا خودروهای سنگین را دربر می­گیرد. در زیر ابتدا به معرفی شرکت مادر این مجموعه یعنی فولکس­واگن می­پردازیم.

● فولکس­واگن

پیشینه این کمپانی به دهه ۳۰ میلادی برمی­گردد؛ زمانی که هیتلر دستور داد خودرویی برای مردم عادی که در زبان آلمانی فولکس ­واگن۱ (خودروی ملت) خوانده می­شود، بسازند. این خودرو همان خودروی معروف یعنی فولکس ­واگن بیتل (در ایران قورباغه­ای) است. البته طراحی خودروی فولکس بیتل (قورباغه­ای) به زمان فردیناند پورشه (۱۸۷۵-۱۹۵۱) برمی­گردد که خواسته هیتلر با طراحی این خودرو توسط این فرد همزمان شد و به تولید مدل افسانه­ای فولکس بیتل انجامید. ناگفته نماند که طراحی پورشه خود نیز ملهم از خودروهای تاترا هانس لودوینکا بوده است. البته هیتلر تغییراتی در این مدل از جمله کاهش مصرف سوخت (به دلایل اقتصادی و سهولت دسترسی افراد قشر متوسط)، ایمن بودن، استفاده آسان، ارزان و راحت بودن تعمیر و تعویض قطعات اعمال کرد. هدف از این تغییرات آن بود که یک فرد سطح متوسط جامعه آلمان با پس­انداز کردن بتواند خودرویی تهیه کند. سرانجام این ایده هیتلر به حقیقت پیوست و حدود ۳۳۶ هزار نفر این خودرو را خریدند. اروین کومندا یکی از طراحان ارشد پورشه کسی است که نمونه اولیه فولکس قورباغه­ای را که ما امروز می شناسیم، خلق کرده است.

کارخانه­ای در کا.د.ف اشتات که امروزه ولفسبورگ خوانده می­شود، تنها تعدادی از این مدل را تولید کرده بود که جنگ جهانی در سال ۱۹۳۹ شروع شد. در نتیجه به دلیل شرایط آن زمان مدل­های قدیمی این خودرو بیشتر به­صورت مدل­های نظامی شبیه جیپ و با نام­های کوبل واگن و یا خودروی آبی خاکی شومین واگن موجودند. از سال ۱۹۴۸ فولکس­واگن به یکی از مهمترین شرکت­های آلمان غربی هم از لحاظ اقتصادی و هم از لحاظ سمبولیک تبدیل شد. هنریش نوردهوف یکی از مدیران ارشد اسبق اپل که بر مدل نظامی و شهری این خودروساز در دهه­های ۳۰ و ۴۰ میلادی نظارت داشت، از این سال به­عنوان مدیر فولکس­واگن منصوب شد. به­غیر از معرفی تعدادی مدل نوع دوم (ون­ها، وانت­ها و خودروهای کاروان) سیاست تولید نوردهوف سیاست تک­مدلی بود که تا پیش از مرگ خود یعنی سال ۱۹۶۸ میلادی در فولکس­واگن دنبال کرد. تولید خودروی نوع اول فولکس­واگن یعنی فولکس واگن بیتل(قورباغه­ای) که در کشورهای مختلف با نام­های مختلفی شناخته می­شد، طی این سال­ها افزایش چشمگیری داشت که در سال ۱۹۵۴ در مجموع به یک میلیون دستگاه رسید. در دهه­های ۶۰ و ۷۰میلادی با وجودی­ که این مدل دیگر از مد افتاده بود اما سیاست­های خوب این شرکت از قبیل صادرات به امریکا، تبلیغات ابتکاری و محبوبیت رو به فزونی این مدل سبب شد که رکورد قبلی فروش خودرو که متعلق به فورد تی بود، شکسته شود و فروش این خودرو در سال ۱۹۷۳ از ۱۶ میلیون دستگاه فراتر رود.

فولکس­واگن تولیدات خود را در سال ۱۹۶۷ با معرفی نوع سوم خودروهایش که بیشتر در قالب تغییراتی در بدنه خودروی نوع اول (فست­بک، ناچبک و...) عرضه می­شد و در سال ۱۹۶۹ با معرفی نوع چهارم خودروهایش به نام­های ۴۱۱ و ۴۱۲ با ساختار بدنه یکپارچه، دنده کاملا اتوماتیک و سیستم تزریق سوخت مستقیم، گسترش داد. درسال ۱۹۷۳ فولکس­واگن مدل تینگ خود را که خودرویی نظامی بود، در امریکا معرفی کرد.

در اواخر دهه ۶۰ فولکس­واگن با دردسری جدی مواجه شد. نوع سوم و چهارم خودروهایش با شکست مواجه شدند و مدل کا ۷۰ نیز نظر طرفداران این خودروساز را به هیچ وجه جلب نمی­کرد. فولکس­واگن می­دانست که باید روزی تولید فولکس واگن قورباغه­ای را تمام کند اما موضوع جایگزین کردن یک خودروی جدید کابوسی بود که برای این شرکت پایان نداشت. کلید حل این مشکل خرید شرکت آئودی در سال ۱۹۶۴ بود. این شرکت تخصص لازم برای تولید موتورهای خنک­شونده با آب و دیفرانسیل جلو را داشت و می­توانست به فولکس­واگن در تولید یک جانشین برای بیتل کمک کند. آئودی راه را برای نسل­های جدید فولکس واگن که به نام­های پولو، گلف و پاسات معروف شده­اند، باز کرد.

کارخانه فولکس­واگن در ولفسبورگ در سال ۱۹۷۴ به مرکز تولید فولکس واگن گلف که در امریکا با نام رابیت در دهه ۷۰ و ۸۰ میلادی بازاریابی می­شد، بدل شد. این مدل برخلاف پیشینیانش هم از لحاظ فنی و هم از لحاظ بصری کاملا متفاوت بود. طراحی این مدل توسط طراحی ایتالیایی به نام گیورگتو گیوگیارو انجام شد که به آن بدنه­ای زاویه­دار بخشید. سبک طراحی این خودور الگویی برای شرکت­های دیگر در تولید خودروهای کوچکی مانند رنو ۵ بود. موتور گلف که به صورت اریب نصب شده بود، با سیستم آبی خنک می­شد و با دیفرانسیل جلوی خود این خودرو را به حرکت درمی­آورد. بیتل تا سال ۱۹۷۸ در دیگر کارخانه­های فولکس­واگن در آلمان در تیراژ محدود و در شعب این خودروساز در مکزیک و برزیل با حجم بیشتر تولید شد. هم اکنون این شرکت بسیار گسترش یافته است و برندها (شرکت­های تابعه) بسیاری دارد که در زیر با آنها آشنا می شویم.

● آئودی

این شرکت که دفتر مرکزیش در اینگلواشتات در باواریای آلمان واقع است، یکی از شرکت­های تابعه فولکس­واگن به­شمار می­آید که تمام سهام آن متعلق به این شرکت است. تأسیس شرکت مذکور به سال ۱۸۹۹ و آگوست هورش برمی­گردد. اولین خودروی این شخص در سال ۱۹۰۱ در زویکای آلمان شرقی سابق تولید شد. در سال ۱۹۱۰ هورش از شرکتی که خود تأسیس کرده بود بیرون رانده شد. سپس شرکتی دیگر در زویکا به راه انداخت و با نام تجاری هورش به تولید خودرو پرداخت. شرکای سابق او به­دلیل تقلید از نام تجاری، او را مورد پیگرد قرار دادند و دادگاه آلمان حکم به تعلق برند هورش به شرکت سابق آقای هورش داد. در واقع هورش نمی­توانست از نام خانوادگی خود در شرکت خودروسازی جدیدش استفاده کند. از آنجاکه واژه هورش در آلمانی به معنای "شنیدن" است، هورش معادل این واژه در لاتین را برای شرکت خود برگزید. البته عده­ای نیز معتقدند که واژه آئودی۲ برگرفته از عبارت اتحاد خودروی انگلوشتات آلمان۳است. هم اکنون آئودی بیش از ۲ میلیون خودرو در کارخانه انگلوشتات خود تولید می­کند و شعبه­ای نیز در نکراسولم دارد.

شرکت آئودی کار خود را با تولید خودرویی با موتور ۲۶۱۲ سی­سی و بعد از آن با موتورهای چهار سیلندر ۳۵۶۴، ۴۶۸۰ و ۵۷۲۰ سی­سی آغاز کرد. این خودروها حتی در رویدادهای ورزشی نیز کارکرد خوبی داشتند. هورش شرکت آئودی را در سال ۱۹۲۰ ترک کرد. بعد از آن در سال ۱۹۲۴ اولین موتور شش سیلندر آئودی با حجم ۴۶۵۵ سی­سی عرضه شد. در سال ۱۹۲۸ جی. اس. راسموسن، صاحت دی کی دبلیو و کسی که تعدادی از خودروسازان امریکایی را که موتورهای هشت سیلندر تولید می­کردند نیز خریده بود، آئودی را خرید. موتورهای شرکت­هایی که راسموسن خریداری کرده بود، در سال ۱۹۲۹ در مدل­های زویکا و درسدن آئودی به­کار رفت. همزمان مدل­های شش و چهار(تحت لیسانس پژو) نیز تولید می­شد. آئودی­های آن زمان خودروهای لوکسی بودند که با بدنه­ای خاص ساخته می­شدند. در سال ۱۹۳۲ آئودی با شرکت­های هورش، دی کی دبلیو و وندرر ادغام شد و شرکتی به نام اتویونیون (اتحاد خودرویی) را تشکیل داد. قبل از جنگ جهانی دوم اتویونیون از نشانی با چهار حلقه در­ هم فرو رفته یعنی همان مارک کنونی آئودی استفاده می­کرد. البته این نشان درآن زمان تنها در خودروهای مسابقه­ای اتویونیون استفاده می­شد و شرکت­های دیگر این گروه از نشان خود استفاده می­کردند. پیشرفت­های تکنولوژیک متمرکزتر شد و متعاقب آن برخی از مدل­های آئودی با موتور­های هورش و وندرر به بازار آمد. طی جنگ جهانی دوم اتویونیون بمباران شد و به­شدت آسیب دید. بعد از جنگ زویکا جزئی از جمهوری دموکراتیک آلمان شد و دفتر مرکزی آئودی به انگلوشتات انتقال یافت. در آن دوره نشان چهار حلقه متصل بر روی محصولات دی کی دبلیو به­کار می­رفت. شرکت تلاش خود را بر برند دی کی دبلیو متمرکز کرد اما موتورهای دوزمانه در آن زمان محبوبیت نداشتند. در سال ۱۹۵۸ دایملر بنز ۸۰ درصد سهام اتویونیون را خریداری کرد و سال بعد صاحب کل این شرکت شد. دایملر بنز موتور چهارزمانه با توان ۷۲ اسب بخار و سیستم انتقال نیرو دیفرانسیل جلو را طراحی کرد. این مدل در سپتامبر ۱۹۶۵ عرضه شد و برند آئودی را دوباره رونمایی کرد. دایملر بنز این شرکت را در ۱۹۶۴ به فولکس واگن فروخت. درسال ۱۹۶۹ آئودی با ان اس یو در نکراسولم نزدیک اشتوتگارت ادغام شد. ان اس یو در دهه ۵۰ میلادی بزرگترین تولیدکننده موتورسیکلت جهان بود اما بعدها به­سوی تولید خودروهای کوچکی مانند ان اس یو پرینتز روی آورد. سپس مطابق ایده فلیکس وانکل این شرکت کار خود را بر موتورهای دورانی متمرکز کرد. در سال ۱۹۶۷ خودروی جدید این شرکت به نام رو ۸۰ که به دلیل بهره­گیری از خصوصیاتی مانند ایرودینامیک، وزن کم، ایمنی و غیره خودرویی جلوتر از زمان خود بود، عرضه شد اما مشکلاتی که برای موتورهای دورانی ایجاد شد، استقلال ان اس یو را برهم زد. هم اکنون بسیاری از مدل­های آئودی در نکراسولم تولید می­شوند. بعد از آن، این شرکت مدلی به نام کا ۷۰ را که بین مدل آینده­نگر رو ۸۰ و مدل پرینتز بود، عرضه کرد اما فولکس­واگن این مدل را از آن خود کرد و هویت ان­اس یو را به­عنوان یک برند جداگانه از بین برد.

اولین آئودی که در عصر نوین عرضه شد، آئودی ۱۰۰ سال ۱۹۶۸ بود اما خیلی زود با یکی از مشتقات فولکس واگن پاسات یعنی آئودی ۸۰ جایگزین شد. در آن زمان تصویری که از خودروهای آئودی وجود داشت، تصویر خودرویی محافظه­کار بود، به همین علت پیشنهاد جورج بنزینگر، یکی از طراحان شاسی فولکس­واگن مبنی بر استفاده از تکنولوژی دو دیفرانسیل - که تنها در خودروهای نظامی فولکس­واگن استفاده می­شد- در خودروهای معمولی و مسابقه­ای آئودی مورد قبول قرار گرفت. مدل معمولی آئودی که در دهه ۸۰ به نام کواترو معروف بود، خودرویی دو دیفرانسیل و توربوشارژردار بود که براساس آئودی کوپه طراحی شد. با آن که این مدل فروش خوبی نداشت اما به آئودی در به­دست گرفتن بازار تکنولوژی کمک شایانی کرد.

در سال ۱۹۸۶ زمانی که آئودی ۸۰ به نوعی از مد افتاده و شمایل یک پدربزرگ را به خود گرفته بود، مدل ۸۹ معرفی شد. این مدل کاملا جدید فروش خوبی کرد اما برخلاف ظاهر جذاب و مدرن خود، قوای محرکه مناسبی نداشت و تجهیزات کاملا ابتدایی در آن به­کار رفته بود، حتی آینه سمت شاگرد به-صورت آپشن نصب می­شد. در ۱۹۸۷ آئودی مدل ۹۰ خود را که ظرافت خاصی در طراحی آن به­چشم می­خورد و ویژگی­های استاندارد بسیار عالی داشت، معرفی کرد. در دهه ۹۰ فروش مدل­های ۸۰ آئودی با سقوط مواجه شد و مشکلات اساسی پدید آمد. با گزارش ۶۰ دقیقه­ای تلویزیونی که در یکی از شبکه­های تلویزیونی امریکا براساس اظهارات مشتریان پخش شد این رکود فروش شدت بیشتری پیدا کرد. این گزارش سعی داشت نشان دهد که خودروهای آئودی با مشکل شتابگیری بیهوده مواجه­اند. بعدها محققان مستقل دریافتند که این مشکل ناشی از نزدیکی پدال­های گاز و ترمز درخودروهای آئودی و عدم توانایی رانندگان امریکایی در تمایز بین این دو بود زیرا امریکایی­ها به خودروهایی با جعبه­دنده خودکار و دو پدال کاملا مجزا از هم عادت دارند. به هر حال این گزارش تأثیر شدیدی بر فروش آئودی داشت و این شرکت مجبور شد مدل مذکور را با نام دیگری عرضه کند و حتی ناچار به خروج از بازار امریکا تا اواسط دهه ۹۰ میلادی شد. نقطه عطفی که می­توان برای آئودی درنظر گرفت، فروش مدلA۴ در سال ۱۹۹۶ و بعد از آن عرضه مدل­های A۴/۶/۸ است. این مدل­ها که با همکاری فولکس­واگن و برندهای دیگر این شرکت و با روش پلتفرم مشترک تولید شدند، اعتبار از دست رفته آئودی توسط آن گزارش مغرضانه را برگرداندند.

در حال حاضر آئودی به­سرعت در اروپا رشد می­کند و به داشتن خط تولید محصولاتی با کیفیت معروف است. درسال ۲۰۰۴ آئودی یازدهمین افزایش فروش جهانی خود را با میزان ۷۷۹.۴۴۱ دستگاه تجربه کرد. این رقم از ۲۱ مرکز فروش از مجموع ۵۰ مرکز فروش این شرکت در جهان به­دست آمده است. بیشترین میزان فروش مربوط به اروپای شرقی(۱۹.۳درصد)، افریقا(۱۷.۲درصد) و سپس خاورمیانه(۵۸.۸درصد) بوده است. در سال ۲۰۰۵ آئودی به دلیل افزایش فروش در این منطقه دو مرکز فروش در هند راه­اندازی کرد. با آن که نشان آئودی جذبه و اعتبار نشان­هایی مانند مرسدس و ب ام و را ندارد اما حسن شهرت این شرکت در زمینه کیفیت و سبک خاص محصولات، این برند را بسیار محبوب کرده است. در سال ۲۰۰۴ بعد از عرضه مدل A۶ به­دلیل تعهد به کیفیت، این شرکت توانست از رقبایی همچون مرسدس و ب ام و پیشی گیرد.

● سئات

سئات یکی از بزرگترین خودروسازان اسپانیاست که بازار خودروی این کشور را در دست دارد. این شرکت در سال ۱۹۵۰ به عنوان یکی از شرکت­های تابعه فیات بنیان گذاشته شد که سهم قابل­توجهی از آن متعلق به دولت اسپانیا زیر نظر فرانسیسکو فرانکو بود. سئات مخفف عبارتی چهارکلمه­ای۴ در زبان اسپانیایی و به معنای "اتحادیه اسپانیایی خودروهای شخصی" است.

این شرکت ابتدا محصولات فیات را که از نظر ظاهری کمی با دیگر محصولات این شرکت متفاوت بودند، با نشان خود تولید می­کرد. برای مثال سئات پاندا در اصل فیات پاندا بوده است یا سئات ۶۰۰ که اولین خودرویی است که بسیاری از اسپانیایی­­ها خریدند، براساس فیات ۶۰۰ ساخته شده است.

اولین خودرویی که با نشان سئات و بدون دخالت فیات در سال ۱۹۸۲ عرضه شد، سئات روندا نام داشت. از آنجا که این خودرو تغییر شکل یافته فیات ریتمو بود­، شرکت مادر یعنی فیات را مجبور به اقامه دعوا در خصوص شباهت روندا به ریتمو کرد. این ادعای فیات، رئیس وقت فیات را مجبور کرد تک­تک قطعات با رنگ زرد روشن را به رسانه­ها نشان دهد تا تفاوت این خودرو با ریتمو مشخص شود و به این ترتیب دعوا خاتمه یافت. بعد از کنار گرفتن فیات از سئات، فولکس­واگن از طریق شرکت مادر خود یعنی واگ قرارداد همکاری با این شرکت در سال ۱۹۸۱ منعقد کرد و سپس در سال ۱۹۸۶ به سهامدار عمده آن و در سال ۱۹۹۰ به صاحب این شرکت تبدیل شد. کارخانه سئات در مارتورل واقع است و سالانه ۴۵هزار خودرو در آن تولید می­شود. البته دفتر مرکزی این شرکت در بارسلونا قرار دارد.

سئات در ۵۰ کشور دفاتر توزیع و فروش محصولات مختص به خود را دارد. به غیر از ۱۲۵۰ کارمندی که در مارتورل در زمینه تحقیق و توسعه کار می­کنند، این شرکت ۱۴هزارو ۵۰۰ کارمند دارد. سئات محصولاتی با نشان خود اما مطابق با سیاست­های فولکس­واگن تولید می کند. البته بعضی از تولیدات این شرکت مانند سئات ایبزا در برخی کشورها (مانند کشورهای افریقایی) با نشان فولکس­واگن فروخته می­شود. از لحاظ استراتژی مدل­ها، سئات از سبک آئودی پیروی می­کند و آئودی ـ همان­طور که گفته شد ـ شرکت تابعه فولکس­واگن است.

● اشکودا

اشکودا دیگر شرکت تابعه فولکس­واگن است که در کشور خود یعنی جمهوری چک، خودروساز راهبر و بزرگی است. این خودروساز یکی از شرکت­کنندگان مسابقات رالی جهانی است که با مدل­های اکتاویا و به­تازگی فابیا در این مسابقات شرکت می­کند.

این شرکت که بنیان آن در سال ۱۸۹۵ توسط لورین و کلمنت و با اسم این دو نهاده شد، ابتدا به تولید دوچرخه می­پرداخت. در سال ۱۸۹۹ موتورسیکلت و در سال ۱۹۰۵ خودرو را به تولیدات خود اضافه کرد. اولین مدل تولیدی این شرکت به نام وترت A با موفقیت همراه شد و در اتریش- مجارستان و در سطح بین­المللی جایگاهی برای خود یافت. در طول جنگ جهانی دوم مانند بیشتر خودروسازان، درگیر تولید خودروهای نظامی شد. بعد از جنگ تولید کامیون را آغاز کرد اما در سال ۱۹۲۴ به دلیل وقوع مشکلاتی مانند آتش­سوزی مجبور به جست­وجو برای شریک شد. در نتیجه با اشکودا که بزرگترین واحد صنعتی در اتریش- مجارستان بود، ادغام شد. بعد از رکودی که طی بحران اقتصادی دهه ۳۰ با آن دست به گریبان بود، اشکودا توانست در اواخر این دهه با عرضه مدل­هایی مانند پاپیولار موفقیت­هایی کسب کند. طی جنگ جهانی دوم و اشغال چکسلواکی، این شرکت جزئی از گروه آلمانی هرمن گورینگ ورک شد و به تولید محصولات جنگی پرداخت. بعد از جنگ، اشکودا از شرکت مادر خود جدا شد. در دوره پس از جنگ (دهه­های ۴۰ تا ۶۰) با وجود شرایط نامساعد سیاسی و قطع ارتباط با پیشرفت­های فنی که در کشورهای غیرکمونیست وجود داشت، اشکودا توانست اعتبار خوبی تا دهه ۶۰ برای خود کسب کند و مدل­هایی مانند اشکودا اسپارتاک ۴۴۰، اکتاویا ۴۴۵، فلیسیا و اشکودا ۱۰۰۰ را تولید کرد. اشکودا به تولید خودروهای محکم و ایمن معروف است. تا اواخر دهه ۸۰ میلادی اشکودا همچنان به تولید محصولاتی که از لحاظ ایده متعلق به دهه ۶۰ بودند، می­پرداخت و این موضوع سبب شد که به دلیل ورود مدل­های زیبایی از کشورهای اروپای غربی، از اعتبار اشکودا در دهه­های ۸۰ و ۹۰ میلادی کاسته شود. وضعیت به گونه­ای شد که لطیفه­هایی در مورد خودروهای اشکودا در این دهه رایج گردید. یکی از این لطیفه ها این است:« نفر اول:" چطور می­شود ارزش یک اشکودا را دو برابر کرد؟ نفردوم: برو باک بنزینش را پر کن."»

اما این بحران در سال ۱۹۸۷ که نقطه عطف فعالیت شرکت اشکوداست، با عرضه مدل فیورت برطرف شد. این خودرو توسط طراحی ایتالیایی طراحی و موتور آن تحت لیسانس تکنولوژی موتورهای اروپای غربی ساخته شده بود. با عرضه این مدل اشکودا توانست خودرویی قابل مقایسه با خودروهای اروپای غربی بسازد و فاصله تکنولوژیکی خود را با خودروسازان این کشورها از بین ببرد. با آن که لطیفه­ها همچنان رواج داشت اما این مدل جدید در چکسلواکی و کشورهای بلوک شرق مورد استقبال قرار گرفت.

انقلاب مخملی تحولات بنیادینی مانند خصوصی­سازی شرکت­ها در چکسلواکی ایجاد کرد. در مورد اشکودا دولت تصمیم گرفت یک شریک خارجی بیاورد بنابراین در سال ۱۹۹۰ شرکت واگ برای این کار انتخاب و در سال ۱۹۹۱ اشکودا چهارمین برند شرکت واگ شد.

از آن زمان تاکنون این شرکت با بهره­گیری از حمایت تکنولوژیکی فولکس­واگن پیشرفت زیادی کرده است. برای نمونه اشکودا فلیسیا سال ۱۹۹۶ با آن که بر پایه فیورت ساخته شده بود اما از لحاظ کیفی بسیار ارتقا یافته بود. مدل­های دیگر مانند اکتاویا و فابیا نیز راه خود را به بازار اتحادیه اروپا باز کردند.

با این اوصاف تصوری که از اشکودا در اروپای غربی وجود داشت، کاملا تغییر یافت. با پیشرفت­های تکنولوژیکی این شرکت، تصویر آن یک­شبه کاملا تغییر کرد که از این تغییر در تبلیغات خود نیز استفاده می­کند. هم اکنون اشکودا از این شعار در تبلیغات خود بهره می­برد:" اشکودا این است؛ صادق". در حال حاضر این شرکت خطوط مونتاژ و کارخانه­های متعددی در کشورهای مختلف مانند سارایوو، بوسنی و هرزگوین دارد.

● بنتلی

بنتلی­موتورز شرکتی بریتانیایی است که در حوزه خودروهای لوکس و گراند تورر فعالیت می­کند. این شرکت در سال ۱۹۱۹ توسط اون بنتلی۵ در انگلستان تأسیس شد. بنتلی پیش از این و در زمان جنگ جهانی اول با تولید موتورهای دورانی هواپیما که معروفترین آن BR۱ است، موفقیت­های خوبی کسب کرده بود. فولکس­واگن درسال ۱۹۹۸ رولزرویس و بنتلی موتورز را از وایکر(صاحب آن از سال ۱۹۸۰) با شکست ب ام و در مزایده به قیمت ۴۳۰ میلیون پوند خریداری کرد. پیش از این ب ام و موتورهای هشت سیلندر برای بنتلی آرنیج و موتورهای دوازده سیلندر برای رولزرویس سراف تأمین می­کرد. نام شرکت رولزرویس در ردیف برندهای فولکس­واگن قرار نگرفت و با قیمتی ۴۰ میلیون پوندی تحت لیسانس ب ام و درآمد. مطابق توافق ب ام و و فولکس­واگن، فولکس­واگن می­تواند تا سال ۲۰۰۲ به تولید خودروهای رولزرویس و بنتلی بپردازد اما تولید خودروهای رولزرویس تنها مختص ب ام و خواهد بود. در این زمان فولکس­واگن به­تدریج اعتماد خود را به ب ام و از دست داد و سرانجام در سال ۲۰۰۳ موتورهای ب ام و دیگر در خودروهای بنتلی به­کار گرفته نشد.

در سال۲۰۰۳ بنتلی تولید یک کوپه لوکس به نام کانتیننتال جی تی را آغاز کرد. این خودرو که شبیه فولکس واگن W۱۲ است، بسیار مورد استقبال قرار گرفت و با آن که دو کارخانه این شرکت در کروه و کشایر۶ حدود ۴۵۰۰ دستگاه از این مدل را طی یک سال تولید کردند اما نتوانستند به تقاضای مردم پاسخ دهند و عده­ای همچنان در نوبت دریافت این مدل قرار دارند. در نتیجه پیشنهاد تولید گونه چهار­در این مدل در درسدن یعنی همان جایی که خودروی لوکس فولکس واگن فاتون تولید می­شود، ارائه شد. در آوریل ۲۰۰۵ بنتلی برنامه تولید مدل جدیدی از آرنیج کوپه در کروه از سال ۲۰۰۶ را طرح­ریزی کرد.

● بوگاتی

بوگاتی یکی از معروفترین مارک­های خودروهایی است که ملیتی ایتالیایی- آلمانی- فرانسوی دارند. این خودروساز به دلیل تولید خودروهای اسپرت به خودروسازی افسانه­ای تبدیل شده است. بوگاتی اولیه در طول جنگ جهانی دوم از بین رفت اما دوباره توسط فولکس­واگن احیا شد. فولکس­واگن در سال ۱۹۹۸ امتیاز تولید خودرو با نام تجاری بوگاتی را خریداری کرد. در این زمان فولکس­واگن وظیفه طراحی بوگاتی EB ۱۱۸ را که از نوع سدان- تورینگ است و از موتور ۵۵۵ اسب بخاری و ۱۸ سیلندر بهره می­برد، به شرکت ایتال دیزاین محول کرد و آن را در نمایشگاه خودروی پاریس به نمایش درآورد. در سال ۱۹۹۹ بوگاتی EB ۲۱۸ در نمایشگاه خودروی جنوا معرفی شد و اواخر همین سال بوگاتی چیرون در نمایشگاه خودروی فرانکفورت در معرض دید عموم قرار گرفت. سپس در نمایشگاه خودروی توکیو علاوه بر نمایش مجدد EB۲۱۸ بوگاتی ویرون را که خودرویی جاده­ای است، معرفی کرد. تمامی این خودروها موتورهایی ۱۸ سیلندر دارند. در سال ۲۰۰۰ فولکس­واگن مدل مفهومی بوگاتی EB ۱۶/۴ ویرون با موتوری ۱۶ سیلندر و توان ۱۰۰۱ اسب بخار را در نمایشگاه­های خودروی پاریس، جنوا و دیترویت به نمایش گذاشت. ارتقای این مدل طی سال ۲۰۰۱ ادامه یافت و سرانجام در سال ۲۰۰۱ بوگاتی اعلام کرد که تولید بوگاتی ویرون EB۱۶/۴ را از سال ۲۰۰۳ آغاز خواهد کرد. عرضه این مدل در نیمه دوم سال ۲۰۰۵ آغاز شد. این مدل در کارخانه قدیمی این شرکت در شهر دورلیسهایم نزدیک مولزهایم تولید می­شود. بوگاتی ویرون توانی بیش از ۱۰۰۰ اسب بخار و قیمتی بیش از ۱ میلیون دلار امریکا دارد و قادر است رقیبانی مانند مک لارن F۱ را پشت سر بگذارد و سرعتی بیش از ۴۰۵ کیلومتر در ساعت را به­دست آورد. انتظار می­رود که بعد از موفقیت بوگاتی ویرون ۴/۱۶، بوگاتی خودروی چهار­دری با شاسی منحصر به­فرد و موتور و سیستم انتقال قدرت ویرون تولید کند.

● لامبورگینی

شرکت خودروسازی لامبورگینی اس. پی. ای.۷ که به لامبورگینی معروف است، تولیدکننده خودروهای اسپرت بسیار قوی است که در روستایی کوچک به نام بولوگنیز نزدیک بولوگنه ایتالیا واقع شده است. این شرکت درسال ۱۹۶۳ توسط فروشیو لامبورگینی تأسیس شد و از شرکت تراکتورسازی لامبورگینی تراتوری اس. پی. ای منشعب شده است. فروشیو لامبورگینی یکی از عاشقان خودروهای اسپرت مانند فراری بود. داستان­های گوناگونی در مورد چگونگی شکل­گیری لامبورگینی وجود دارد، از جمله اختلاف میان لامبورگینی و انزو فراری(صاحب شرکت فراری). معروفترین این داستان­ها این است که لامبورگینی، فراری را در یک مهمانی ملاقات می­کند و صحبت آنها به بحث در مورد خودروهای اسپرت کشیده می­شود. سپس لامبورگینی به چند نکته درباره خودروهای فراری که موافق نظر آقای فراری نبود، اشاره می­کند. فراری که فردی بی­پروا بود آشفته می­شود و می­گوید:"اگر از طریقه خودرو ساختن من خوشت نمی آید چرا نمی­روی و خودت یک خودرو در آن کارخانه تراکتورسازی­ات نمی سازی؟"

هم اکنون لامبورگینی با استفاده از طراحان بدنه­ای مانند فرانکو اسکاگلیون، زاگاتو، ماریو مارازی، برتون، ایتال دیزاین، مراچلو گاندینی و غیره توانسته است گرانترین، قدرتمندترین و مناسبترین خودروهای جاده­ای را تولید کند. جالب آن که چون فروشیو لامبورگینی خود یکی از طرفداران مسابقات گاوبازی است، تقریبا نام تمام خودروهایش به­گونه­ای با گاوبازی در ارتباط است.

محمدرضا شرع پسند

پانوشت:

Volks(ملت)wagon(خودرو)

Audi

Auto Union Deutschland Ingolstadt

Sociedad Española de Automóviles de Turismo

Owen Bentley

Crewe, Cheshire

Automobili Lamborghini S.p.A.

منبع:

سایت جاست اتوwww.just-auto.com