حال تلویزیون خوب نیست, افسردگی مزمن گرفته

آیا با پایان بندی های شتابزده سریال های غمناک تلویزیون, افسردگی مزمن رسانه ملی پایان می پذیرد

آیا با پایان بندی های شتابزده سریال های غمناک تلویزیون، افسردگی مزمن رسانه ملی پایان می پذیرد؟

روز ۱۶ آبان سال ۸۸ بود که مقام معظم رهبری در حکمی سیدعزت الله ضرغامی رئیس سازمان صداوسیما را برای پنج سال دیگر به عنوان رئیس سازمان صدا و سیما منصوب کردند. در بخشی از حکم ایشان خطاب به ضرغامی آمده بود: سفارش اساسی اینجانب نزدیک کردن و رساندن این رسانه فرهنگ ساز، به طراز رسانه ای است که دین و اخلاق و امید و آگاهی، بارزترین نمود آن باشد و رفتار اجتماعی مخاطبان و نیز نهاد حساس و مهمی چون خانواده بر اساس آن شکل گیرد.

ضرغامی در اولین گام های خود پس از دریافت حکم دوباره و دریافت رهنمون صریح و روشن مقام معظم رهبری، علی دارابی را به عنوان معاون سیما انتخاب کرد و عنان شبکه های تلویزیونی را به او سپرد. دارابی نیز که پس از تصدی معاونت سیما جلسات بسیاری را با گروه ها و طیف های مختلف برگزار کرده و در هرکدام از جلساتش وعده و وعیدهایی داده، در نشستی با بسیج دانشجویان دانشگاه های علم و صنعت به تلاش مدیران، کارکنان و برنامه سازان رسانه ملی، برای اعتلای مفاهیم و ارزش های اسلامی، انقلابی و انسانی در صدا و سیما، ممنوعیت تجمل گرایی، مصرف گرایی و ساخت سریال های تلخ اشاره کرد و این اقدامات انجام شده را راهی برای اعتلای ارزش های انقلابی و اسلامی دانست.

اما با گذشت حدود دو سال، سیما هنوز گام جدی در تولید آثار دلنشین حاوی پیام های ذکر شده برای مخاطبان خود برنداشته است. البته در چنین مواقعی مدیران به سرعت پرچم ساخت سریال مختارنامه را بالا می برند تا بگویند که ما هم در این مدت حرفی برای گفتن داشته ایم ولی انصافا جز این مورد خاص که تولیدش مربوط به سالهای اخیر نیست، در این مدت، سریال های شبانه تلویزیون از کیفیت بالایی برخوردار نبودند و حتی سریال های ماه رمضان نیز که در سالهای گذشته شاخص میزان مخاطب و رضایتمندی اش را اصطلاحا به سقف می چسباندند، طی این سالها خیلی تعریفی نداشتند و حتی در برخی موارد توفیق کور کردن ذوق مخاطبان را هم داشته اند.

حال خراب تلویزیون و سریال های تلخش این روزها به اوج رسیده، هرچند که با زدن سر و ته سریالها و یکهویی ریختن آن به حلق مخاطب، خواستند اوضاع را روبراه کنند، اما آیا مخاطب خسته تلویزیون که این روزها دلش برای تلویزیون مریض و افسرده اش می سوزد، می تواند هنوز کورسویی امید به بهبود این بیمار خفته در بستر داشته باشد؟ آیا طبیبی هست که مرهمی بر دل رسانه ملی بگذارد؟ اصلا شاید تلویزیون داروهایش را اشتباهی خورده. وگرنه شما در کجای جهان دیده اید که یک رسانه به صورت رگباری چهار الی پنج سریال غم زده را که دست هرچه فیلم هندی است از پشت بسته اند، به روی آنتن ببرد؟

یا حال تلویزیون خراب است یا حال مدیرانش، وگرنه مخاطب بینوا چه گناهی کرده که وقتی خسته و کوفته از کار روزانه و سردرگمی از قیمت تورم و تام و جری بازی نرخ ارز و طلا به خانه برمی گردد، تلویزیون را که روشن می کند، تازه باید بنشیند و یک دل سیر برای سریال ها هم گریه کند؟ آخر افسردگی تلویزیون به یکی دو تا سریال هم بر نمی گردد و از جمله آنها می توان به تا ثریا، شیدایی، در پناه تو، پنجره، آینه، دلنوازان و... اشاره کرد که الی ماشا»الله تصدق سر همین گیرنده های دیجیتال - که صبح تا شب در همین رسانه ملی تبلیغ می شوند- می توان پای روضه هایشان اشک ریخت.

البته و صد البته ذکر این نکته کاملا ضروری است که هر کدام از آثار نامبرده، توسط گروه های سازنده مطرحی ساخته شده اند و هرکدام هم حرفی برای گفتن داشته و دارند. انصافا هم نمی توان نقاط قوت برخی از آنها را نادیده گرفت، اما هر کدام از این سریال ها به ویژه تاثریا حاوی پیام های بسیار ارزشمند و از نظر ساختاری جذاب بوده شاخص و خوب ساخته شده اند، چوب نابلدی سیما را می خورند.

در حقیقت نبود مدیریت واحد بر جدول پخش سریالها در سیما، هرکدام از شبکه ها را مانند جزیره ای کرده که به طور خودسر و فقط و فقط بنا بر اولویت های خود اقدام به برنامه سازی می کنند و همین امر موجب شده تا وقتی یک نگاه بیرونی نظیر مخاطب به تمام آنچه که از رسانه ملی به عنوان یک واحد می گیرد مواجه میشود، دچار آشفتگی ذهنی شده و کاملا مطمئن شود که تلویزیون این روزها حالش خیلی خوب نیست.

ضمن اینکه کوتاه کردن سریال ها در زمان پخش طی دو سال اخیر بیش از گذشته به چشم می خورد و به نظر می رسد علاوه بر فقدان مدیریت جامع سیما بر آنچه از تمام شبکه ها پخش می شود، خیلی به آنچه در شبکه ها ساخته می شود واقف نیستند و وقتی اثری روی آنتن رفت تازه می فهمند چه دسته گلهایی به آب داده اند و به تکاپو برای جبران برمی آیند. در نهایت امید است با پایان یافتن ماه صفر و آغاز ربیع الاول که با میلاد نبی اکرم(ص) همراه است، مخاطبان با توزین بیشتر و بهتری در پخش آثار چه نمایشی و چه غیر نمایشی مواجه باشند و مدیریتی جامع از سوی سیما برای نظارت بر جدول پخش شبکه ها تشکیل شود.

نویسنده : مریم فیروزفر