به آسانی فراموش کردیم کسانی را که با دست خالی جنگیدند

وقتی اسمی‌ از آبادان می‌آید، یاد مهرورزی، شعله‌های زبانه‌دار آتش و مشعل و نفت، یاد اولین‌ها، اولین شهدای پیروزی انقلاب، اولین پرستار زن، اولین شهدای جنگ تحمیلی، اولین …

وقتی اسمی‌ از آبادان می‌آید، یاد مهرورزی، شعله‌های زبانه‌دار آتش و مشعل و نفت، یاد اولین‌ها، اولین شهدای پیروزی انقلاب، اولین پرستار زن، اولین شهدای جنگ تحمیلی، اولین استاد، اولین معلم، اولین محاصره، اولین استقامت... را در ذهنمان تداعی می‌کند...

چه کسی باور می‌کند که میان این مو سفید کرده‌ها، یاد و یادگار آن روزگاران، همه و همه مدتی را با عشق و جانفشانی جنگیدند و زندان رفتند... برای عقایدشان، برای آبادان، برای خاکشان، برای ایران...

همین موسفید کرده‌های جنگ که وقتی یادی از آن روزگار می‌کنند، تنها لبخندی و اشکی در چشمشان ما را به یاد آن روزها می‌اندازد... واقعا می‌توانیم یاد آن روزهای تلخ را بفهمیم...

وقتی با موشک و تیر و خمپاره شهرک پالایشگاه نفت آبادان در آتش می‌سوخت و تکه‌های دود در هوا این شهر را به تاریکی می‌کشاند، ما کجا بودیم؟....

وقتی پسرک جوان که در میان دود و آتش چنان چهره رنگ پریده‌اش در اوج جوانی پیر گشته بود که پدر او را پشت در خانه نمی‌شناخت، ما آن زمان کجا بودیم؟ درد آن پیری را چگونه می‌توانیم حتی لحظه‌ایی لمس کنیم...

چه بگویم از قبرستان شهدای بی‌نام آبادان، خجلم از محبت بی‌شائبه و بدون توقع این مردم مهرورز، این خاک پر از صبوری و رنج....

چه بنویسم که این قلم توانایی گفتن را ندارد، شرم دارد...

آبادان امروز چقدر متفاوت شده است با آبادان دیروز... آبادان امروز کوچک شده است... آبادان یعنی خاک میهن، آبادان یعنی سرور و بزرگی، آبادان یعنی خرمشهر، شلمچه، اهواز، آبادان یعنی تهران، آبادان یعنی ایران...

آبادان امروز آب بهداشتی ندارد؟ چرا؟ آب شور و کثیف تمام گل‌ها را ویران کرده است... مگر قرار نبود آبادان ایران باشد؟ آبادان هوایش خاکی ست... باران خاک مدارس را تعطیل می‌کند. کودکان آبادان یعنی کودکان تهران، کودکان ایران...

چه شد که به آسانی فراموش کردیم کسانی را که با دست خالی جنگیدند، چه شد که به آسانی فراموش کردیم؛ هجمه‌ایی از توپ و تانک و اسلحه و تیربار آن‌ها را ... امروز این رشادت‌ها را چه آسان به دست فراموشی سپرده ایم...