جام ستاره‌های خاموش

لیونل مسی مات و مبهوت شادی آلمانی‌‌ها را تماشا می‌کند تا این‌که مارادونا از راه می‌رسد و او را در آغوش می‌کشد. این پایان تلخ ستاره‌ای بود که همین چند ماه پیش، مزدک میرزایی در …

لیونل مسی مات و مبهوت شادی آلمانی‌‌ها را تماشا می‌کند تا این‌که مارادونا از راه می‌رسد و او را در آغوش می‌کشد. این پایان تلخ ستاره‌ای بود که همین چند ماه پیش، مزدک میرزایی در تمجید از نمایش خارق‌العاده‌اش در زمین فوتبال گفته بود؛ خوشحالیم در عصری زندگی می‌کنیم که مسی هم در آن است!

اما جام‌جهانی ۲۰۱۰ برای مسی سرانجام ناخوشایندی داشت. این را اشک‌های بی‌وقفه فوق‌ستاره بارسلونا در رختکن تیم ملی آرژانتین پس از بازی ناامیدکننده مقابل آلمان، تایید می‌کند. مسی که آمده بود پس از ۲۴ سال مارادونای دیگری برای آبی و سفید‌پوشان آمریکای جنوبی باشد، در حضور خود مارادونا و در ترکیب تیم تحت رهبری این اسطوره، بدترین بازی‌هایش را به نمایش‌ گذاشت تا در نهایت در باز کردن دروازه تیم‌های کوچکی چون کره‌جنوبی، نیجریه و یونان هم ناکام باشد. خداحافظی تلخ مسی از جام‌جهانی‌با گل نزدن او در ۵ بازی متوالی کام آرژانتینی‌ها را تلخ‌تر کرد تا او هم به صف طولانی دیگر ستاره‌های بی‌فروغ جام نوزدهم بپیوندد.

کاکا، دیگر بازیکن بزرگ جام بود که در آفریقای جنوبی هیچ‌گاه در شرایط شادی پس از گل قرار نگرفت. این در حالی بود که این بار کاکا نقشی برجسته‌تر از همیشه در ترکیب برزیل داشت و حالا او هم مثل مسی با حالتی از ناامیدی می‌گوید: «احساس درد دارم و رنج می‌کشم، چون تنها خودم می‌دانم چقدر سختی کشیدم تا به جام‌جهانی برسم. توقع من بیشتر از این بود و حالا فکر می‌کنم هرگز نتوانم در جام‌جهانی بازی کنم.»

این احساس قطعا در درون وین رونی پررنگ‌تر است. آقای گل لیگ برتر انگلستان، کسی که نقش انکارناپذیری در پیروزی‌های منچستریونایتد و تیم ملی کشورش در یک سال گذشته ایفا کرده بود، حتی دروازه خالی اسلوونی را هم نتوانست باز کند تا با توجه به انتظاراتی که از او می‌رفت، با کارنامه‌ای سیاه به خانه برگردد.

پایان جام‌جهانی ۲۰۱۰ برای کریستیانو رونالدو هم پرتاب آب دهان به سمت دوربین‌های تلویزیونی بود تا پسر بداخلاق پرتغالی‌ها هم در ایفای نقش ناجی برای تیم ملی کشورش عاجز باشد. نمایش ناامیدکننده فابیو کاناوارو در ایتالیا، فرانک ریبری در فرانسه و ‌ده‌ها ستاره ناکام دیگر در رویدادی که روزهای پایانی‌اش را سپری می‌کند، گواهی می‌دهند که جام‌جهانی ۲۰۱۰ جام فوتبال گروهی بود، نه مکانی برای خلاقیت ستاره‌های کاغذی.

رضا پورعالی