راهبرد اشتباه کشتی ایران

راهبرد کشتی ایران اشتباه است و جالب این که با وجود این همه کارشناس گوش شکسته, نتوانسته ایم طی این سال ها, روند حرکتی خود را تصحیح کنیم و برای یک بار هم که شده از تمام توان و پتانسیل موجود خود در کشتی دنیا و بازی های المپیک بهره مند شویم

راهبرد کشتی ایران اشتباه است و جالب این که با وجود این همه کارشناس گوش شکسته، نتوانسته‌‌ایم طی این سال‌ها، روند حرکتی خود را تصحیح کنیم و برای یک بار هم که شده از تمام توان و پتانسیل موجود خود در کشتی دنیا و بازی‌های المپیک بهره‌مند شویم.

تنها حرفی نیز که طی این سال‌ها به‌کرات از زبان مسوولان و مربیان تیم‌های ملی کشتی شنیده‌ایم، این بوده که موجودیت کشتی ایران همین است و پشتوانه ندارد و...

استدلالی کهنه و نخ‌نما شده که شنیدنش نیز تنفرزاست و معلوم نیست چرا عده‌ای تنها می‌خواهند با گفتن این مساله بر کم کاری و اهمال‌های صورت گرفته در عرصه کشتی سرپوش بگذارند و از خود، رفع تکلیف کنند و توپ را به میدان دیروزی‌ها بیندازند؛ دیروزی‌هایی که آنان نیز همین نکته را مورد اشاره قرار خواهند داد و به طور طبیعی اگر این مساله پیگیری شود به ناکجاآباد خواهیم رسید.

امروز که در آستانه بازی‌های ۲۰۰۸ المپیک پکن قرار داریم و به میمنت و مبارکی نیز ۷ سهمیه کشتی آزادمان برای حضور در این پیکارها تکمیل است، اما هنوز وقت را برای تشکیل تیمی قدرتمند هدر می‌دهیم و در برزخ راهبرد اشتباه دور خود می‌چرخیم تا بلکه با حادثه و تقی به توقی خوردن در المپیک پکن برایمان معجزه‌ای صورت بگیرد و کلاهمان را از فرط شادی به هوا بیندازیم.

نمی‌خواهیم جای دوری برویم. تنها کافی است به همین مسابقه‌های بین‌المللی جام علی‌اف روسیه نظری اجمالی بیندازید تا حسابی دستگیرتان شود که چرا اسب کشتی‌مان برای حضور در المپیک می‌لنگد. در حقیقت اگر می‌گوییم راهبردمان اشتباه است، نمونه‌اش را در همین جام علی‌اف و گسیل ۵ کشتی‌گیر به رقابت‌ها دیدیم تا مشخص شود که فعلا آقایان کوچک‌ترین دل‌نگرانی از بابت حضور در المپیک ندارند و تنها می‌خواهند طبق روال قبلی، باری به هر جهت در این میدان بزرگ حاضر شوند.

هر چند آقایان از این جمله باری به هر جهت‌ها ناراحت می‌شوند، اما حقیقتی است آشکار و نمی‌توان بیش از این افکار عمومی را به بازی گرفت.

امادلایلی که می‌توان برای این باری به هر جهت کار کردن برشمرد، به قرار زیر دسته‌بندی می‌شوند:

۱) اگر قرار بر این است که علیرضا حیدری پس از ۱۷ ماه دوری از عالم مبارزه و به اصطلاح دنیای کشتی‌گیری، در مسابقه‌هایی چون جام علی‌اف محک بخورد و شأن و منزلتش نیز حفظ شود، چرا به حریفان جوان‌تر او بی‌محلی می‌شود و اصلا انگار نه انگار که آنان هم برای پوشیدن پیراهن تیم ملی در وزن ششم دارای حق و جایگاهی هستند. بی‌شک در چنین شرایطی که کشتی ما باید مو را از ماست بکشد تا بهترین و شایسته‌ترین‌ها مسافر بازی‌های المپیک چین شوند، اصغر ابراهیمی و امیر گنجی نیز باید همراه حیدری در جام علی‌اف حضور پیدا می‌کردند. در این مساله که حرمت کسوت را باید نگه داشت و اجازه داد کهنه‌سوار عرصه افتخار کشتی در یک میدان خارجی، موجودیت خود را در معرض قضاوت قرار دهد، ‌حرفی نبوده و نیست؛ اما نه به این قیمت که به دیگر مدعیان چنین تفهیم شود که محلی از اعراب نداشته و به دیگر سخن، هنوز اعتماد لازم به آنان نیست. بی‌شک حالا که علیرضا حیدری با مصدومیت مواجه شده، اشتباه تصمیم‌گیری بیشتر خود را نشان می‌دهد.

۲) رضا یزدانی، بهترین و قوی‌ترین کشتی‌گیر فعلی ما در وزن ۸۴ کیلوگرم است. حرفی در این نکته نیست؛ اما اگر کمیته فنی بدرستی تشخیص داده که یزدانی باید پس از چندین‌ماه بادخوردن پشتش، تنه‌اش به تن حریفان خارجی بخورد، چرا به موضوع وزن وی توجهی نداشته که این کشتی‌گیر مازنی بسادگی اهداف مردان تصمیم‌گیر کشتی را نقش بر آب می‌سازد تا با نرسیدن به سر وزن، در ۹۶ به میدان برود. بی‌شک یزدانی اگر در جام علی‌اف هم کشتی نمی‌گرفت،‌ آب از آب تکان نمی‌خورد، چرا که او به مسابقه‌ها گسیل شده بود تا به رقبای جهانی‌اش هماورد شود، نه این‌که با دو حریف کشتی بگیرد که اصلا به کارش نمی‌آید. بی‌شک امروز باید به فکر کشتی‌گرفتن یزدانی در مسابقه‌های معتبر و آن هم در وزن ۸۴ کیلو باشیم تا او که یکی از امیدهای مدالی کشتی در پکن ۲۰۰۸ به حساب می‌آید، خلع سلاح شده به میدان نرود. متاسفانه کشتی ما در مقابل سرمایه‌ها و قهرمانان درجه یک خود، احساس مسوولیت چندانی نمی‌کند و در این‌گونه موارد، همه‌چیز را از دریچه نگاه خود کشتی‌گیر مورد توجه قرار می‌دهد.

۳) اگر قرار است که مسابقه‌های جام علی‌اف، یک میدان تدارکاتی باشد، چرا تنها باید ۵ کشتی‌گیر به این جام معتبر اعزام شوند. بی‌شک باید فلسفه روشنی پشت این حضور وجود داشته باشد تا به اهداف خویش برسیم. نگاه سطحی امروز به قضیه، نتیجه‌اش این می‌شود که بگوییم تیر کمیته فنی به سنگ خورده است، بی‌شک اگر سعید احمدی به عنوان یک چهره جوان و آینده‌ساز وزن ۶۰ کیلو به مسابقه‌ها اعزام می‌شود، دیگران چون او نیز می‌توانند نامزد حضور در چنین جام‌هایی باشند؛ چرا که اگر قرار به آینده دیدن و سرمایه‌گذاری در فردا هستیم، این نوع نگاه نباید محدود باشد.

۴) میثم مصطفی جوکار با سه کشتی، قهرمان وزن ۷۴ کیلوگرم جام‌علی‌اف شده است. آیا این جوان ملایری می‌تواند در معادلات مردان تصمیم‌گیر کشتی برای حضور در المپیک وارد شود و شانسی برای خود قائل باشد؟

به هر حال اینها و مسائلی از این دست، بیانگر آن است که برآورد روشنی نسبت به میدان بزرگی که می‌خواهیم در آن حاضر شویم، وجود ندارد و به تبع آن نیز راهبرد خاصی را مورد توجه قرار نداده‌ایم. این در شرایطی است که روس‌ها دقیقا از ماه‌ها قبل روی نفرات المپیکی‌شان سرمایه‌گذاری کرده‌اند و آنان را نیز از هر نظر آماده و قبراق در بازی‌ها شرکت می‌دهند تا با کسب بیشترین مدال‌ها، تنها افسوس را برای دیگر مدعیان و از جمله کشتی ایران باقی بگذارند.

امیدوارم مسوولان و تصمیم‌گیران کشتی تا فرصت هست برای کشتی نسخه‌های شفابخش بپیچند تا در بازی‌های پکن ۲۰۰۸ حضور خوب و شایسته داشته باشیم.

حجت‌الله اکبرآبادی‌