مرگ تدریجی رویای صلح...

خواندن روزنامه‌ها در این روزها شاید آزاردهنده‌ترین کار باشد. صفحات روزنامه‌ها پر از انسان‌هایی است که در این چند وقتی که در جهان هستند، حقوقشان پایمال می‌شود. انسان‌هایی …

خواندن روزنامه‌ها در این روزها شاید آزاردهنده‌ترین کار باشد. صفحات روزنامه‌ها پر از انسان‌هایی است که در این چند وقتی که در جهان هستند، حقوقشان پایمال می‌شود. انسان‌هایی که می‌روند، ولی نمی‌دانند که جرمشان چیست که باید بروند. آن هم به خاطر تصمیمات هم‌نوعان خودشان. انسان‌هایی که نفهمیدند که به چه جرمی‌ یا چرا باید خانه‌هایشان ویران شود. حتی اگر بزرگترها می‌دانستند، اما مطمئنم خیلی از کودکان وقتی از خواب بلند شدند و دیدند مادرشان دیگر حرکت نمی‌کنند، تازه فقط این تجربه را پیدا کردند که دنیا مثل دیروز دیگر نیست...

این چند روز خیلی در مورد اوستیای جنوبی می‌نویسند. می‌نویسند و شاید خرده رقابتی هم می‌کنند که کدام یک تحلیل درست‌تری می‌کنند. اما هیچ وقت کسی حال آن دو هزار نفری را که به همین راحتی در عرض چند روز نابود شدند را نمی‌پرسد. هیچ‌کس نمی‌داند و شاید هم اصلا مهم نباشد. این هم روی بقیه.

به نظرم در دنیای دیروز می‌توانستی بگویی مقصر کیست؟ اما حالا چه کسی باید تاوان بدهد؟ هیچ‌کس! معلوم نیست که چه کسی مقصر هست.

به نظرم ظلمی‌که ما بهم می‌کنیم در برابر ظلمی‌که طبیعت به ما می‌کند(که اگر ظلم کند)اسفناک است. اصلا فکر نمی‌کنم که وضع جهان رو به بهبود است. اصلا فکر نمی‌کنم ما متمدن‌تریم ... اصلا فکر می‌کنم دنیا حتی ایده‌ی صلح جهانی را هم در خدمت قدرت‌ها می‌خواهد و تبلیغ می‌کند.

و من چه راحت رویایی از صلح و آرامش را در ذهن می‌پروراندم و حالا شاید حتی آن رویاها هم جواب نمی‌دهند. بالاخره باید اجزایی از رویا مطابقتی با واقع داشته باشد... در ذهنم هزاران ایده در مورد صلح جهانی تبدیل به رویایی غیر واقعی می‌شود و انگار آن رویا هم دچار مرگ می‌شود.