فرهنگ سازی، حلقه مفقوده

دو مامور پلیس مرد به همراه یک پلیس زن سوار بر سمند و الگانس های نیروی انتظامی در حال گشت زنی پوشش زنان و دختران را کنترل می کنند تا به آنهایی که پوششی نامناسب دارند، موضوع طرح …

دو مامور پلیس مرد به همراه یک پلیس زن سوار بر سمند و الگانس های نیروی انتظامی در حال گشت زنی پوشش زنان و دختران را کنترل می کنند تا به آنهایی که پوششی نامناسب دارند، موضوع طرح "حجاب و عفاف"را یادآوری کنند.این طرح را شورای عالی انقلاب فرهنگی برای کنترل بیشتر بر پوشش زنان تصویب کرده است.

در مواردی، آن هایی که تذکر پلیس را ورود به حوزه شخصی خویش می دانند کارشان به درگیری لفظی با ماموران پلیس می کشد. کسانی پس از این درگیری لفظی توسط پلیس بازداشت می شوند و عده ای دیگر که خوش شانس ترند به خانه هایشان باز می گردند. البته به گفته مسوولان امر این بار دستگیری و برخوردی در کار نیست. امر به معروف و نهی از منکر از واژه های آشنا است اما این تعاریف و دستورات دینی در مناسبات سیاسی در سال های اخیر در ایران بسیار مظلوم واقعه شده اند. دعوت به خوبی ها و انذار از زشتیها از سوی توده مردمان امری رایج و جزو سنت های ممدوح ایرانی و اسلامی است. اما معمولا این واژگان پر مغز و این فرایض اجتماعی و مردمی هنگامی که با برخی نسبت های ذیربط در حوزه های مصطلح سیاست مرتبط شده فاقد اثر و کارایی لازم می شود.

اگر چه مراتبی از دعوت به نیکی و پرهیز دادن از عادات نادرست بعهده دولت اسلامی است اما منظور از این گفتار غیر از کاری است که در کشور انجام می شود. درسال های اخیر بسیاری از افراد مومن و با هویت و معتقد به حریم عفاف در جامعه، پیشتر از دیگران از منتقدین شیوه های ذکر شده هستند. به عبارتی گشت های ارشادی اگر چه نتوانسته توقع مردمان فضیلت محور ایرانی را برآورده کند اما برای بسیاری از فرصت طلبان داخلی و خارجی در ادوار مختلف نان و آب به همراه داشته است!

البته در حال حاضر رعایت حجاب جزو قوانین کشور ماست و متخلفین از آن مرتکب جرم می شوند، اما در این میان به جای آنکه ما تمام مسوولیت را متوجه زنان جامعه کرده و برای رعایت نکردن این اصل قانونی برای آنها جرایم در نظر بگیریم باید بستر جامعه را آماده رعایت حجاب به سبک و سیاق مد نظر کرده و این همه بودجه و انرژی را نیز هدر ندهیم.

چطوربه دخترها بگوییم از مانتوهای گشاد و روسری های کوتاه استفاده نکنند در حالی که جز در مواردی بسیار بسیار استثنایی، حتی در مراکز و خیابان هایی از شهر که بورس فروش این مایحتاج زنانه هستند مانتوهایی بلندتر از ۶۰ سانت آن هم در خوش بینانه ترین حالت ممکن و روسری و شال هایی با عرض ۲۰ سانتی متر پیدا نمی شود؟

متولی ورود این حجم لباس به قول بسیاری از متولیان ارشاد زنان، جلف و نامناسب کیست؟ چه کسانی از راه آن، سودهای آن چنانی می برند که حتی یکی از این ارگان های موجود فلش اتهامش را متوجه این مغازه ها، طراح ها، دوزنده ها و توزیع کننده های لباس نمی کند؟

این همه مدرس مد و طراح لباس در کشور داریم چرا دولتیان ما بودجه هایی را برای آنها در نظر نمی گیرد تا گردهم آمده و لباس هایی را براساس طراحی امروز و خواست جوانان تهیه کنند؟

و انتقاد آخر که متوجه صدا و سیما و همه آنهایی است که برای این رسانه فعالیت می کنند. با یک آمار سرانگشتی به راحتی ده ها فیلم و سریال تولیدی در طول یک سال را می توان شمرد که بدون استثنا در آنها زنان محجبه موجوداتی ضعیف، آسیب دیده، بی پول، شکننده ،مورد ظلم قرار گرفته و خانواده های آنها مردمانی از طبقه پایین اجتماعی معرفی می شوند. این مخرب و تاثیر گذارترین تبلیغ منفی است که صدا وسیمای جمهوری اسلامی ایران می تواند در حق این مساله با اهمیت درکشور انجام دهد. به هر حال فرهنگ سازی، حلقه مفقوده مقابله با بدحجابی در کشور ماست.

و سرانجام آنکه این روزها چقدر این شعر سهراب تعبیر حال ماست:

چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید ....

نویسنده : دکتر احمد مدبری

جامعه شناس