۱۲ بهمن ـ ۱ فوریه ـ نگاهی به آموزش روزنامه نگاری در ایران

▪ در پاسخ به یك پیام كه در آن درباره تاریخچه آموزش روزنامه نگاری در ایران سئوال شده است به اختصار می گوییم:
تا سال ۱۳۳۵ در ایران دوره آموزش روزنامه نگاری (به مفهوم آكادمیك) دایر …

در پاسخ به یك پیام كه در آن درباره تاریخچه آموزش روزنامه نگاری در ایران سئوال شده است به اختصار می گوییم:

تا سال ۱۳۳۵ در ایران دوره آموزش روزنامه نگاری (به مفهوم آكادمیك) دایر نشده بود و روزنامه هایی كه از خارج وارد می شد و یا این كه ناشران در مسافرتهای خارجی خود می دیدند الگو قرار می گرفت كه زیربنایی سست و نادرست بود. در تالیف دكتر حمید مولانا ( خبرنگار و سردبیر اسبق روزنامه كیهان و فعلا استاد مقیم آمریكا) به زبان انگلیسی هم كه تاریخ آموزش روزنامه نگاری در ایران را به دست می دهد اشاره ای به پیش از آن سال دیده نمی شود.

در ۱۳۳۵ خورشیدی موسسه اطلاعات برای تكمیل كادر تحریری خود چنین دوره ای را كه دانشجویانش توسط موسسه سنجش هوش و استعداد دانشگاه تهران از میان صدها متقاضی بر گزیده شده بودند دایر كرد. در دو سال متوالی بعدی دو استاد آمریكایی در دو دوره كوتاه مدت چند ماهه كه در ساختمان دانشكده حقوق دانشگاه تهران برپا شده بود آن را دنبال كردند.

دوره های چهار ساله روزنامه نگاری (لیسانس) در دهه ۱۳۴۰ خورشیدی در دانشگاه تهران و مدرسه آموزش عالی وابسته به موسسه كیهان دایر شدند كه دانشگاه تهران پس از مدتی، آن را به دلیل نبود بازار كار برای روزنامه نگاران تازه تعطیل كرد و یك دوره فوق برنامه (گواهینامه) به مدیریت و استادی مسعود برزین روزنامه نگار قدیمی، زبان دان، نخستین دبیر سندیكای روزنامه نگاران و آخرین مدیرعامل سازمان رادیو ـ تلویزیون نظام سابق را جانشین آن ساخت كه سالها ادامه یافت.

سپس دوره های روزنامه نگاری چهار ساله و بالاتر در بیشتر دانشگاهها دایر گردید كه ادامه دارند ولی باید توجه داشت كه روزنامه نگاری یك دیسپپلین آكادمیك نیست، باید استعداد این كار را داشت و تمرین و تجربه فراوان لازم دارد. به عبارت دیگر؛ به همان گونه كه با رفتن به مدرسه شعر نمی توان شاعر شد با رفتن به مدرسه روزنامه نگاری هم نمی توان روزنامه نگار واقعی شد.