شعله زیتون

به سودایی که بفشانم غبار بودن خود را
به دریا می سپارم دیده پاروزن خود را
خدا را ای پیمبر زادگان بی خواب و تعبیرش
میان گرگ ها گم کرده ام پیراهن خود را
دلیلی کو بر افروزد چراغ از …

به سودایی که بفشانم غبار بودن خود را

به دریا می سپارم دیده پاروزن خود را

خدا را ای پیمبر زادگان بی خواب و تعبیرش

میان گرگ ها گم کرده ام پیراهن خود را

دلیلی کو بر افروزد چراغ از شعله زیتون

که من گم کرده ام در باد و باران میهن خود را

زمستان است و قندیل سکوت و قریه های دور

که می مویند در مه آفتاب روشن خود را

ضریحی باید از دریاچه های خفته در باران

که بندد دختر ساحل دخیل شیون خود را

افق افراشت در چشمم طلسم آیینه های راه

تماشا می کنم با هر قدم برگشتن خود را

بهارا چتر خود بگشا فراز برگریزانم

که شاید شعله افروزم شبی خود خوردن خود را

بهروز سپیدنامه