صحنه ی سوئیسی اصلا چیز عجیبی نیست

«شكم نهنگ» را ایتالیایی زبان های سوئیس به ایران آورده اند از كشوری كه همیشه در جشنواره های فجر با استقبال روبه رو شده است این نمایش هم طبق سنت با شور و شوق تماشاگران ایران همراه شد نشست خبری نمایش « شكم نهنگ» نوشته و كار كریستینا كاستریو از كشور سوئیس, با حضور عوامل این نمایش در سالن كنفرانس خانه ی هنرمندان ایران برگزار شد

«شكم نهنگ» را ایتالیایی زبان‌های سوئیس به ایران آورده‌اند. از كشوری كه همیشه در جشنواره‌های فجر با استقبال روبه‌رو شده است.این نمایش هم طبق سنت با شور و شوق تماشاگران ایران همراه شد.نشست خبری نمایش « شكم نهنگ» نوشته و كار كریستینا كاستریو از كشور سوئیس، با حضور عوامل این نمایش در سالن كنفرانس خانه‌ی هنرمندان ایران برگزار شد. كریستینا كاستریو كارگردان این نمایش با ذكر تاریخچه‌های از فعالیتهای این گروه نمایشی، گفت:« تئاتر ما ۲۵ سال سابقه فعالیت دارد، در جنوب سوئیس كه ایتالیایی زبان هستند واقع شده است، من در آن‌جا ساكن هستم، هر چند كه خودم آرژانتینیام.» وی ادامه داد: «بخش اول فعالیتهای تئاتری من در آرژانتین و آمریكای لاتین انجام شده است ولی به دلیل اخراجم از كشورم نتوانستیم فعالیتم را در آنجا ادامه دهم و در نهایت هم در جنوب سوئیس مستقر شدم و كمپانی تئاتری‌ا‌‌م را آنجا تاسیس كردم.»

وی با اشاره به دو بخش اصلی و مهم كار كمپانی تئاتری خود، گفت:« در بخش اول آموزش به بازیگران را در برنامه كاری خوددارم ودر بخش دوم تولید و ایجاد نمایش را در كار داریم و آنچه كه این دو را به هم مرتبط می‌كند.تحقیق و پژوهش درباره كار است و به همین دلیل است كه همواره نمایش‌های ما دستپرورده‌ی خودمان است و همه بازیرگان ما افرادی هستند كه در این پروسه قرار گرفته‌اند.» وی به دو مرحله اصلی كار كمپانی برای تولید یك نمایش اشاره كرد و گفت:« متن نمایش آخرین مرحله از كار ما است. در مرحله اول ما مطالعه و پژوهش را داریم كه می‌تواند در زمان طولانی انجام شود، چون تولید یك تئاتر برای ما احتیاج به یك سال و خورده‌ای كار دارد و زمانی كه متن را در دست می‌گیریم هم كار كاملی را نداریم و در طول اجرا آن را تكمیل می‌كنیم.» كارگردان « شكم نهنگ» درباره هماهنگ كردن این گروه اجرایی، گفت: من فقط با بازیگرانی كار می‌كنم كه در كارگاه‌های آموزشی‌مان تمرین شده‌اند و از این جهت از بازیگران ناآشنا به هیچ وجه استفاده نمی‌كنم واین وسیله‌ای است تا بازیگران در كارگاه‌های ما آموزش بینند و نوآوری انجام دهند و در این نمایش هم من فقط از بازیگران مرد استفاده كرده‌ام، هر چند كه همه بازیگران گروه من در این حد هستند و این آموزشها را دیده‌اند.

كارگردان نمایش درباره‌ی این‌كه چرا فقط از بازیگران مرد استفاده كرده است گفت:« اولین باری است كه فقط از بازیگران مرد استفاده كرده ام، چون مفهوم خشونت نقطه نهایی بود كه میخواستم به آنها برسم و در واقع این ۵ سرباز یا مرد قرار است اجسادی را در ایام مختلفی را دفن كنند ولی در یك مرحله‌ای خسته می‌شوند و دیگر نمی‌توانند به این كار ادامه دهند، چون در هر حال این افراد هم ذات دنیایی دارند پس من به هیچ وجه نخواستم سرباز بودن آنها را نشان دهم بلكه می‌خواستم جوهره خشونت را به صحنه آورم كه در كنار خود مهربانی ونرمی را هم دارد.به اعتقاد من تئاتر یك تمرین ادبی نیست بلكه یك چیز زنده و عملی است، پس اگر گروهی در رابطه با واقعیتی یك نمایش را به وجود آورد درست مثل این است كه یك كار سنتی را انجام می‌دهیم، پس ما اینگونه كارمیكنیم كه درعین شكل دادن به نمایشی یك فرم و یك زبان جدید را به وجود آوریم. » نویسنده این نمایش نیز گفت:« متن این نمایش بسیار خاص است و اصلا رابطه‌ای با متنهای معمول تئاتر ندارد بلكه به زبان شعر خیلی نزدیك است. در واقع « شكم نهنگ» در رابطه با مفهوم كلی جنگ در جهان صحبت میكند كه یك محتوای همه‌گیر و بزرگ است و ما هم قصد محدود كردن آن را نداریم، بلكه قصد داریم درباره مغلوب، مهاجم، خوبی و بدی حرف بزنیم.»

كارگردان در ادامه درباره طراحی نمایشش گفت:« در تئاتر ما طراحی صحنه اصلا چیز عجیبی نیست و در حقیقت عنصری است كه در كنار نمایش و مفاهیم آن حركت میكند، به همین دلیل در جایی از كار گونیها تبدیل به سنگر می‌شود و مرده‌های داخل آن هم تغییر محتوا می دهند و از چیزهایی چون خاطرات، مسائل از دست داده، محبت، امید و ... حرف می‌زنند و حكایت درونیات این سربازها را به صحنه می‌كشند.»

وی ادامه داد: «من در طول تمرینات و تحقیقات گروه استراتژی و پیشنهاداتی را می‌دهم كه بازیگران بر اساس بدن و توانایی‌هایشان آنها را اتود می‌زنند و نمایش را با آن ایده‌ای كه در ابتدا داریم شروع می‌كنند و شكل میدهند ولی همواره سه عنصر متن، زبان گفتاری و زبان بدنی در ساختار كلی اثر با هم تلفیق می‌شوند.»

وی در پایان درباره نمایش‌های ایرانی كه در جشنواره دیده حرف زد:«در این جشنواره من كارهایی را دیدم كه به هیچ وجه به لحاظ كلامی متوجه آنها نشدم ولی از طرفی این موضوع به من كمك كرد تا ذهنم آزاد باشد و با فكركردن با كار ارتباط برقرار كنم.یادگیری زبان فارسی خیلی سخت است. ولی ایرانیان یك رابطه‌ی بسیار خوب با شعر دارند و شاعران مطرحی را در طول قرنها به جامعه‌شان تحویل داده‌اند و از این جهت خیلی متاسفم كه نمی‌توان زبان فارسی را فراگیرم و به این زبان نمایشی را به روی صحنه ببرم.»