رمضان، ماه خودسازی و جامعه پردازی كسی «من» را ندیده؟!

یك جمله مرا تكان داد، یك جمله گهربار از امیرالمؤمنین امام علی(ع) كه فرمودند: «در شگفتم از كسانی كه وقتی چیزی را گم می كنند، مدت ها بدون آن كه ناامید شوند، برای یافتن اش همه جا را …

یك جمله مرا تكان داد، یك جمله گهربار از امیرالمؤمنین امام علی(ع) كه فرمودند: «در شگفتم از كسانی كه وقتی چیزی را گم می كنند، مدت ها بدون آن كه ناامید شوند، برای یافتن اش همه جا را می گردند، اما سال هاست كه «خود» راگم كرده اند و از هیچ كجا سراغش را نمی گیرند...» شاید گم كردن را هم فراموش كرده اند، درست مثل من، حقیقتاً كلام مولا جانم را آتش زد و مصمم شدم كه در این ماه مبارك بزرگ، ماه بارش و رویش، خودم را پیدا كنم، فاتح سرزمین خودم باشم و كاشف این من بی جا! در همین اندیشه بودم كه ناگاه فهمیدم پیدا كردم «خود» یافتن «من» كار دشواری است، زیرا او در یك جنگل بی انتها گرفتار جانورانی ست كه خود ساخته ام، عمیق تر شد، دیدم ما آدم ها، چه قدر شگفت و پیچیده ایم، علی رغم ظاهر متین و موجه و مقرر، درون ما یك جنگل كامل است، یك باغ وحش تمام عیار، معلوم نیست این همه حیوان را كجا پنهان كرده ایم؟! وقتی می غریم، فریاد می زنیم، مرز انصاف را زیر پا می گذاریم به این و آن حمله می كنیم. یك شیر درنده می شویم؛ وقتی شتر كینه توز بی گذشتی را در خود راهوار می كنیم،

وقتی روباه مكر و فریب را پروار می كنیم، وقتی مثل مرغابی گرفتار وسواس و تكرار می شویم، وقتی نیش طعنه ها و كنایه ها را مثل مار روانه آبروی این و آن می كنیم، وقتی مثل مگس همه خوبی ها و سلامتی دیگران را رها می كنیم و بالای سرزخم های كوچك اشتباه می نشینیم، وقتی مثل خوك ها حلال و حرام را مخلوط می كنیم، وقتی مثل كلاغ راز مردم را بین گوش ها توزیع می كنیم، وقتی مثل كبك سرمان را زیر قبه غفلت می كنیم، وقتی مثل گرگ بی رحم می شویم، وقتی مثل... دیدم باید برای پیدا كردن «خود» یكی یكی این جانوران خود ساخته، را از این سرزمین وجود، كه باید محل پاكی ها باشد، بیرون كنیم. باید در این سرزمین مهر و عطوفت، انصاف و عدالت، نرمی و خوشرویی صبر و بردباری و در یك كلام پرچم زیبای یاد خدا به اهتزاز درآید. آن وقت می توانم خوشحال باشم كه پس از سال ها «خود» را پیدا كرده ام، برای این آرزو به این ماه رحمت امیدوارم.