روی كردِ ایرانیان امروز به یادمان های فرهنگی كهن

روی كردِ بسیاری از ما ایرانیان كنونی به مُرده ریگ و یادمانْ های فرهنگی ی كهنِ نیاكان مان, سامانی پُخته و سَخته و فرهیخته ندارد و در یكی از دو قطبِ زیاده روی و شیفتگی و یا فراموشْ كاری و كوتاهی جای می گیرد

روی‌كردِ بسیاری از ما ایرانیان كنونی به مُرده ریگ و یادمانْ‌های فرهنگی ی كهنِ نیاكان‌مان، سامانی پُخته و سَخته و فرهیخته ندارد و در یكی از دو قطبِ زیاده‌روی و شیفتگی و یا فراموشْ‌كاری و كوتاهی جای‌می‌گیرد.

گذشته از توده‌یِ مردم، چه بی‌سواد و چه با‌سوادِ نسبی، كه به هر دلیل، پروایِ چندانی نسبت به تاریخ و فرهنگ گذشته‌ی میهن خویش و آنچه از نیاكان دیرینه‌شان برجا مانده است ندارند و به پیوندِ تأثیرگذارِ رویدادهای پیشین با فرآیندِ زندگانی‌ی امروز نمی‌اندیشند و مانندِ كودكانِ نابُرنا، بیشتر در "حال" می زیند، انبوهی از گروه های باسوادتر و به اصطلاح مدرسه و دانشگاه رفته و دانشْ‌آموخته و مدركْ‌دار و حتّا آنان كه شغل و كاری فرهنگی دارند و یا در این جا و آن جا ادّعایِ "فرهیختگی" می‌كنند و دم از "روزْآمدی" و "روشنْ‌فكری" می زنند، چون نیك بنگریم، برخوردی درست و سنجیده و جُستارگر و ژرفانگر نسبت به درونْ‌مایه‌های میراث گذشتگان و ناگزیر با فرآیندِ كنونی‌ی رویدادها در گستره‌های گوناگون زندگی‌ی اجتماعی، سیاسی و فرهنگی ندارند. بیشترینِ اینان نیز در یكی از دو سوی افراط و تفریط قرارمی گیرند: یا چُنان ناكاویده و برنارسیده و نسنجیده، سودایی و شیفته و دلْ‌ازدستْ‌داده‌یِ گذشته،به ویژه گذشته‌ی دور و باستانی می شوند و آرمانْ‌شهری را كه در خیال و ذهن خود و به دور از همه ی داده‌های پژوهشی،از روزگاران كهن ساخته اند،بدان گونه واقعی می پندارند،كه واقعیت‌هایِ عصرِ خویش را یكسره نادیده‌می‌گیرند؛ تو گویی كه امروز و فردا را در دیروز می‌جویند و چون نمی‌یابند، جغْدوار بر باره‌ی ویرانه‌ی كهن می نشینند و مُرغوا سرمی‌دهند و یا از سویِ دیگرِ بام در می‌غلتند و بی هیچ درنگ و نگرشی فراگیر در كارِ همه‌یِ گذشته، تنها به بخش معینی از گذشته و بیشْ‌تر به امروز و آنچه در دَور و بَرشان می گذرد (آنْ‌هم با نگرش به لایه‌ی بیرونی‌ی روی‌دادها)، می پردازند و حتّا بر پایه‌ی برخی یك‌سونگری ها و جزمْ‌باوری‌ها به گذشته‌ای كه بیرون از حوزه‌ی زمانی‌ی و آرمانی ی پذیرفته‌شان جای‌دارد، به چشمِ نفرت و بی‌زاری می نگرند!

كوتاهْ‌سخن این كه ایستادگان در هریك از این دو قطبِ زیاده‌روی و كوتاهی، از آن جا كه به درستی به گذشته نیندیشیده و از گذشتِ روزگاران نیاموخته‌اند، ناگزیر از اكنون و آینده هم درك درست و چشمْ‌انداز روشنی ندارند و پیوندِ امروز و فردا را در نمی یابند و بدان خویشْ‌كاری كه باید برای ساختنِ آینده بورزند،نمی پردازند.

بایستگی یِ شناختِ فراگیرِِ ایران برای استوارْنگاه ْداشتن و هرچه گسترده‌تر و ژرف‌ْترساختنِ پیوندِ ایرانیان و به ویژه نسل‌های جوان با میهنِ کهنْ‌سالِ خویش، امری است که دلْ آگاهان و ژرفانگران بدان باوردارند و بر آن تأکیدْ‌می‌ورزند. امّا حرف بر سرِ چگونگی‌یِ این شناخت و شیوه‌ی روی‌كرد به یادمان‌های فرهنگی‌ی نیاكان است. اکنون دیرْزمانی است که روزگارِ گفتارها و نوشتارهای احساسی و ملّیِ میهنی و کلّی گویی هایی در ستایشِ وطن و طرحِ شعارْگونه‌هایی همچون "هنر نزدِ ایرانیان است و بس!" (١) سپری شده است.

در پیِ دیگرگونی‌های اجتماعی و فرهنگی و سیاسی ی سده‌ی اخیر و گسترشِ شگفت و انفجارگونه‌ی آگاهی‌ها و شبکه‌یِ عظیمِ رسانه های جهانی و تأثیرْگذاری یِ مهارْناپذیرِ آنها برهمه‌یِ جامعه‌های بشری و از جمله بر میهن ما، نیاز به دیگرگونْ‌ساختنِ شیوه‌های رویْ‌کرد به ایران و شناختِِ همه‌یِِ سویه‌هایِ جغرافیایی، تاریخی، فرهنگی، ادبی، هنری، اقتصادی، مردمْ‌شناختی، جامعه‌شناختی و سیاسی‌ی آن نیز سختْ محسوس و چشمْ‌گیرشده‌است.

ایرانِ کنونی به منزله یِ سرزمینی پهناور در باخترِ قارّه یِ آسیا (منطقه‌ای که در جغرافیایِ سیاسی‌یِ امروزِِ جهان، خاورِ میانه خوانده می شود) و میهن و زیستْ بومِ مردمانی با گوناگونی‌هایِ قومی و زنجیره ای از تیره‌ها و تبارها و زبان‌ها و گویشْ‌ها و پیشینه‌یِ بسیارْکهن و فراتاریخی‌یِ فرهنگی و اجتماعی و رنگینْ کمانی از گنجینه‌های ادبی و یادمان‌های هنری‌یِ مشترک با برخی مردمانِ همْ تبار و همْ‌زبان و همْ فرهنگ در سرزمین‌های از دیدگاه ِ سیاسی جدامانده، هنوزهزاران جنبه و نکته ی نا شناخته و شناختنی دارد.

شناختِ همه‌یِ این ناشناخته‌ها و شناختنی‌ها – اگرهم برای اهلِ پژوهش و کاوش، از راهِ دستْ‌یابی به خاستگاه‌ها و پُشتوانه‌هایِ دانشگاهی‌یِ خودی و بیگانه، شدنی باشد – بی گمان برای همگان و به ویژه برای جوانان و ناویژه کاران، میسّر و یا – دستِ کم – آسان نیست. بر این پایه، هرگاه آگاهانیدنِ توده‌یِ انبوه و روزافزونِ تشنگانِ آگاهی از گذشته و حالِ ایران و دانستنِ جزء به جزءِ دانستنی‌ها را بایستگی‌ی مُبرم و نیازِ انکارْناپذیرِ این روزگار بشناسیم (كه جُز این هم نیست)، آنگاه ناگزیر بایدبپذیریم که چاره گران را چاره و تدبیری درست و دقیق و اینْ‌زمانی باید؛چرا که از شیوه‌ها و شگردهای کهنه و منسوخ،دیگر کاری برنمی‌آید.

امروز برایِ شناختِ روزْآمد و جهانْ‌شمولِ ایرانِ گذشته و معاصر، باید با مشعلِ دانش و پژوهش در دست، همه‌یِ هزارتوها و گنجینه‌ها و سردابه‌هایِ اسطوره و حماسه و کیش و فرهنگ و هنر و ادبِ ایرانیان و شگفتی‌ها و ویژگی‌ها و رازْواره‌های طبیعی و زیستْ بومی و زیستْ‌محیطی ی این سرزمین را با درنگ و بُردباری یِ هرچه تمام تر کاوید و بررسید و پژوهید و آنْ‌گاه، داده ها و دستْ‌آوردها ی چُنین کوشش و کُنِشی را با رَوِشْ‌مَندی و سامانْ‌بخشی یِ پسندیده و سودمندِ امروزین، فراهم‌آورد و در دسترسِ جویندگان و پُرسندگان و تشنگانِ بینش و دانش و آگاهی قرارداد.

بی‌گمان، چُنین فَرایندی یک خویشْ‌کاری‌یِ بزرگِ انسانی و ملّی و فرهنگی برای هر ایرانی یِ امروز و به ویژه دست اندرکارانِ فرهنگ و ادب و هنر است و غفلت و کوتاهی در وَرزیدنِ آن بر هیچ کس بخشودنی‌نیست. این امر، بازیچه نیست! آینده ی ایران و سرنوشتِ نسل های جوانِ آن و ضمانتِ ماندگاری یِ مُرده ریگِ نیاکان و گنجِ شایگانِ دستْ‌آوردهایِ پیشینیان و اکنونیان، همه در گروِ ورزیدنِ درست و دلْ‌سوزانه‌یِ این خویشْ‌کاری است. سیسِرو خطیبِ نامدارِ رُمِ باستان، در جایی گفته است:

"با انکارِ آنچه پیش از شما روی‌داده‌است، شما همیشه یک کودک باقی‌خواهیدماند."

می توان در زمینه یِ موضوعی ی بحثِ ما، سخنِ عبرتْ آموزِ خطیبِ رُمی را چُنین بازپرداخت:

" هر ملّتی که میراثِ فرهنگی‌یِ خود را به‌درستی نشناسد و یا انکارکند، همواره در خامی‌یِ نخستینِ خود باقی خواهدماند!"

هرچند از یک سو جایِ بسی دریغ و تأسُّف است که در دهه هایِ پشتِ سر، دستْ‌اندرکاران با همه‌ی هَیابانگِ فرهنگی شان و به رَغمِ در قبضه‌یِ اختیار داشتنِ همه‌ی امکان‌ها و توش و توان‌های لازم برایِ این کار، گامی سزاوار در این راه برنداشتند؛ امّا از سویِ دیگر، جایِ خشنودی و سپاس است که دوستداران و دلْ‌سوزانِ راستینِ ایران و میراثِ گرانْ‌بار و ارزش‌هایِ والایِ آن، به سودا و صرافتِ خویش و بی چشم داشتِ یاری از هیچ دستگاه یا دستْ اندرکاری، با امکان‌های محدودِ خود، بدین کارِ شگرف کمرِ همّت بسته اند. نمونه‌هایِ امیدبخشِ این کُنِش‌هایِ خودْجوش و پراکنده، امّا تأثیرگذار و سودمند را در سال‌هایِ گذشته در شکل‌ها و كالبَدها و نمودهایِ گوناگون، دیده ایم.

پس بهترست كه از كلّی گویی بپرهیزم و یكْ‌راست به سراغِ یکی از سامانْ‌مَندترین و پُرْثمرترین برنامه های به‌اجرا‌درآمده، بروم و آن را ارزبیابم. از یك كارِ همگانی و نه چندان ویژه كارانه،آغازمی‌كنم. دفترِ پژوهش‌های فرهنگی در تهران یك برنامه ی مهمِّ تدوین و نشرِ كتاب را طرحْ ریخته و آرام و پی گیر و بُردبار و به دور از هیاهو و آوازه‌گری،به اجرا درآورده است و با کامْ‌یابی ادامه می‌دهد. مجموعه‌ای با نامِ مشتركِ از ایران چه می دانم؟ ( با اقتباسی سزاوار از نام ِ مجموعه ی ِ بلندْآوازه ی فرانسوی‌ی ِ

Que sais je?= چه می دانم؟ که چند جلدِ از آن هم در دهه‌ی سی به فارسی ترجمه‌شد و نشریافت) در سال ١٣٧٩ با انتشارِِ نخستین دفترِ آن زیر عنوانِ گُستره یِ فرهنگی و مرزهایِ تاریخی یِ ایرانْ زمین، پژوهشِ دکتر ناصر تکمیل همایون به ایرانیان شناسانده شد و در درازنای هفت سال، شمارِ دفترهای نشریافته یِ آن به نزدیكِ هفتاد جلد، رسیده است. با رویْ‌کرد به درونمایه یِ این دفترها – که بدانها اشاره خواهم کرد – چُنین توفیقی را در زمانی بدین اندازه کوتاه، نمی توان دستِ کم گرفت و جا دارد که به دستْ‌اندرْکارانش، دستْ‌مریزاد و آفرین بگوییم.

دفترهای از ایران چه می دانم؟ با بُرشِ رُقعی (١٤×٢٠ سانتیمتر)، کاغذ سفید و جلدِ نرم و چاپِ رنگی با بهایی به نسبت ارزان، نشر می یابد. هر دفتر میان ١٠٠ تا ١٢٠ صفحه دارد و افزون بر متن، نقشه ها و طرح‌ها و تصویرها و جدول‌هایِ مناسب و لازم برایِ روشنگری‌یِ بیشترِ داده‌هایِ متن را نیز در بر می‌گیرد.

درونْ‌مایه‌یِ هر دفتر، از یادداشت سرپرست در یک صفحه (که بیانْ‌گرِ آرمان و آماجِ ناشر از نشرِ این مجموعه است)، درآمدِ پژوهنده ( که رهنمودی‌است به آنچه در متن خواهدآمد)، متنِ دفتر ( فراگیرِ چندین بخش و زیرْبخش)، سخنِ پایانی (چکیده‌یِ متن و جمع بندی‌یِ داده‌ها و برداشت‌ْهای مؤلّفِ آن) و سرانجام، پیْ‌نوشت (مشتمل بر یادداشت‌ْها و روشنْ‌گری‌هایِ پژوهنده و بازبُردهایِ او به خاستگاه‌ها و پشتوانه‌های کارش برای رهنمونی‌یِ خواننده به کوشش و پژوهشِ بیشتر در موضوعِ متن و وابسته‌هایِ بدان).

گُستره‌یِ پژوهش‌ها در دفترهایِ این مجموعه، رنگینْ‌کمانی از دانستنی‌هایِ وابسته به ایرانزمین و مردمان و ساکنانِ آن و سویه‌هایِ گوناگونِ زندگی‌یِ مادّی و معنوی‌شان را از کهنْ‌ترین روزگارها تا امروز، به نمایش می‌گذارد و هرچند دستْ‌اندرکاران و پژوهندگان این مجموعه در باره‌ی کارشان لاف نمی زنند و گزاف نمی گویند و عنوان و لقبی جُز آنچه گفته‌شد، برایِ آن تعیین نمی کنند، می‌توان‌گفت که با ادامه‌یِ نشرِ آن، در آینده گونه‌ای دانشنامه‌ی ساده برایِ کاربُردِ همگانی، تلقّی‌خواهدشد.

دكتر جلیل دستخواه

---