می خواهید پیلینگ کنید

آنچه باید درباره لایه برداری پوست بدانید

پیلینگ شیمیایی برای بهبود وضعیت ظاهری پوست، توسط متخصصان در کلینیک‌ها یا مطب‌های پوست و زیبایی انجام می‌شود...

در این روش درمانی، نوعی محلول شیمیایی را روی پوست قرار می‌دهند تا لایه خارجی پوست در اثر واکنش با این محلول، دچار پوسته‌ریزی و وادار به تولید لایه‌ای جدید شود. معمولا این لایه جدید، شاداب‌تر، لطیف‌تر و با چین‌وچروک‌های کمتری نسبت به پوست از دست‌رفته است. در «پوست و مو»ی این هفته بیشتر با پیلینگ شیمیایی و اماواگرهای آن آشنا می‌شویم.

پیلینگ شیمیایی بیشتر روی پوست صورت، پشت شانه‌ها، بالای سینه،‌ دست‌ها و گردن انجام می‌شود. متخصصان پوست‌ومو، چند هدف اصلی را برای انجام این روش لایه‌برداری عنوان کرده‌اند؛ هدف‌هایی مانند:

- کاهش خط و چین‌چروک‌های اطراف چشم‌ها و دهان

- درمان تقریبی چین‌وچروک‌های ناشی از تابش نور آفتاب روی صورت و پیری

- بهبود نسبی جوشگاه‌های متوسط و کم‌عمق

- درمان انواع خاصی از آکنه‌های پوستی

- کاهش میزان لکه‌های پوستی ناشی از افزایش سن، لکه‌های بارداری و لکه‌هایی که در اثر مصرف قرص‌های ضد بارداری ایجاد شده‌اند.

- بهبود شکل ظاهری پوست

●میزان رضایتمندی از پیلینگ

بسیاری از افرادی که تجربه پیلینگ شیمیایی داشتند از بهبود ظاهری پوست خود که در اثر تابش نور آفتاب دچار لکه‌ها یا چین‌وچروک‌های نامناسبی شده بود، ابراز رضایت کردند. بد نیست بدانید پوست تمام افراد پس از انجام پیلینگ‌شیمیایی، بسیار حساس‌تر و البته نازک‌تر از قبل می‌شود. به همین دلیل استفاده از ضدآفتاب مناسب و پرهیز از تماس مستقیم پوست با نورمستقیم آفتاب بعد از انجام پیلینگ شیمیایی ضروری است. ضدآفتاب‌هایی که پس از پیلینگ شیمیایی استفاده می‌شوند، باید قدرت محافظت از پوست در برابر اشعه‌ فرابنفش (UVA و UVB) خورشید را داشته باشند. دقت کنید معمولا روی برچسب چنین ضدآفتاب‌هایی عبارت «broad-spectrum» درج شده است که به معنای پوشاننده انواع طیف‌ها است.

●بایدها و نبایدهای پیلینگ

به طور کلی، افرادی با پوست و موی روشن، گزینه‌های مناسب‌تری برای انجام پیلینگ شیمیایی هستند. البته افرادی با پوست تیره هم می‌توانند پیلینگ شیمیایی انجام دهند اما نتیجه مطلوب به نوع مشکلی که دارند، بستگی دارد بنابراین این گروه از افراد باید پیش از هر تصمیمی، با پزشک خود مشورت کنند و درصد موفقیت کار را از او بپرسند تا مجبور به صرف هزینه‌های اضافی نشوند. ضمن اینکه ممکن است ناهمگونی رنگ پوست هم برای چنین افرادی اتفاق بیفتد. یعنی مثلا به دلیل انجام دادن پیلینگ شیمیایی در اطراف چشم‌ها و دهان، با روشن‌تر شدن پوست این قسمت‌ها نسبت به سایر قسمت‌های پوست صورتشان روبرو شوند. ناگفته نماند که پیلینگ شیمیایی، راه مناسبی برای درمان افتادگی پوست، رفع برآمدگی‌ها، اسکارهای شدید پوستی و چین‌وچروک‌های عمیق هم محسوب نمی‌شود. استفاده از روش‌های دیگری مانند لیفتینگ پوست، لیزردرمانی و کمک گرفتن از پرکننده‌ها بیشتر مناسب چنین افرادی است. انجام پیلینگ شیمیایی برای بیماران مبتلا به ناراحتی‌های تیرویید، قند و بیماری‌های آلرژیک مانند آسم، کهیر و اگزمای سرشتی نامناسب و مستلزم رعایت مراقبت‌های خاصی است. همچنین در مورد بیمارانی که به نور خورشید حساسیت دارند، باید بیش از دیگران مراقبت صورت گیرد. آنهایی که به خاطر درمان جوش، تحت معالجه با آکوتان هستند، نباید همزمان پیلینگ شوند، زیرا خطر ایجاد لک در آنها زیاد می‌شود. مبتلایان به بیماری‌های نقص ایمنی را نباید پیلینگ کرد، زیرا احتمال ابتلای آنها به لک، جوش نخوردن زخم‌ یا گرفتاری به عفونت‌های ثانویه زیاد است. افرادی که زمینه کلوییدسازی دارند و زخم‌هایشان بعد از بهبود به‌صورت گوشت اضافی درمی‌آید هم نباید پیلینگ شیمیایی شوند. در نتیجه بیماران باید حواسشان باشد که پیش از پیلینگ، حتما شرح حال کامل و درستی از بیماری‌های خود به پزشک معالجشان بدهند تا مشکلی برایشان ایجاد نشود.

●پیش‌شرط‌های پیلینگ

حتما قبل از انجام‌دادن پیلینگ شیمیایی اگر سابقه زخم یا اسکار خاصی در آن قسمت از پوستتان وجود داشته، پزشک خود را در جریان بگذارید. معمولا پیش از انجام پیلینگ شیمیایی، پزشک از شما می‌خواهد که مصرف برخی از داروهای خاص مانند رتین-آ، رنوا یا اسیدگلیکویک را قطع کنید تا پوستتان آمادگی لازم برای انجام پیلینگ پیدا کند. ضمن اینکه ممکن است پزشک شما مصرف دوز مشخصی از داروهای آنتی‌بیوتیک و ضدویروس را هم پیش از انجام پیلینگ شیمیایی برایتان تجویز کند. میزان لایه‌برداری و عمق آن هم به شرایط پوستی شما و هدف مورد نظرتان از انجام پیلینگ شیمیایی بستگی دارد.

●مراحل پیلینگ

پیلینگ شیمیایی کاری کاملا تخصصی و حرفه‌ای است و به همین دلیل باید در مطب یا کلینیک‌های پوست و زیبایی انجام شود. از آنجا که این کار به تجربه و تخصص کافی نیاز دارد و در صورت استفاده نادرست از محلول یا قراردادن طولانی‌مدت آن روی پوست امکان ایجاد ناراحتی و ضایعه‌های پوستی وجود دارد، بنابراین انجام پیلینگ شیمیایی در منزل یا توسط افراد غیر متخصص به هیچ عنوان توصیه نمی‌شود. با این حال، این روش درمانی، نوعی درمان سرپایی است و نیازی به بستری ندارد. برای انجام آن هم، ابتدا پزشک معالج شما، پوستتان را کاملا تمیز و عاری از هرگونه مواد آرایشی یا آلودگی‌های محیطی می‌کند. سپس، یک یا دو محلول شیمیایی مانند اسیدگلیکولیک، اسیدتریکلوروستیک، اسیدسالیسیلیک، اسیدلاکتیک، اسیدکربولیک یا همان فنول را روی قسمت‌های کوچک و محدودی از پوستتان قرار می‌دهد. قراردادن محلول روی بخش‌های محدود پوست امکان کنترل بهتر کار را به پزشک خواهد داد. در نهایت هم که این عمل با پوسته‌ریزی و ایجاد پوستی جدید و لطیف به پایان خواهد رسید.

●مراقبت‌های بعد از پیلینگ

از آنجا که پیلینگ شیمیایی باعث برداشته‌شدن لایه‌ای از پوست با محلول‌های شیمیایی می‌شود بنابراین احساس سوزش در حین عمل وجود خواهد داشت. برخی از افراد هم تا حدود ۱۰ دقیقه پس از عمل، باز هم احساس سوزش پوست می‌کنند که این امر هم کاملا طبیعی است. گروهی از افراد هم در طول عمل یا کمی بعد از آن احساس درد می‌کنند که این مساله هم طبیعی است و جای نگرانی ندارد. ممکن است لایه‌برداری پوست با روش پیلینگ شیمیایی، باعث قرمز و برافروخته شدن پوست هم بشود. با توجه به تمام این مشکلات، پزشکان استفاده از کمپرس سرد را برای کاهش درد و سوزش پوست، بعد از انجام پیلینگ شیمیایی توصیه می‌کنند. گاهی برخی از پزشکان هم مصرف دوز مشخصی از داروهای مسکن و ضددرد را در طول عمل یا تا چند روز بعد از عمل برای بیمار خود تجویز می‌کنند.

منبع: WebMD

ترجمه:ندا احمدلو