آلمان كشتار میلیون ها یهودی تاریخ است نه افسانه

آلمانی ها شرم می كنند, آنان احساس گناه می كنند و میل ندارند در این باره در انظار عمومی سخن گویند, اما انكارش نیز نمی كنند

اظهارات ضد اسراییلی رییس جمهوری ایران در سراسر جهان و بویژه در آلمان بازتابهای منفی را به دنبال آورد كه همچنان ادامه دارند. سفیر جمهوری اسلامی ایران در آلمان به منظور توضیح فراخوانده شد و مجلس نمایندگان این كشور(بوندستاگ) در روز شانزدهم دسامبر با صدور قطعنامه‌ای موضعگیری‌های رییس جمهور ایران را محكوم كرد.

انكار حق موجودیت اسراییل‌ و‌ پیشنهاد كنایه‌آمیز محمود احمدی‌نژاد، رییس جمهوری ایران مبنی بر انتقال اسراییل به آمریكای شمالی و اروپا اظهاراتی نبودند كه جهان و بخصوص آلمان براحتی از كنار آن بگذرد. اما آنچه كه بیش از همه در اذهان بر جای خواهد ماند انكار كشتار جمعی شش میلیون یهودی در جنگ جهانی دوم است.

سیاستمداران و مردم آلمان می‌گویند، كشتار شش میلیون یهودی در زمان رایش سوم، تاریخ است، نه افسانه. انكار كشتار بیرحمانه شش میلیون یهودی حقیقت را تغییر نمی‌دهد، بلكه بخصوص نزد تاریخ‌دانان حیرت می‌آفریند.

”این را دیگر همه مردم می‌دانند. همه‌‌سوزی یهودیان رخ داده است، كشتار جمعی آنان حقیقت دارد آن هم با آن عواقب وحشتناكی كه هنوز هم ما را آزار می‌دهد.“ این سخنان ولفگانگ بنز، مدیر مركز تحقیقات یهودی‌ ستیزی در برلین است.

سیاستمداران آلمان نیز با اتفاق آراء این سخنان را محكوم كرده و ”كاملا غیر قابل قبول“ خواندند. گرنوت ارلر، وزیر مشاور در امور خارجه آلمان قبول حق موجودیت اسراییل را از اركان سیاست خارجی دولت متبوعش خواند. فلوریان تونكار،‌ از حزب دمكرات آزاد آلمان موضعی شدیدتر اتخاذ كرد و اظهارات رییس جمهور ایران را حملات بیزاركننده‌ای خواند كه غیر قابل تحمل‌اند و با هدفی مشخص تكرار می‌شوند. پاول اشپیگل، رییس شورای مركزی یهودیان در آلمان تنها موضعگیری شفاهی را كافی نمی‌داند و معتقد است كه دولت آلمان باید اقدامی قاطعانه كند: باید عمل كرد.

فجایع ناز‌ی‌ها نسبت به یهودیان، آنچنان عظیم بود كه نخستین سال‌های پس از جنگ جهانی دوم، آلمان از اشاعه و انتشار آن ابا داشت. به محاكمه كشیدن جانیان جنگی در دادگاه نورنبرگ باعث شد كه ابعاد فاجعه هویدا شود. با وجود این بیشتر آلمانی‌ها ترجیح می‌‌دانند تا در این مورد لب به سخن نگشایند.

▪بنز: آلمانی‌ها شرم می‌كنند، آنان احساس گناه می‌كنند و میل ندارند در این باره در انظار عمومی سخن گویند، اما انكارش نیز نمی‌كنند.

اما نخستین جنبشی كه این مهر سكوت را شكست در سال‌های دهه شصت آغاز شد. در غرب آلمان دانشجویان آلمانی به خیابا‌ن‌ها ریخته و نه تنها علیه جنگ ویتنام شعار سردادند، بلكه خواستار انتشار و بازگویی وقایع دوران نازیها شدند.

جنبش برخاسته در غرب آلمان پایان نیافت. وقتی كه در سال‌های پایانی دهه هفتاد سریال آمریكایی ”هولوكاست“ یا همه‌سوزی یهودیان به نمایش درآمد، باز هم بحث‌ درگرفت و سخن این بود كه حقایق را باید بازگو كرد. بنز می‌گوید: ناگهان احساسات پرشور مردم برانگیخته شد. این دیگر صحنه‌‌‌پردازی نبود، این سرنوشت شش میلیون انسان بود.

در اواسط دهه هشتاد موضوع به جراید ‌آلمانی كشیده شد. صاحب‌نظران و تاریخ‌دانان در توضیح و تشریح این جنایات دچار اختلاف نظر شدند، اما نظر غالب این بود كه جنایات روا شده بر یهودی‌ها بدست نازی‌‌ها به لحاظ اوج ابعاد و قساوت‌ ”منحصر به فرد“ بوده و حتی نمی‌توان آن را با جنایات رژیم استالین در شوروی سابق قابل قیاس و برابر دانست.

سال ۱۹۸۵ بود كه سرانجام مجلس نمایندگان آلمان (بوندستاگ)، انكار نابودی جمعی یهودیان را بدست نازی‌ها در ملاء عام، ”جرمی قابل مجازات“ قلمداد كرد. در سال ۱۹۹۴ میلادی باز هم بر حدت این قانون افزوده شد و از آن پس اینگونه انكار و یا بی‌اهمیت جلوه دادن كشتار یهودیان می‌تواند با عواقبی از مجازات مالی گرفته تا ۵ سال حبس روبرو شود.

بنز این محقق یهودی‌ستیزی آلمان، چنین مجازاتی را به جا و درست می‌داند و می‌گوید: آنانی كه معتقدند‌‌، یهودیان آلمانی‌ها را استثمار كرده‌اند، می‌گویند، قتل عام یهودیان دروغ است. این افراد همانهایی هستند كه می‌گویند، باید خارجی‌ها را بیرون انداخت. گویندگان اینگونه اظهارات باید مجازات شوند، چرا كه آنان مروج دشمنی بین مردمند. آنان به قربانیان این جنایات و به برخی هموطنان ما بی‌حرمتی می‌كنند.

قانون اتریش در این باره حتی سرسختانه‌تر است. به طور مثال ”دیوید ایروینگ“ از تاریخ‌دانان این كشور كه ”هولوكاست“ را انكار كرد ممكن است با ۲۰ سال حبس مواجه شود.