خطبه امیرالمومنین سلام الله علیه و اوضاع آخر الزمان

شیخ صدوق در کمال الدین از نزال بن سبره روایت میکند که گفت علی بن ابی طالب علیه السّلام برای ما خطبه خواند و پس از حمد و ثنای الهی سه بار فرمود
سلونی ایّها النّاس قبل ان تفقدونی

شیخ صدوق در کمال الدین از نزال بن سبره روایت میکند که گفت: علی بن ابی طالب علیه السّلام برای ما خطبه خواند و پس از حمد و ثنای الهی سه بار فرمود:

سلونی ایّها النّاس قبل ان تفقدونی‏

یعنی: ای مردم! پیش از آنکه مرا از دست بدهید، هر چه میخواهید از من بپرسید! در این وقت صعصعة بن صوحان از جا برخاست و گفت: یا امیر المؤمنین! دجال کی خواهد آمد؟ فرمود: بنشین! خداوند سخن تو را شنید و دانست که مقصودت چیست. بخدا قسم در این باره سائل و مسئول (تو و من) یکسان هستیم (یعنی این از اسراری است که فقط خداوند میداند).

ولی این را بدان که آمدن دجال علاماتی دارد که طابق النعل بالنعل متعاقب هم بوقوع می‏پیوندد. اگر خواسته باشی اطلاع میدهم عرضکرد: یا امیر المؤمنین بفرمائید!

فرمود: آنچه میگویم از بر کن! علامات آن اینست: (دجال در وقتی می‏آید که) مردم نماز را بمیرانند، و امانت را ضایع کنند، و دروغ گفتن را حلال شمارند.

و ربا بخورند، و رشوه بگیرند، و ساختمانها را محکم بسازند، و دین را بدنیا بفروشند، و موقعی که سفیهان را بکار گماشتند، و با زنان مشورت کردند، و پیوند خویشان را پاره نمودند، و هواپرستی پیشه ساختند و خون یک دیگر را بی‏ارزش دانستند.

حلم و بردباری در میان آنها نشانه ضعف و ناتوانی باشد، و ظلم و ستم باعث فخر گردد، امراء فاجر، وزراء ظالم، و سرکردگان دانا خائن و قاریان (قرآن) فاسق باشند. شهادت باطل آشکار باشد، و اعمال زشت و گفتار بهتان آمیز و گناه و طغیان و تجاوز علنی گردد، قرآنها زینت شود، و مسجدها نقاشی و رنگ آمیزی و مناره‏ها بلند گردد، و اشرار مورد عنایت قرار گیرند، وصفها در هم بسته شود.

خواهشها مختلف باشد و پیمانها نقض گردد، و وعده‏ای که داده شد نزدیک شود. زنها بواسطه میل شایانی که بأمور دنیا دارند در امر تجارت با شوهران خود شرکت جویند. صداهای فاسقان بلند گردد و از آنها شنیده شود! «۱» بزرگ قوم، رذل‏ترین آنهاست، از شخص فاجر بملاحظه شرش تقیه شود، دروغگو تصدیق، و خائن امین گردد، زنان نوازنده، آلات طرب و موسیقی بدست گرفته نوازندگی کنند! و مردم پیشینیان خود را لعنت نمایند. زنها بر زینها سوار شوند و زنان بمردان و مردان بزنان شباهت پیدا کنند.

شاهد (در محکمه) بدون این که از وی درخواست شود شهادت میدهد،و دیگری بخاطر دوست خود بر خلاف حق گواهی دهد. احکام دین را برای غیر دین بیاموزند، و کار دنیا را بر آخرت مقدم دارند، پوست میش را بر دلهای گرگها بپوشند، در حالی که دلهای آنها از مردار متعفن‏تر و از صبر تلخ‏تر است. در آن موقع شتاب و تعجیل کنید. بهترین جاها در آن روز بیت المقدس است. روزی خواهد آمد که هر کسی آرزو کند که از ساکنان آنجا باشد «۲»

------

۱) آیا مقصود خوانندگان رادیو و استماع آهنگ‏های آنهاست؛ یا متینگ دهندگان و ناطقین انتخاباتی است که هر روز صدای زنده باد و مرده باد آنها در سر هر کوی و برزن بلند است و دسته دسته برای شنیدن آن صداهای بیهوده اجتماع میکنند؟!

۲) ابو الفضل گلپایگانی در« فرائد» صفحه- ۱۰۶- فقط این قسمت خطبه را گرفته و مورد سوء استفاده قرار داده است. او چون دیده که میرزا حسین علی مازندرانی از طرف دولت عثمانی به« عکا» واقع در فلسطین تبعید شده، و در این روایت هم میگوید: خیر المساکن یومئذ البیت المقدّس لیأتین علی النّاس زمان یتمنّی احد أنّه من سکّانه لذا چنین نتیجه گرفته است که چون میرزا بهاء در آنجا بوده؛ پس بهترین مکان روی زمین است!! ولی شما خوانندگان تمام خطبه را بخوانید ببینید چه مناسبتی با یک مشت بهائی مرموز ناشناس دارد. چرا گلپایگانی فقط یک قسمت خطبه را نقل کرده؟ این خطبه مشتمل بر علائم قبل از ظهور و آمدن دجال است، مگر اینکه بهائیان قبول کنند که جمال مبارک همان دجال است! حضرت میفرماید: نخست باید تمام این علائم آشکار شود؛ سپس دجال بیاید تا آنگاه امام زمان قیام کند. ولی بهائی که عقیده دارد امام زمان میرزای باب بوده و آمده و رفته است، چگونه میخواهد فقط از یک قسمت علائم ظهور او برای میرزا بهاء ساکن« عکا» نه بیت المقدس استفاده کند؟! بنظر ما این علائم امروز با اوضاع فلسطین که قسمت عمده بیت المقدس در دست دولت اسرائیل است، و با تبلیغات وسیع اسرائیل و صهیونیستهای جهان و عمال آنها یعنی بهائیان؛ غالب مردم جهان میل بدیدن آنجا دارند، بخوبی تطبیق میکند، با این فرض من ابدا نمیتوانم ادعا کنم، منظور حضرت امیر امروز است، شاید در آینده بیت المقدس و تمام خاک اسرائیل بدست مسلمانان بیافتد و آنها یهودیان و بهائیان را از آنجا بدور بریزند و چنان شود که هر مسلمانی شایق بسکونت در بیت المقدس گردد و اللَّه اعلم.

ناصر آسیابانی

منبع: مهدی موعود (ترجمه جلد ۱۳ بحارالانوار)