ای سخنگوی سترگ

اوستادا آمدم، شوریده جان‌
تا زنم بوسه تو را بر آستان‌
آستان بوسم تو را، از درد و سوز
آستینی از دهش بر من فشان‌
ز آن نهاد رشک دریایت مرا
ریز در دامن گهرهای گران‌
دم به دم، گوهر بر …

اوستادا آمدم، شوریده جان‌

تا زنم بوسه تو را بر آستان‌

آستان بوسم تو را، از درد و سوز

آستینی از دهش بر من فشان‌

ز آن نهاد رشک دریایت مرا

ریز در دامن گهرهای گران‌

دم به دم، گوهر بر آری بی‌شمار

از تک دریای ناپیدا کران‌

نیست گوهر آنچه آن دریا فشاند

زاده رنج است و گنجی شایگان‌

جانهای تشنه را سیراب کن‌

ز آب آن روشن سخنهای روان‌

جانمان گلشن شود ز آن روشنت‌

زآن روان، تازه شودمان خوش روان‌

تا شگفت اندیشه‌ات، ای نوبهار

رست از هر سو هزاران گلستان‌

گلستان گفته‌ات پردیس ماست‌

گلستانی جاودان دور از خزان‌

راستان را رهبر ای پیر خرد

داستان‌گوی، از جهان باستان‌

داستانی گوی و دستانی بزن‌

ای که دستان گشته‌ای در داستان!

داستانی خوش ز دستانهای زال‌

وز یلی رستم دستان بخوان‌

یا زگیو و بیژن و گودرز نیو

یا ز بهرام و رهام پهلوان‌

رادی و آزادی و شادیت هست‌

ای سخندانا! سخن زانها بران‌

پارسی پرورد در دامان تو

ای دری را مام و مام مهربان‌

این زبان سور و سوز و شور ماند

پرفروغ و فرور، از تو، در جهان‌

شاهنامه، نامه شهوار توست‌

نامه‌ها را شاه، ای شاه زبان!

نامه‌ای بشکوه، در فرهنگ و سنگ‌

یافت نتوان در جهان همسنگ آن‌

فرخا، نیکا، سترگا گفته‌ات‌

زو سخن شد از زمین بر آسمان‌

گفته‌ات جاوید در دلهای ماست‌

ماند از آن جاوید، ایران جاودان‌

دانشی مردی، سخنگویی سترگ‌

داد نتوان چون تو در گیتی نشان‌

هر که ز ایران گفت و ایران را ستود

زنده شد در یاد نامت، آن زمان‌

نام تو با یاد ایران است یار

نیست نازی برتر از آن، بی‌گمان‌

جان ایرانی تو، ای فرخنده پیر

هان و هان! ای جان ایران! دان و دان:

ما همه پوران و دختان توایم‌

ای پدر، ای پیر، پیر دیرمان‌

هر که ناسود و ستودت، سود کرد

وآن‌که نستودت، نبودش جز زیان‌

از ره دور این زمان زروان زار

سویت، ای استاد! آمد، خسته جان‌

سوی زروان سخن زروان شتافت‌

تا ستاند گنج زر زو رایگان‌

پاک مان و تابناک، ای خاک توس‌

زآنکه شد گنجی گران در تو نهان‌

در تو پرورد آن ابرمرد سخن‌

آفرین بر پاژ باد و طابران۱!

توس فرخ! کوس از شادی بکوب‌

زی تو زروان آمد، از کرمانشهان‌

پی‌نویس:

۱- <استاد ابوالقاسم فردوسی از دهاقین توس بود، از دیهی که آن دیه را باژ خوانند و از ناحیت طبران است؛ بزرگ دیهی است و از وی هزار مرد بیرون آید.> چهار مقاله، نظامی عروضی‌