پنجشنبه, ۲۵ بهمن, ۱۴۰۳ / 13 February, 2025
مجله ویستا

فراموش شدگان جامعه الکترونیکی


فراموش شدگان جامعه الکترونیکی

از سال های ١٩٧٠، مفهوم « جامعه اطلاعاتی » الهام بخش برنامه های كشورهای بزرگ صنعتی بوده است. این كشورها، شیوه خروج از بحرانی دوگانه را در این مفهوم یافته اند: بحران الگوی رشد و بحران « قابلیت اداره دموكراسیهای غرب »(١). موج شوكی كه در سال ١٩٨٤، با تخریب امریكن تلگراف اند تلفن (ATTP) ایجاد شد، شروعی برای گسترش شبكه های فرامرزی بود و آغاز اختلال و محرومیت خدمات عمومی ارتباطات از راه دور را رقم زد. سال ١٩٩٨، موافقتنامه سازمان تجارت جهانی (OMC) در مورد گشایش بازارهای ارتباط از راه دورِ رقابتی، مجموعه های متمركزی به وجود آورد كه دستاندركاران اطلاعات و صنایع مربوط به آن را به هم مرتبط میكرد. ادغام امریكا آنلاین (AOL) با غولی به نام تایم – وارنر در ماه ژانویه ٢٠٠٠، در این زمینه سمبل بزرگی به شمار میرود: AOL همه جا، برای همه « AOL EveryWhere For EveryOne » در سال ١٩٩٥، هفت كشور صنعتی )گروه ٧) در بروكسل گرد آمدند و در غیاب نمایندگان جامعه مدنی در برابر چهل میهمان ویژه از محیط های تجاری بر مفهوم «جامعه جهانی اطلاعات» صحه گذاشتند. سال قبل، واشنگتن طرح شاهراه جهانی اطلاعات را آغاز كرده بود كه تعمیم برنامه داخلی خود)ساختارهای ملی اطلاعات) در سطح جهانی بود. در ماه ژوئیه سال ٢٠٠٠، كشورهای گروه ٨ با حضور مسئولین شركتهای بزرگ انفورماتیك گردهم آمدند و منشور جامعه جهانی اطلاعات را عمومی كردند. ضمن اینكه وجود نوعی « گسست تكنولوژی اطلاعات» را پذیرفتند. گروهی از متخصصینی كه به تكنولوژیهای جدید دسترسی دارند (Geant) نیز به كار منصوب شدند. در اجلاس گروه ٧ در بروكسل كه سال ١٩٩٥ برگزار شد، موضوع گسست تكنولوژی اطلاعات حتی به طور سطحی نیز مورد بررسی قرار نگرفت. در این فاصله، جنبش اجتماعی جهانی به مناسبت اجلاس سازمان تجارت جهانی در پایان سال ١٩٩٩ در سیاتل ظهور پیدا كرد... در ژوئن سال ١٩٨٢، در اجلاس گروه ٧ در ورسای ، زمانی كه هنوز صحبتی از جاده اطلاعاتی در میان نبود، رئیس جمهور میتران در گزارشی تحت عنوان « تكنولوژی، كار و رشد » خطر احتمالی جدایی و تفكیك را كه میتوانست منجر به پیشرفت تكنولوژیهای جدید شود، خاطر نشان كرد. برای غلبه برخطر احتمالی ظهور « جهانی متشكل از جزیره های كوچك خوشبختی در اقیانوس فلاكت »، رئیس جمهور فرانسه پیشنهاد یك منشور جهانی ارتباطات را مطرح كرد كه البته این منشور بیفایده و كان لم یكن ماند. در اجلاس جنوا در ژوئیه ٢٠٠١، گروه متخصصان Geant پیشنهاد حمایت از اداره الكترونیكی كشورهای فقیر، به منظور « تقویت دموكراسی و وضعیت حقوقی »، فراهم شدن اشتراك اینترنت، ارتقاء سطح نوآوری در زمینه آموزش، تشویق شركتها برای سرمایه گذاری در طرحهای توسعه پایدار و ایجاد مفادهای محلی با استفاده از سیستم و برنامه های آزاد را مطرح كردند. مایكروسافت از طرف شركتهای بزرگ الكترونیكی، كارگزاران بلندپایه را به یك « اجلاسسران دولتی » دعوت كرد كه هدف از آن متقاعد كردن مقامات كشورهای در حال توسعه در مورد مزایای تكنولوژی اطلاعاتی بود. در اجلاس مایكروسافت در ماه مه ٢٠٠٣، موضوع اصلی این بود: «به دولتها كمك كنیم تا متوجه نیروی بالقوه خود شوند.» طرفداران نظریه پایان دوران دولت – ملت ها ، به این ترتیب منبع ثروت افسانهای بازارهای دولت های الكترونیكی را كشف كردند! نگارندگان گزارش سال ٢٠٠١ برنامه سازمان ملل متحد در راستای توسعه (PNUD) تاكید میكنند كه شبكه های تكنولوژیكی « در معرض تغییر دادن مدل توسعه » و « ایجاد شرایطی كه امكان رسیدن درعرض یك دهه به پیشرفت هائی كه در گذشته در طول نسلهای بسیاری امکانپذیر بود » قرار دارند. اما همچنان كه ملاحظه میكنیم در كشورهای ثروتمند، برای هر دو نفر یك خط تلفن وجود دارد. در حالی كه در كشورهای در حال توسعه هر خط برای ١٥ نفر است… در كشورهای توسعه نیافته برای هر ٢٠٠ نفر یك خط وجود دارد. یك سوم انسانها اصلاً به برق دسترسی ندارند. دیگر در مورد آمار بیسوادی چه میتوان گفت…


شما در حال مطالعه صفحه 1 از یک مقاله 3 صفحه ای هستید. لطفا صفحات دیگر این مقاله را نیز مطالعه فرمایید.