یک سفر درون شهری

گاهی اوقات مسافرت سخت می شود هزینه ها سنگین شده و درآمد مردم سبک با این حال نمی توان خود را در خانه حبس کرد و از نعمت های خداوند لذت نبرد اینجاست که باید راه های ساده تری را برای سفر پیدا کرد راه هایی مانند سفرهای درون شهری هر شهری

گاهی اوقات مسافرت سخت می‌شود. هزینه‌ها سنگین شده و درآمد مردم سبک! با این حال نمی‌توان خود را در خانه حبس کرد و از نعمت‌های خداوند لذت نبرد. اینجاست که باید راه‌های ساده‌تری را برای سفر پیدا کرد. راه‌هایی مانند سفرهای درون شهری هر شهری. به اندازه خودش تفریح‌گاه‌ها و تفرج‌گاه‌های مناسبی دارد که می‌تواند پاسخگوی نیازهای مردم باشد. شهر من هم در زمره همین شهرهاست.

● جمشیدیه بهشت سنگی تهران

شهر من پر است از آدم‌هایی که هر روز با دود و شلوغی و سروصدا دست و پنجه نرم می‌کنند؛ با این وجود هیچ وقت تن به زندگی مسالمت‌آمیز با دود و شلوغی نداده‌اند و همواره به دنبال راه گریزی از آنها هستند.

به همین دلیل است که تا فرصتی کوتاه پیدا می‌کنند، به دنبال راهی می‌گردند تا برای چند ساعت هم که شده دود را از ریه‌هایشان دور کنند. شاید در نگاه اول کمی سخت به نظر برسد. دور شدن از هیاهوی شهری همیشه نیازمند مقدمات فراوانی است که «پول» در زمره مهمترین آن مقدمات به شمار می‌آید.

با این حال شهر پرهیاهوی من با تمام سروصداها و آلودگی‌هایش، بعضی وقت‌ها شهروندانش را غافلگیر و تفرجگاه‌هایی را برای فرار از روزمرگی شهری به آنها هدیه می‌دهد. تفرجگاه‌هایی که برای رفتن به آنها هزینه و وقت زیادی لازم نیست و در عوض انرژی از دست رفته مردم را به آنها باز می‌‌گرداند.

● پارک جمشیدیه، خانه اطلسی‌ها

یکی از این تفرجگاه‌ها، پارک جمشیدیه است. بوستانی که دل تنگیتان را برطرف می‌کند، اگر دلتنگ بنفشه‌های رنگی شده‌اید و اگر مدت‌هاست اطلسی‌ها را نوازش نکرده‌اید! شاید مشامتان خیلی وقت است بوی یاس را استشمام نکرده و یا مدت‌هاست نسیم، با رقص برگ‌های چنار به استقبالتان نیامده. آن وقت است که باید بدانید چهچه بلبلان در پارک جمشیدیه چشم انتظارتان هستند.

● دسترسی به پارک

غم به دلتان راه ندهید. دسترسی به این پارک آنقدر راحت است که نیازی به داشتن ماشین شخصی نیست و خیلی راحت می‌توان با تاکسی هم به بهشت سنگی تهران رفت. فاصله این پارک از خیابان نیاوران ۱۸۰۰ متر است، یعنی اگر اهل پیاده‌روی باشید؛ می‌توانید این مسیر را پیاده طی کنید. اگر هم می‌خواهید انرژیتان را برای پیاده‌روی در پارک حفظ کنید می‌توانید با ماشین شخصی و یا تاکسی وارد خیابان شهید باهنر شوید و سپس در خیابان شهید امیدوار، جلوی یکی از درهای پارک پیاده شوید.

پارک جمشیدیه دو در ورودی دارد که ارتفاع در اول از سطح زمین ۱۸۲۰ متر است و در بعدی در ارتفاع ۲۱۰۰ متری قرار دارد.

چنانچه از در اول وارد پارک شوید از همان ابتدای ورود سنگفرش‌های برجسته پارک توجهتان را جلب خواهد کرد. قبل از ورود به پارک درست در مقابل در اول یک جای پای سنگی بزرگ می‌بینید که در ذهنتان این سوال را ایجاد می‌کند که «این جای پای کیست؟»

اما زیاد به ذهنتان فشار نیاورید، این جای پای غول نیست این هنر معمار است! در ابتدای ورود شاید نتوانید حدس بزنید که مساحت این پارک حدود ۱۰ هکتار است. اما کمی که در پارک قدم بزنید متوجه خواهید شد که هنوز قسمت‌های زیادی از پارک را ندیده‌اید و وقت در حال گذر است.

● جذابیت پارک جمشیدیه

جذابیت پارک به قدری زیبا است که از راه رفتن در آن خسته نمی‌شوید؛ با این حال می توانید برای تجدید قوا، روی نیمکت‌های سنگی پارک بنشینید و به آواز پرندگان گوش کنید.

لحظه‌ای چشمانتان را ببندید تا گوش‌هایتان آواز پرندگان را از میان درختان سر به فلک کشیده پارک بشنوند. اما مطمئنا با شنیدن این صداها نمی‌توانید حدس بزنید که ۵۸ گونه پرنده در پارک جمشیدیه وجود دارد که بعضی از آنها جزو نادرترین پرندگان ایران هستند و حتی تصورش هم مشکل است که ۱۶۰۰۰ درخت در این پارک سنگی، سرسبزی زندگی را به چشمان شما هدیه کرده‌اند اما واقعیت این است که در بهشت سنگی تهران جذابیت‌ها بیش‌از این حرفهاست.

● همسایه پارک جمشیدیه

نشستن بس است! بلند شوید و از فضای پارک لذت ببرید. اگر کمی به این طرف و آن طرف سرک بکشید، متوجه خواهید شد که این پارک زیبا از قسمت غرب، به جاده کلک‌چال منتهی می‌شود و شما این شانس را خواهید داشت که یک روز به همسایه پارک جمشیدیه یعنی کوه کلک چال سر بزنید و اکسیژن خالص و خنک را وارد ریه‌هایتان کنید.

● سرنوشت پارک

اگر بخواهید به سرنوشت این پارک پی ببرید باید بدانید که بوستان جمشیدیه قبل از اینکه تبدیل به پارک شود؛ باغ شخصی به نام مهندس جمشید دولو قاجار بوده است. سرنوشت این پارک که در میان دیوارهای سنگی کوه کلک چال، باغ دولو، خیابان جمشیدیه و جاده کلک چال قرار دارد، پس از اینکه در اختیار محمدرضا شاه قرار می‌گیرد؛ عوض می‌شود.

ابتدا بر این می‌شود که این پارک تبدیل به سرای سالمندان شود اما بعدها با تغییر تصمیم، در سال ۱۳۵۶ بوستان جمشیدیه تبدیل به پارک می‌شود. البته این پارک از آن زمان به بعد دوباره بازسازی شده که آخرین بازسازی آن در سال ۱۳۷۴ بوده است.

نویسنده : آفاق ملکی