شخصیت در فیلم

در نحوه اشاره به شخصیتهای خود در دستورات صحنه منسجم عمل کنید. اگر نام یک شخصیت، «جان» است باید با همین نام یا با ضمیر مناسب در فیلمنامه به او اشاره شود. به دنبال متنوع شدن نثر خود …

در نحوه اشاره به شخصیتهای خود در دستورات صحنه منسجم عمل کنید. اگر نام یک شخصیت، «جان» است باید با همین نام یا با ضمیر مناسب در فیلمنامه به او اشاره شود. به دنبال متنوع شدن نثر خود در استفاده از عبارات توصیفی جایگزین نام یک شخصیت نباشید. برای مثال از دستورات صحنه ای مانند نمونه زیر پرهیز کنید: مرد وارد اتاق می شود، مرد جوان از کنار پنجره عبور می کند و در آنجا او به طور اتفاقی سر خود را به پایین قاب پنجره می کوبد. سپس مرد به وسط اتاق می رود.

کسی که فیلمنامه را برای یک برنامه فیلمبرداری تقسیم بندی می کند با خواندن این دستور صحنه شاید به طور منطقی این طور نتیجه گیری کند که سه شخصیت متفاوت وجود دارند؛ مرد، مرد جوان و مرد دست و پا چلفتی. بهتر است که عبارات «مرد جوان» و «مرد دست و پا چلفتی» با ضمیر او جایگزین شوند.

اینکه شما چگونه یک شخصیت را در دستورات صحنه معرفی می کنید بر شکل گیری نحوه درک او از جانب خوانندگان - از جمله بازیگران، طراحان، تهیه کننده و کارگردان - بسیار تأثیر می گذارید. شخصیتهای فرعی و شخصیتهای بدون کلام نباید در بیش از یکی دو کلمه معرفی شوند. اما قهرمان و ضد قهرمان به توصیف بیشتری نیاز دارند. اینکه این توصیف چه قدر بیشتر باشد به شما بستگی دارد. در اینجا چند شیوه ممکن ارائه شده است: یک. معرفی مفصل، یک معرفی با تفصیل کمتر و یک معرفی ساده.

در پایان مقدار زیادی فضای سفید در صفحات فیلمنامه خود باقی بگذارید. این کار آن را بیشتر قابل خواندن می کند و همچنین اندیشه دقیقتری از مدت واقعی نمایش فیلم کامل به شما می دهد. فیلمنامه ای با صفحات دستورات صحنه که به طور متراکم نوشته شده اند به فیلمی دو یا سه برابر طولانیتر از آنچه که تعداد صفحات فیلمنامه نشان می دهند، منتهی خواهد شد. برای پرهیز از این اتفاق پاراگرافهایی بنویسید که بیش از چهار یا پنج خط نباشند (منظور چهار یا پنج جمله نیست، منظور چهار یا پنج خط است). زمانی که به خط ششم رسیدید زمان آن است که پاراگراف بعدی را آغاز کنید.

یک راه خوب برای تقسیم: پاراگرافها در دستورات صحنه این است که هر پاراگراف جدید را به عنوان یک نمای جدید در نظر بگیریم. البته، فیلمنامه به واقع نماها را نشان نمی دهد، اما این تصویر ذهنی به شما کمک می کند که صفحات خود را خلوت و قابل خواندن نگاه دارید.

علامتهای شخصیت: یک علامت شخصیت پیش از گفتگوی شخصیت می آید و نشان می دهد که کدام شخصیت آن خطوط دیالوگ خاص را خواهد خواند. همانند حالت موجود در دستورات صحنه، در اینجا هم انسجام در نحوه شناسایی شخصیتها با علامتهای آنان دارای اهمیت فراوان است. اگر شخصیتی نام و نام خانوادگی دارد، شما شاید تنها از نام آن شخصیت استفاده کنید. اگر شما به جای آن از نام خانوادگی استفاده کنید آن هم اشکالی ندارد. اما تنها یکی را انتخاب کنید و به همان بچسبید. در غیر این صورت بر سر تعداد شخصیتها در فیلمنامه شما و اینکه چه کسی خطوط را می خواند سردرگمی ایجاد می شود.

به طور معمول یک شخصیت فرعی با یکی دو خط گفتگو نیازمند یک اسم خاص نیست. به جای آن شما می توانید از توصیفات ساده برای شناسایی آن شخصیت استفاده کنید؛ عابر یک، عابر دو، مرد بیمار، پلیس، باربر. البته، مهم است که در دستورات صحنه و در علامت شخصیتها به یک صورت به یک شخصیت اشاره کنید و حتی اگر نام شخصیت در یک علامت شخصیت با حروف درشت نوشته می شود اما در دستورات صحنه به صورت عادی نوشته می شود. تنها استثناء هنگامی است که یک شخصیت برای نخستین بار در دستورات صحنه ظاهر می شود. همانند شخصیتهای دیگر در آن وضعیت، نام او به صورت درشت نوشته می شود.

محمود فتح نیا