پنگوئن امپراتور

پنگوئن امپراطور شاید بیشتر بخاطر سلسله مسافرتهای سالیانه پنگوئن های بالغ برای جفت گیری و غذا دادن به جوجه هایش مشهور باشد پنگوئن امپراتور بلندترین و سنگین ترین نوع پنگوئن …

پنگوئن امپراطور شاید بیشتر بخاطر سلسله مسافرتهای سالیانه پنگوئن های بالغ برای جفت گیری و غذا دادن به جوجه هایش مشهور باشد پنگوئن امپراتور بلندترین و سنگین ترین نوع پنگوئن های موجود است و بومی ناحیه ای در قطب جنوب می باشد. نوع نر و ماده این پنگوئن در پر و بال و اندازه شبیه هم است و قدشان به ۱۲۲ سانتیمتر و در زمانهای مختلف (بسته به اینکه درچه زمانی از دوره تولیدمثل باشند)وزنشان بین ۲۲ تا ۴۵ کیلوگرم است.

پشتشان سیاه رنگ و به وضوح از شکم سفیدشان متمایز می شود، سینه شان زرد کمرنگ است که به گوش زرد رنگشان متصل می شود. مانند همه پنگوئن ها قادر به پرواز نیست. بدن خطی شکل و بالهای محکم و مسطحش مانند باله شناست و او را برای یک زندگی دریایی آماده کرده است.

غذایش غالباً انواع ماهی ها، خرچنگ ها، سرپاوران مانند هشت پاست. در هنگام شکار می تواند تا ۱۸ دقیقه زیر آب مخفی شود و تا عمق ۳۲۵ متری پایین برود. او ویژگی های خاصی برای انطباق با شرایطش دارد. مثلاً گلبول قرمز غیرعادی که در او تعبیه شده تا بتواند در سطوح بسیار کم اکسیژن کارآیی داشته باشد، استخوان های یک پارچه برای جلوگیری از جراحت اعضایی مانند گوش و ریه در بی هوایی و توانایی کاهش سوخت و ساز غذا و از کار انداختن ارگانهای غیرضروری بدنش در هنگام مصرف نکردن غذا.

پنگوئن امپراطور شاید بیشتر بخاطر سلسله مسافرتهای سالیانه پنگوئن های بالغ برای جفت گیری و غذا دادن به جوجه هایش مشهور باشد. تنها پنگوئنی است که در فصل زمستان قطب جنوب بین ۵۰ تا ۱۲۰ کیلومتر در یخها برای تولید مثل کوچ می کند و اینکار را در قالب اجتماعات هزاران نفری انجام می دهد.

پنگوئن ماده تنها یک تخم می گذارد و پنگوئن نر مسئولیت نگهداری و خوابیدن روی تخم را بر عهده می گیرد و پنگوئن ماده به دریا باز می گردد. طول عمر آنها در حیات وحش ۲۰ سال است، اما گفته می شود بعضی از آنها ممکن است ۵۰ سال نیز عمر کنند.

نوع نر و ماده هر دو در هنگام نگهداری از تخم و بزرگ کردن جوجه وزن از دست می دهند. وقتی ماده تخم می گذارد، برای یافتن غذا به دریا می رود، قبل از رفتن تخم را با احتیاط به پنگوئن نر منتقل می کند و او تخم را با احتیاط بین پاهایش در جای مخصوصی نگهداری می کند.

اگر تخم حین این کار بیفتد، جوجه درونش به دلیل انجماد هوا سریعا می میرد. تغذیه مادر دو ماه در دریابطول می انجامد و پدر باید ۶۴ روز از تخم نگهداری کند. در این مدت با توجه به سرما و عدم تغذیه، ممکن است ۲۰ کیلو وزن از دست بدهد.

اگر تخم قبل از آمدن مادر بشکند، پدر باید جوجه را با ماده خاصی که از مری اش ترشح می شود، تغذیه کند.جوجه تازه متولد شده، باید در این دوره بین پاهای پدرش زندگی کند تا زنده بماند. بعد از ۵۰ روز جوجه باید وارد گروه های جوجه های دیگر شود و بصورت دسته جمعی کنار آنها خود را گرم کند، در طول این مدت مادر و پدرش نوبتی به دریا می روند و برای او غذا می آورند. بعد از چند ماه جوجه بزرگتر شد و پدر و مادرش تغذیه او را به خودش واگذار می کنند