زنده یاد احمد کمال پور(کمال)

زنده یاد احمد کمال پور متخلص به کمال یکی از شاعران قصیده سرا و غزل سرای صاحب نام روزگار ماست که در شهریور ۷۹ روی در نقاب خاک کشید. استاد کمال در سال ۱۲۹۷ شمسی در مشهد متولد شد. او …

زنده یاد احمد کمال پور متخلص به کمال یکی از شاعران قصیده سرا و غزل سرای صاحب نام روزگار ماست که در شهریور ۷۹ روی در نقاب خاک کشید. استاد کمال در سال ۱۲۹۷ شمسی در مشهد متولد شد. او در کنار تحصیل، شغل کفاشی را نیز برگزید که در آن توفیقی نیافت و سال ها در یک شرکت تولیدی مشغول به کار شد. استاد کمال یکی از اعضای انجمن ادب خراسان بود و همواره به نقد و بررسی شعر دیگران آن هم در کمال تواضع و فروتنی می پرداخت. شعر او صادقانه و بی پیرایه است. استاد کمال از این موهبت برخوردار بود که در زمان حیاتش در سال ۷۲ بزرگ داشتی در خور توجه برای او برگزار شود و مهم تر این که مقام معظم رهبری که سال ها در مشهد در مجامع ادبی این شهر بوده اند، پیامی برای این بزرگ داشت فرستادند.

بازخوانی این پیام ما را با شعر و شخصیت استاد کمال بیشتر آشنا می کند. در بخشی از این پیام می خوانیم:بزرگ داشت شاعر برجسته خراسانی آقای احمد کمال به دو سبب، برای این جانب، بسی شیرین و دلنشین است. نخست آن که تجلیل از این شاعر با فضیلت که هنر شعر را با چندین هنر بزرگ دیگر در اخلاق و سلوک انسانی به هم آمیخته است، تجلیل از مجموعه ای از فضایل انسانی است. همه آنان که کمال را از نزدیک شناخته اند چون من بدین نکته باور دارند که در این انسان با شرف و پاکدامن و منیع الطبع و سرشار از صفا و صداقت، شعر او که بی شک از قله های قصیده معاصر است تنها یکی از درخشندگی ها به شمار می آید و او که جوانی پر ملال و زحمت خود را در دوران حاکمیت فرمانروایان بی بهره از فضیلت و معرفت، با قناعت و مناعت سپری کرده است، هرگز رضا نداده که در دری گران بهای خود را در خدمت ارباب بی مروت دنیا به کار گیرد و جز به ندای دل پاک و روشن خود سخن بسراید.دوم آن که کمال عزیز ما در شمار بازماندگان معدود از خیل سخن سرایانی است که در میانه سال های دهه ۳۰ تا دهه پنجاه شمسی، مشهد را مرکز پررونق و توجه برانگیز شعر و ادب فارسی و مایه تحسین نام آوران فرهنگ و ادب کشور ساخته و آن را در سیاهه شهرهای شاعرخیز ایران، در جایگاه برتر نشانده بودند.اگرچه این پیام به خوبی نمایانگر شخصیت و شعر زنده یاد کمال است اما ذکر این نکته نیز خالی از اهمیت نیست که بگوییم شیوه او در قصیده سرایی احترام به راه و روش پیشکسوتان بود و برای شناخت شعر او باید سبک خراسانی و قواعد شعری گذشته را به خوبی بدانیم. او از شاعرانی مثل ناصر خسرو، فرخی، مسعود سعد، خاقانی و بهار متاثر بود.دکتر شفیعی کدکنی در وصف کمال چنین سروده است که

کمال ما که به معنی جمال لفظ دری است

ز مرز توس کنون در کمال جلوه گری است

و اینک شعری از زنده یاد استاد کمال را می خوانیم:

نه شمع محفل آرایم که کام خویشتن جویم

نه چون پروانه ام کارام دل از سوختن جویم

نه چون بلبل توانم نغمه پردازی کنم بر گل

نه خاموشم چو گل کز خامشی فیض سخن جویم

نه دستی تا که بتوانم گره بگشایم از زلفی

نه بختی تا که دل را در خم چین و شکن جویم

....