قبل از قهر، آشتی کن

اختلاف‌ نظر و عقیده، همه‌جا وجود دارد. بین هر دسته، گروه، فرد و اجتماعی، با هر شیوه و طرز فکر و عقیده‌ای، بالاخره یک‌سری اختلافات وجود دارد، یا به وجود می‌آید.
چند صباحی این …

اختلاف‌ نظر و عقیده، همه‌جا وجود دارد. بین هر دسته، گروه، فرد و اجتماعی، با هر شیوه و طرز فکر و عقیده‌ای، بالاخره یک‌سری اختلافات وجود دارد، یا به وجود می‌آید.

چند صباحی این اختلافات، ذهن و وقت دو طرف را به خود مشغول می‌دارد. تلاش‌های منفی، برداشت‌های مغرضانه، جملات دردآور و تأسف‌بار و بالاخره یک اتفاق ما را بر سر یک میز می‌نشاند. دو طرف دعوا (دو نفر، دو حزب، دو طرز فکر، دو گروه و حتی دو کشور) چندین و چند بار می‌نشینند، به حرف هم گوش می‌دهند، دلیل و برهان برای رد یکدیگر و اثبات خویش ارائه می‌دهند (یک حرف مشترک، دو برداشت کاملاً متضاد) کمی گلایه، کمی چاشنی عذرخواهی و بالاخره پس از کشمکشی کاملاً آرام و دلپذیر، این مجادله، سوءتفاهم یا اختلاف، ختم به‌خیر می‌شود.

بیائید قبل از قهر آشتی کنیم تا ابداً نیازی به قهر نباشد. بیائید قبل از هر کاری بنشینیم، آرام و معقول به حرف هم گوش دهیم، برای اثبات و رد طرفین دلیل و برهان بیاوریم، پیشاپیش برای مشکلات ریز و درشت غیرقابل پیش‌بینی از هم عذرخواهی کنیم و در یک کلام آماده آشتی و همراهی شویم.

این‌جا دیگر به فرمول زمخت و زشت قهر نیازی نیست چراکه قبلاً آشتی کرده‌ایم و چون در سلسله مراتب وجودی، قهر قبل از آشتی است، نوبت به قهر نخواهد رسید، به همین راحتی.

حتماً می‌پرسید آشتی بدون قهر یعنی چه؟ در پاسخ باید گفت کاری که قرار است بعدها با هزار خواهش و التماس و انواع و اقسام واسطه‌ها در یک محیط سراسر خجلت و شرم انجامش دهیم، بیائید صاف و پوست‌کنده روبه‌روی هم بنشینیم و مشکل را قبل از بروز حل کنیم. می‌شود سخت نگرفت، مسلماً ممکن است قبل از قهر آشتی کرد، بیائید آشتی کنیم تا مجبور نباشیم تن به قهر بدهیم.