دو دوتا چهارتا

بسیاری از جوانان علاقه مند به عکاسی صنعتی و تبلیغاتی سوال می کنند با توجه به هزینه های موجود از قبیل تهیه محل کار و تجهیزات گران و پر تعدادی که هر روز هم نیاز هست که به روز شوند …

بسیاری از جوانان علاقه مند به عکاسی صنعتی و تبلیغاتی سوال می کنند با توجه به هزینه های موجود از قبیل تهیه محل کار و تجهیزات گران و پر تعدادی که هر روز هم نیاز هست که به روز شوند بازهم درآمد این رشته از عکاسی راضی کننده هست؟

در پاسخ به این دوستان باید در ابتدا متذکر شوم که این شاخه از عکاسی برخلاف تصورعموم، قابلیت پولدار کردن عکاس را ندارد. وجود دو ویژگی اصلی در قاموس این کار سبب شده است که درآمد عکاسی صنعتی و تبلیغاتی از یک حدی بالاتر نرود. این دو عبارتند از :

۱) ویژگی اول

قائم به فرد بودن ..... یعنی عکاس حتی زمانیکه کارش رونق گرفت بازهم نمی تواند تولید پر تعدادی داشته باشد و حتی نمی تواند زیاد روی کمک عکاس دیگری حساب کند زیرا طبق قاعده صاحب سبک و شیوه ای شده است و انجام کار به آن سبک اغلب از شخص دیگری ساخته نیست و سفارش دهندگان اصلی او نیز به خاطر ویژگی های منحصر به فرد اوست که به کرات به وی مراجعه می کنند. برای هر عکاسی رسیدن به این سطح از موفقیت بسیار خوش آیند و غرور آفرین است ولی همانگونه که اشاره شد مسئله ای را با خود به همراه می آورد که آن الزام حضور شخص عکاس در پشت دوربین و نظارت دائمی وی بر روند انجام کار می باشد و این سبب می شود که عکاس علی رقم وجود خیل عظیم پیشنهادات کاری به خاطر محدود بودن وقت و انرژی نتواند تمامی سفارشات را بپذیرد. این یکی از عوامل مهمی است که باعث کاهش درآمد یک عکاس موفق می شود.

البته استخدام یک یا چند عکاس دیگر و پذیرش سفارشات بیشتر نشدنی نیست ولی در عوض باید به معمولی تر شدن خروجی کار و در ادامه به کاهش حجم سفارشات و مجدداً به کاهش درآمد تن داد. به خصوص در دوران جدید هر چه جلوتر می رویم از حجم سفارشاتی که فقط توانایی تکنیکی عکاس را می طلبید کاسته می شود و در عوض از جانب سفارش دهندگان خلاقیت و نوع تفکر شخص عکاس است که مورد توجه قرار می گیرد.

۲) ویژگی دوم

اجرتی بودن درآمد ...... یعنی طبق روال سفارش کار پیشنهاد می شود. عکاس آن را انجام می دهد و وی در ازاء ارائه عکس اوریجینال به مشتری دستمزد دریافت می کند. در ایران و دیگر کشورهایی که تحت نظارت قانون کپی رایت نیستند، پس از انجام این معامله حق تألیف مجدد عکس از عکاس سلب می شود و مشتری می تواند عکس را به شکل های مختلفی ارائه کند بدون آنکه حتی عکاسی را در جریان بگذارد و از آن عکس تنها حق استفاده های فرهنگی و هنری برای عکاس محفوظ می ماند.

بنابراین درآمد عکاس محدود می شود به دستمزدی که یکبار دریافت کرده است. درآمد هایی که اجرتی می باشند یک سقف محدود کننده دارند و از آن حد بیشتر نمی شوند. سقف محدود کننده آنها بازهم وقت و انرژی مجری است.

و اما با توجه به این دو ویژگی، در جواب علاقمندان این شاخه از عکاسی باید بگویم علی رقم وجود این دو مسئله شرایط آنقدرها هم ناامید کننده نیست به شرط آنکه عکاس علاوه بر کسب توانمندی های عکاسانه بتواند به اصول بیزینسی کار خویش نیز تسلط یابد.

در استودیوهای حرفه ای طی چند سال اخیر فقط عکاسانی بر سر رشته تخصصی خود باقی ماندند که قادر بودند دستمزد های گران دریافت کنند. الباقی عکاسان این رشته جهت کسب درآمد معقول مجبور شدند که یا در کنار کار تخصصی خود تن به کارهای دیگری دهند و یا جذب مؤسسات و شرکتهای بزرگ شوند. متأسفانه عده ای نیز از خیر تجربه گران بهایی که طی سالها تلاش به دست آورده بودند گذشتند و تغییر شغل دادند.

kiani.akkasee.com

داریوش کیانی