عباس کیارستمی

تب عباس کیارستمی خیلی زود در سینمای ایران بالا گرفت و شد نمونه‌ای برای معرفی نوع خاصی از سینما که در اوایل دهه ۶۰ بسیار رونق داشت. موج این نوع سینما خیلی زود فراگیر شد و پیروان …

تب عباس کیارستمی خیلی زود در سینمای ایران بالا گرفت و شد نمونه‌ای برای معرفی نوع خاصی از سینما که در اوایل دهه ۶۰ بسیار رونق داشت. موج این نوع سینما خیلی زود فراگیر شد و پیروان ثابت و مشخصی پیدا کرد تا اندازه‌ای که همچنان این سبک و سیاق ادامه دارد.

شکل و شمایل تجربی فیلم‌های کیارستمی تنیده شده به مفاهیم عرفان شرقی، مفهومی گمشده برای سینماگران ایرانی بود که موفقیت کیارستمی را موفقیت خود می‌دانستند. سینمای ایران به یکباره پر از قصه کودکانی شد که چکمه خود را گم کرده بودند، کلید را در خانه جا گذاشته بودند و در را روی برادر کوچک خود بسته بودند‌ یا نمونه‌های زیاد دیگر. فیلم‌های کیسه برنج، کلید، چکمه، بادکنک سفید و... از آن دسته فیلم‌هایی بود که به تاسی از سینمای کیارستمی کلید خورده بود. این نوع فیلمسازی حتی در سال‌های اخیر از سوی خود عباس کیارستمی به حاشیه رفت و او هم تن به سینمای قصه‌گو داد با بازیگرانی حرفه‌ای. اما هنوز که هنوز است سینماگران جوان با ابزار و اندیشه این فیلمساز مشهور ایرانی فیلمشان را جلوی دوربین می‌برند.

مد عباس کیارستمی به اندازه دو دهه همراه با سینماگران ایرانی بود ​ و تا مدت‌ها (‌تا همین چند سال پیش و تا پیش از این که اصغر فرهادی با فیلم جدایی نادر از سیمین شکل دیگری از سینمای ایران را به جهان معرفی کند) به عنوان ویترین سینمای ایران در جهان شناخته می‌شد.