اثرات ارتباط و تقرب کامل به خدا

اگر بنده ای از خداوند اطاعت کند به او چنان رفعت و عظمتی می بخشد که قابل فهم و تصور نیست و او را از مظاهری از صفات خود برخوردار می سازد و خداوند جلوه هایی از قدرت لایزال خود را در اختیار او می نهد تا او مظهری از قدرت الهی گردد همان طور که خود غنی و بی نیاز است, او را برخوردار از صفت غنا می سازد

اگر بنده‌ای از خداوند اطاعت کند به او چنان رفعت و عظمتی می‌بخشد که قابل فهم و تصور نیست و او را از مظاهری از صفات خود برخوردار می‌سازد و خداوند جلوه هایی از قدرت لایزال خود را در اختیار او می‌نهد تا او مظهری از قدرت الهی گردد. همان طور که خود غنی و بی‌نیاز است، او را برخوردار از صفت غنا می‌سازد. مرحوم ابن فهد حلی از علمای برجسته شیعه در کتاب عده الداعی حدیثی قدسی از رسول خدا(ص) نقل می‌کند که خداوند می‌گوید:‌ای فرزند آدم من بی‌نیازی هستم که نیازمند نمی شوم، مرا در آنچه بدان امر کرده ام اطاعت کن تا تو را بی‌نیاز کنم که نیازمند نشوی،‌ای فرزند آدم، من زنده‌ای هستم که نمی میرم.

مرا در آنچه امر کرده ام اطاعت کن تا تو را زندگی بخشم که نمیری.‌ای فرزند آدم من به هر چه بخواهم، می‌گویم باش پس می‌شود، مرا در آنچه امر کرده ام اطاعت کن تا تو را چنین سازم که به هر چه بخواهی، بگویی باش پس بشود.(۱)این حدیث شریف که می‌توان از آن جهت اثبات ارتباط و تقرب کامل به خداوند استفاده کرد از محتوا و مضامین بسیار عالی برخوردار است و از جوانب گوناگون قابل تامل و بررسی است. این حدیث می‌تواند موید مطلبی باشد که با برهان عقلی ثابت شده است و انسان می‌تواند ارتباط آگاهانه با خداوند داشته باشد و تا آنجا به خداوند تقرب جوید که به همه گرایش‌های فطری خویش، از جمله قدرت نامحدود، علم نامحدود، کمال و سعادت نامحدود دست یابد و به واقع به همه خواسته‌های نامحدود خود برسد.بر اساس این روایت اگر بنده‌ای از خداوند اطاعت کند به او چنان رفعت و عظمتی می‌بخشد که برای ما قابل فهم و تصور نیست و او را از مظاهری از صفات خود برخوردار می‌سازد.

خداوند جلوه هایی از قدرت لایزال خود را در اختیار او می‌نهد تا او مظهری از قدرت الهی گردد.

همان طور که خود غنی و بی‌نیاز است، او را برخوردار از صفت غنا می‌سازد تا به جز خداوند به دیگران نیازمند نگردد. در این جا این شبهه به وجود می‌آید که وقتی ما در خود می‌نگریم، نیازهای فراوانی را برای خویش می‌یابیم و به عیان در می‌یابیم که نیازمند عوامل، اسباب و پدیده‌های پیرامون خود نظیر هوا، خورشید و آب هستیم تازه به جز نیازهایی که فعلا برای ما شناخته شده‌اند ما هنوز بسیاری از نیازمندی‌های خود را نشناخته ایم و بیشتر با پیشرفت علمی و رسیدن به مراحل عالی تر بر نیازهای جدید و ناشناخته‌ای واقف می‌گردد.

انسان ها سالیان سال با سرمایه گذاری‌های مادی و عملی برای اختراع و دست یافتن به وسیله‌ای که بشر بدان محتاج است تلاش می‌کنند با این وصف چگونه می‌توان پذیرفت که انسان به جایی می‌رسد که دیگر نیازی به مخلوقات و عوامل پیرامون خویش ندارد و خواسته ها و نیازهای خویش را با اراده خود تامین می‌کند؛ اگر چنین باشد انسان با اراده خویش هر کاری را انجام دهد و دیگر محتاج عوامل و اسباب نباشد. پاسخ شبهه این است که دستیابی به قدرتی که در پرتو آن انسان بدون عوامل و اسباب مادی و تنها با اراده خویش به خواسته هایش دست یابد، ممکن است و در عین حال انسان شبیه به خداوند نمی گردد.

بهترین شاهد این مدعا، پیامبران الهی هستند که با اراده خویش کارهای خارق‌العاده‌ای انجام می‌دادند. با معجزه مریض را شفا می‌دادند، کور مادرزاد را بینا می‌ساختند و نظیر اینها. البته شکی نیست که پیامبران، در دنیا تنها به پرتو و شعاع ضعیفی از قدرت بی‌نهایت خداوند نائل گشته و چنان نبود که آنان در مقام عمل و ارائه معجزه خویش مستقل باشند، بلکه با اذن و اجازه و اراده الهی معجزه از آنان صادر می‌گشت.مشیت و اراده الهی پشتوانه و عامل اصلی صدور کارهای خارق‌العاده و ارائه معجزه از سوی پیامبران است و به علاوه، گستره توانایی و قدرت انبیا و سایر اولیای الهی بر انجام کارهای خارق‌العاده، در دنیا، محدود بوده است و آنان بر هر کار خارق‌العاده‌ای توانا نبوده‌اند.

منبع :

۱- عده الداعی، ص ۲۹۱