اینترنتی زندگی کن

راه های اتصال به شبکه جهانی

برای خیلی‌ها این روز‌ها زندگی کردن بدون اینترنت تبدیل به یک کابوس بزرگ شده که حتی فکر کردن به آن هم عذاب‌شان می‌دهد. با ورود اینترنت به خانه‌ها و راه‌اندازی سامانه‌های مختلف اینترنتی دیگر برای انجام کارهایی مثل امور بانکی و اداری و حتی خرید،دیگر نیازی به جابه‌جایی در سطح شهر نیست. شما به‌راحتی می‌توانید با مراجعه به وب‌سایت بانکی که در آن حساب دارید به‌راحتی حساب هایتان را چک کنید، به حساب دیگران پول واریز کنید یا قبوض خود را پرداخت کنید. حتی می‌توانید از فروشگاه‌های مجازی کتاب هایتان یا لوازم منزلتان را خریداری کنید بدون اینکه حتی برای لحظه‌ای مجبور به ترک منزل‌تان شوید. یکی از مباحثی که به‌تازگی در ایران جدیت‌یافته است بحث دور کاری است که البته لازمه آن دسترسی تمام مردم به اینترنت پرسرعت است. دورکاری یا تله ورکینگ،بدین معناست که کارمند اداره وظایف خود را بدون حضور فیزیکی در محل اداره انجام دهد.

در این طرح کارمند به اداره نمی‌آید و کار خود را در جایی دور از آن، مثلا خانه، انجام می‌دهد. ارتباط کارمند با اداره، به‌وسیله اینترنت، تلفن، ایمیل و امثال آن برقرار می‌شود. هم‌اکنون سیستم‌هایی وجود دارند که به‌وسیله آنها می‌توان اتاق کارمند در منزل خود را همانند اتاق کار او در اداره شبیه‌سازی کرد. تلفن منزل مانند تلفن داخلی اداره عمل می‌کند. کارمندی در اداره با گرفتن شماره داخلی، به‌جای اتصال به اتاق دیگر اداره، به منزل کارمند، که حتی ممکن است در شهر دیگری باشد متصل می‌شود. رئیس اداره به‌وسیله تله کنفرانس ویدئویی می‌تواند کارمند خود را ببیند و با او رو در رو صحبت کند.

● تولد یک شبکه جهانی

پیدایش اینترنت به دهه ۱۹۶۰ میلادی باز می‌گردد؛ زمانی که دولت ایالات متحده آمریکا براساس طرحی موسوم به آرپا که در آن زمان برای کارکردهای دفاعی به‌وجود آمده بود، این طرح را به مرحله اجرا رساند. طرح این بود که کامپیوترهای موجود در شهر‌های مختلف که هر کدام اطلاعات خاص خود را در آن ذخیره داشتند، بتوانند در صورت نیاز با یکدیگر اتصال بر قرار کرده و اطلاعات را به یکدیگر منتقل کرده یا در صورت ایجاد بستر مناسب اطلاعات را در حالت اشتراک قرار دهند. برای اتصال و ارتباط دادن این شبکه‌های کوچک و پراکنده که هر کدام به روش و استانداردهای خودشان کار می‌کردند استانداردهای جدید و مشخصی که همان پروتکل‌ها هستند توسط کارشناسان وضع شد. سرانجام درسال ۱۹۶۱ میلادی تعداد چهار کامپیوتر در دو ایالت مختلف با موفقیت ارتباط برقرار کردند و با اضافه شدن واژه نت به طرح اولیه، نام آرپانت برای آن منظور شد.

● اینترنت به ایران رسید

▪ سال ۱۳۷۱: تعداد کمی از دانشگاه‌های ایران، از جمله دانشگاه صنعتی شریف و دانشگاه گیلان، توسط مرکز تحقیقات فیزیک نظری و از طریق پروتکل UUCP به اینترنت وصل می‌شوند تا با دنیای خارج ایمیل رد و بدل کنند. سال ۱۳۷۲: در سال ۱۳۷۲ هجری شمسی ایران نیز به شبکه اینترنت پیوست. نخستین رایانه‌ای که در ایران به اینترنت متصل شد مرکز تحقیقات فیزیک نظری در ایران بود. در حال حاضر نیز این مرکز یکی از مرکزهای خدمات اینترنت در ایران است. مرکز تحقیقات فیزیک نظری و ریاضیات،‌ به‌عنوان تنها نهاد ثبت اسامی قلمرو [ir. ] در ایران به رسمیت شناخته می‌شود. این قلمرو مشخصه تعیین شده برای هویت ایران در فضای اینترنت است.

▪ سال ۱۳۷۳: موسسه ندا رایانه تاسیس می‌شود. پس از راه‌اندازی اولین بولتن بورد (BBS)، در عرض یک سال نیز اولین وب سایت ایرانی داخل ایران را راه‌اندازی می‌کند. همچنین این موسسه روزنامه همشهری را به زبان فارسی در اینترنت منتشر می‌کندکه این اولین روزنامه رسمی ایرانی در وب محسوب می‌شود. در همین سال به‌دنبال اتصال به اینترنت از طریق ماهواره کانادایی کد ویژن (Cadvision)، موسسه ندا رایانه فعالیت بازرگانی خود را به‌عنوان اولین شرکت خدمات سرویس اینترنتی (ISP) آغاز می‌کند. سال ۱۳۷۴: مجلس ایران تاسیس شرکت امور ارتباطات دیتا تحت نظر شرکت مخابرات ایران را تصویب می‌کند و مسئولیت توسعه خدمات دیتا در سطح کشور را به‌طور انحصاری در اختیار آن شرکت قرار می‌دهد. سال ۱۳۷۷: پروژه یونیکد در ایران با قرارداد شورای عالی انفورماتیک و همکاری بنیاد دانش و هنر واقع در انگلستان و با نظارت و مدیریت فنی دانشگاه صنعتی شریف تحت عنوان (فارسی وب) آغاز می‌شود.

● انواع اینترنت در ایران

در ایران بیش از ۶۰۰ شرکت ارائه‌کننده خدمات اینترنت (ISP) فعال هستند که دسترسی کاربران به اینترنت را به شکل‌های مختلفی فراهم می‌کنند.

▪ شماره گیری تلفنی(dial up)

مهم‌ترین روش دسترسی به اینترنت در ایران دسترسی از طریق شماره‌گیری تلفنی است. کاربران می‌توانند از شرکت‌های ارائه کننده خدمات اینترنتی، اشتراک مدت‌دار (بر حسب ساعات استفاده از اینترنت یا بر حسب روزهای مجاز برای دسترسی به اینترنت) خریداری کنند یا اینکه از کارت اینترنت استفاده کنند.

▪ اینترنت هوشمند

نوع دیگری از دسترسی با شماره‌گیری در ایران وجود دارد که به اینترنت هوشمند معروف است. در این روش کاربر با تماس با شماره‌هایی ۱۰ رقمی که همگی با ۹۰۹۲۳۰ آغاز می‌شوند، بدون وارد کردن نام کاربری و گذرواژه به اینترنت متصل می‌شود. اینترنت هوشمند جزو خدمات شبکه هوشمند مخابرات ایران به‌حساب می‌آید و هزینه ارتباط با اینترنت از این طریق طبق تعرفه مخابرات ایران به‌صورت حساب مشترک خط تلفن افزوده می‌شود.

▪ اینترنت ADSL

ADSL مخفف کلمات Asymmetric Digital Subscriber Line به معنای خط اشتراک دیجیتال نامتقارن است. این تکنولوژی نسبتا جدید است که خطوط تلفن فعلی را به راهی برای دستیابی به صوت و تصویر و تبادل اطلاعات با سرعت نسبتا بالا تبدیل می‌کند. ADSL می‌تواند بیش از ۶Mb در ثانیه به مشترک تحویل دهد این بدان معناست که بدون سرمایه‌گذاری زیاد و با کابل‌های موجود می‌توان ظرفیت را تا ۵۰ برابر افزایش داد. با این تکنولوژی حتی می‌توان محتوای فعلی موجود در اینترنت را از متن به صوت تبدیل کرد و دیگر احتیاجی به کوچک کردن حجم تصاویر گرافیکی و در نتیجه کاهش کیفیت آنها نخواهد بود و می‌توان به‌راحتی ویدئو کنفرانس بین دانشگاه‌ها و مراکز صنعتی برگزار کرد.

▪ اینترنت wi-fi

wi-fi مخفف کلمات Wireless Fidelity است و در حقیقت یک شبکه بی‌سیم است که مانند امواج رادیو و تلویزیون و سیستم‌های تلفن همراه از امواج رادیویی استفاده می‌کند. برقراری ارتباط با شبکه بی‌سیم شباهت زیادی به یک ارتباط رادیویی دوطرفه دارد. آنچه رخ می‌دهد به این شکل است:در ابتدا یک مبدل بی‌سیم اطلاعات را به سیگنال‌های رادیویی ترجمه می‌کند و آنها را ارسال می‌کند. یک روتر (router) بی‌سیم سیگنال‌ها را دریافت و رمز گشایی می‌کند و تبدیل به اطلاعات می‌کند. حال این اطلاعات با استفاده از یک اتصال سیمی اترنت به اینترنت فرستاده می‌شود.

▪ اینترنت WiMax

WiMax سیستم ارتباطی و دیجیتالی بی‌سیم است. همچنین به‌عنوان پروتکل ۸۰۲. ۱۶ ( توسط IEEE ) شناخته شده است که جایگزینی برای شبکه‌های بی‌سیم نواحی شهری تعیین شده است. WiMax می‌تواند دستیابی بی‌سیم پهن باند فراهم سازد ( BWA ) که تا ۳۰ مایل ( ۵۰ کیلومتر ) برای ایستگاه‌های ثابت و ۳ تا ۱۰ مایل ( ۵ تا ۱۵ کیلومتر ) برای ایستگاه‌های سیار را پوشش می‌دهد. برعکس، استاندارد‌های شبکه‌های بی‌سیم محلی برای سیستم Wi-Fi در پروتکل ۸۰۲. ۱۱ در اکثر حالت‌ها به تنها ۱۰۰ تا ۳۰۰ فوت ( ۳۰ تا ۱۰۰ متر) محدود شده است.

● ارتباط از طریق موبایل

در ایران،اپراتور‌های موبایل نسل دومی هم سیستم GPRS (اینترنت) خود را راه‌اندازی کرده‌اند ولی به‌خاطر محدودیت‌های موجود چنگی به دل نمی‌زنند. علاوه بر تعرفه‌های نامتعادل، سرعت پایین آنها از تعداد مخاطبان آنها کاسته است اما در آینده‌ای بسیار نزدیک و با ورود اپراتور سوم قرار است تحولی عظیم در عرصه اینترنت در ایران اتفاق بیفتد. یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های این نوع ارائه خدمات اینترنتی این است که مشترکان اپراتور سوم می‌توانند سیم‌کارت خود را داخل وسیله‌ای به نام دانگل قرار دهند و با اتصال دانگل به پورت USB لپ‌تاپ یا کامپیوتر در هر زمان و حتی در حال حرکت از اینترنت پرسرعت و بدون محدودیت استفاده کنند. امروزه سرویس GPRS در سه کلاس A، B و C ارائه می‌شود. در سرویس A سیستم GPRS و GSM(مکالمه و پیامک) همزمان با یکدیگر ارائه می‌شود یعنی هر دو نوع سرویس همزمان با هم قابل دسترسی است، اما در کلاس B هنگام دسترسی به اینترنت یا تماس با تلفن یا پیامک همزمان ممکن نیست و اگر کاربری هنگام کار با اینترنت بخواهد تماس تلفنی داشته باشد یا پیامکی ارسال کند، اینترنت او قطع شده و تماس تلفنی برقرار می‌شود. او باید پس از مکالمه دوباره به اینترنت وصل شود. در سرویس‌های کلاس C نیز سوئیچ کردن به شکل مکالمه یا اینترنت به‌صورت دستی انجام می‌گیرد. در آینده اپراتور سوم با ارائه GPRS کلاس A بسیاری از نیاز‌های اینترنتی مخاطبان را برطرف خواهد کرد.

نرگس محمدی