تو را «انسان» می‌توان نامید اگر...

▪ اگر بتوانی به خود متکی باشی، آنگاه که همه به تو بد گمانند و در رفتارهایشان این بد گمانی را بروز می‌دهند؛ همه دنیا و هر آنچه در آن است از آنِ تو خواهد بود...
▪ اگر بتوانی گردن فراز …

اگر بتوانی به خود متکی باشی، آنگاه که همه به تو بد گمانند و در رفتارهایشان این بد گمانی را بروز می‌دهند؛ همه دنیا و هر آنچه در آن است از آنِ تو خواهد بود...

اگر بتوانی گردن فراز داری، آنگاه که پیرامونت همه ناکامی‌های خود را از تو می‌دانند و تو را مقصر می‌شناسند

اگر بتوانی شکیبا باشی و در شکیبایی‌ات پایداری کنی یا در روزگار دورویی‌ها و ریا‌ها، دورویی نورزی و از ریا بپرهیزی یا منفور باشی و نفرت نیافرینی و بکوشی که خرمندانه‌تر سخن بگویی

اگر بتوانی رویا ببینی، اما برده حلقه بگوش رویاهایت نشوی

اگر بتوانی بیندیشی، اما فقط اندیشیدن را هدف زندگی ندانی

اگر بتوانی در برابر کامیابی‌ها و ناکامی‌ها؛ این دو فریب کار زندگی، بی‌تفاوت بمانی

اگر بتوانی همه دستاوردهای زندگی‌ات را یک جا جمع کنی و در یک چشم بهم زدن همه را ببازی و دیگر بار از نو آغاز کنی و از باخته‌ها شکوه نکنی

اگر بتوانی قلب و روح خویش را پس از آنکه دیر زمانی است که از تو گسسته‌اند به فرمان آوری و همچنان به فرمان داشته باشی، هرچند که جز اراده که می‌گویدت "پایداری کن" هیچ نمانده باشد.

اگر بتوانی با فرودستان سخن بگویی با فروتنی...

اگر نه دشمنانت و نه دوستانت قادر به رنجاندنت نباشند، اگر همه به تو تکیه داشته باشند و تو به هیچکس...

آنگاه همه دنیا و هر آنچه در آن است از آنِ تو خواهد بود و فراتر از این تو را «انسان» می‌توان نامید...