«غذای روح»

اول)
دوست قدیمی و دیرینه خود را پس از سالها و بطور اتفاقی زیارت می کنید. این دیدار با تمام هیجان و زیبایی اش، یادآور خاطرات شیرین و ماندگار روزگار در کنار هم بودن است. به قدری از …

اول)

دوست قدیمی و دیرینه خود را پس از سالها و بطور اتفاقی زیارت می کنید. این دیدار با تمام هیجان و زیبایی اش، یادآور خاطرات شیرین و ماندگار روزگار در کنار هم بودن است. به قدری از دیدار مجدد رفیق همیشگی و دوست داشتنی خود، خوشنود و سرحال شده اید، که نمی توانید دعوت او را برای میهمانی شب رد کنید. فرصت مغتنم دیگری برای در کنار هم بودن و گل گفتن و گل شنیدن، فراهم می شود.

شب هنگام، با هزاران امید و دنیایی از وجد و اشتیاق، پای به خانه دوست می گذارید. پس از انجام تشریفات و پذیرایی اولیه، سفره طعام و بساط شام گسترده می شود چرا که دوست مهربانتان نیز با تدارک شامی مفصل، سنگ تمام گذاشته است. همگی آماده صرف شام اند، که بناگاه برق می رود و خاموشی حکمفرما می شود. همه منتظر می مانند تا چراغی روشن شود و نوری افروخته گردد و آن گاه غذا را تناول نمایند. اگرچه محتویات سفره و غذاهای لذیذ و رنگارنگ آن هم وسوسه انگیز است و هم برای حاضران مورد اطمینان، اما تا روشن شدن فضای اتاق، کسی دست به غذا نمی برد.

دوم)

بزرگان فرموده اند همان گونه که جسم انسان، به غذا نیاز دارد. روح و جان او نیز محتاج تغذیه است و غذای روح بشر، فکر و اندیشه است، علم و دانش است که همچون خونی تازه در شریانهای روح انسان جاری می شود، آن را وسعت می بخشد و بدان نشاط، بالندگی و پویایی و سرزندگی می دهد. کسانی که تنها در فکر غذای جسم خویش اند، رنج هرگونه کار و سختی را به جان می خرند تا شکمشان رنج گرسنگی را درک نکند و حاضر نیستند اندکی از شکمبارگی و خوردن صرف نظر نمایند، آنان به کمیت و کیفیت غذای خود تا آنجا اهمیت می دهند که گوئیا هدف از خلقت خود را صرفا خوردن می دانند، لب به هرگونه غذا و طعامی می زنند، بر سر هر سفره و بساطی حاضر می شوند، به فکر همسایگان و همنوعان مستمند و گرسنه خود نیستند و...اما اندکی به فکر غذای روح خود نیستند، با دانایی و معرفت بیگانه اند، در میان علما و دانشمندان غریبه و از مجالست اهل دانش محروم اند، از اندیشیدن و تعقل غافل اند و...

انسان باید به همان اندازه و چه بسا بیشتر و بهتر از آنچه به اهمیت و کیفیت و کمیت غذای جسم خود می اندیشد و برای تامین آن به هر تکاپو و تلاشی دست می زند، به اهمیت تامین غذای روح و کیفیت آن نیز بیاندیشد. همان گونه که هر غذایی ولو در نهایت خوشمزگی و لذیذ بودن و یا فراوانی، برای جسم انسان مفید نمی باشد. هر نوع فکر و اندیشه ای ولو بظاهر زیبا و فریبنده به درد روح او نمی خورد و تنها چراغ عقل است که انسان را در انتخاب غذای روحش راهنما و یاری دهنده است.

سوم)

امیرالمومنین(ع) در کلامی زیبا و قابل تامل می فرمایند:

«چرا مردم اگر در شب تاریک، آن ها را بر سر سفره ای بنشانند، تا چراغ را روشن نکنند، دست به غذا دراز نمی کنند،اما اگر بر سر سفره فکری بنشینند، هیچ در اندیشه نمی شوند که چراغ عقل را روشن کنند تا با چشم بصیرت ببینند این غذای معنوی که وارد روحشان می شود، چه غذایی است؟!»