دغدغه ای اجتماعی یا

آخرین جمله دوستم چه زیبا و خردمندانه بود که گفت فراموش نکن که ما در مقابل زنان هرزه, مردان هرزه راداریم, همان گونه که درقرآن کریم, آیه سه سوره نور آمده که خداوند تبارک و تعالی می فرمایند مردان بدکار زنان نامناسب را می جویند

شب است و هوا گرفته و مغموم، رگبارهای روز سیزدهم فروردین سبب آن شده که خنکای جان فزایی ایجاد نموده و این علت آن گردیده تا شوقی غریب در من ایجاد شود که مرکبم را ترک نموده تن به خنکای شب بسپارم.

خیابان خلوت است و از هیاهوی روز خبری نیست، فردا که حیات کاری ادارات آغاز می شود، به یقین دیگر چنین لحظات خلوتی را شاید تا سال بعد شاهد نباشیم، نسیم گونه ام را نوازش می کند و من احساس کودکی را دارم که آغوش مهربانی را یافته تا شاید لختی در آن بیاساید شاید که قدری از اندوهش کاسته گردد و من، بی مهابا، بدون آنکه حضور دیگر رهگذران را احساس کنم، خود را بدین غریب آشنا، بدین، آشنای دیرین می سپارم، لذتی وصف ناشدنی سراپای وجودم را در خود می گیرد. ساعتم را نگاه می کنم، ۲۳/۴۵ دقیقه شب است، لحظه ای به اتوموبیل زهوار دررفته ام نگاه می کنم که بلاتکلیف در گوشه خیابان انتظار مرا می کشد و من انگار دوست دارم که با او لج کنم، نگاهم را از او دریغ می دارم و عزمم را جزم ساخته، آرام آرام گام بر می دارم، از کنار تک و توک آدم های رهگذر و ویترین های خاموش می گذرم، حس غریبی دارم. دلم می خواهد در افکارم غرق شوم (من می اندیشم پس من هستم (دکارت)) و به هیچ کس و هیچ چیز خیره نگردم، خیابان کمی خلوت تر شده، با خودم آرام یکی از شعرهایم را زمزمه می کنم: باید رفت ... چه غم ما را ... آنگاه که ستاره ها ... در دل خلوت شب به چشمکی من یا تو را می خوانند ... چه غم، اگر ناله ای در سینه تنگم ... بشکند از دلتنگی؟

و با خود می گویم، باید رفت، ما هیچ کدام نیامده ایم که بمانیم، هیچ کس عمر جاویدان ندارد، کودک که بودم پدرم می گفت: هر زمان که انسانی متولد می شود، ستاره او هم به دنیا میآید و هر زمان که می رود ستاره او هم ناپدید می گردد. سپس با دست نورانی ترین ستاره بالا ی سرم را نشان می داد و می گفت: این هم ستاره توست.

سرم را به آسمان می گیرم، آسمان ابری است و من نمی دانم، ستاره من کجاست؟

غرقه در فکرم که ناگاه صدای گوشخراش بوق اتومبیلی فکرم را در خود مچاله می کند، ناخودآگاه نگاهم را به سمت خیابان می دوانم، اتومبیلی آن چنانی مقابل گام های یکی از خانم های آن چنانی تر از سر شوق و ذوق و... ترمز کرده بود و حال با صدای گوشخراش بوقش او را تشویق به سوار شدن می نمود. بر عکس همه آدم ها که در این لحظات نامیمون با دیدن چنین پدیده زشتی، عنان اختیار از کف می دهند، لجشان می گیرد و سخنان سخیف بر لب میآورند، ناخودآگاه تبسمی بر لبانم نقش بست، چرا که به یاد یکی دیگر از جملا ت پدرم افتادم که می گفت: کور، کور را می جوید و آب کثیف گودال را، اما نه... تبسم سریعا محو گردید: این پدیده، افکارم را رها نمی کرد، با فریادی درونی در خودم گفتم، خدایا... آخر چرا؟

یادم آمد که چندی پیش، با یکی از دوستان در باره همین مساله صحبت می کردیم، خلا صه کلا ممم آن که دوستم گفت این کارها را کسانی مرتکب می شوند که معنا و مفهوم انسان بودن را درنمی یابند، آنانی که فرق بین انسان وحیوان را نمی فهمند، لا جرم بروز رفتار انسانی را نمی توان از آنان انتظار داشت، مگر می شود تا هنگامی که انسانی انسان دیگر را دوست نداشته باشد، آغوش خود را بر روی او بگشاید مگر خدای ناکرده... !

دوستم می گفت مگر نه این که انسان ها باید نسبت به هم احساسی خاص پیدا کنند تا بتوانند پذیرای یکدیگر هم باشند، حیوانات بر اساس غریزه و انسان ها بر پایه عشق و محبت حریم خود را پاس می دارند. اگر نه پس این همه داستان لطیف الدوله و شعر و شاعری و کلمات موزون عاشقانه از برای چیست؟

آخرین جمله دوستم چه زیبا و خردمندانه بود که گفت: فراموش نکن که ما در مقابل زنان هرزه، مردان هرزه راداریم، همان گونه که درقرآن کریم، آیه سه سوره نور آمده که خداوند تبارک و تعالی می فرمایند: مردان بدکار زنان نامناسب را می جویند.

به راستی همان گونه است که خداوند منان فرموده، این دو یکدیگر را می جویند و چه بسا که تعداد مردان هرزه و یاوه گواز زنان هرزه بیشتر باشد.

اما ... جامعه چرا باید وجود این افراد را بپذیرد. دولت چرا باید اجازه دهد، علی رغم آن که دولت می داند که چه آسیب های جبران ناپذیری از ناحیه این مردان و زنان بر پیکر جامعه فرود میآید، اگر قرار است باشند چرا نقطه ای دور را برای سکنی این افراد اختصاص نمی دهند تا فرق میان سره و ناسره به درستی مشخص باشد و با نظارت بر آن مناطق حداقل از اشاعه بیماری های مسری جلوگیری به عمل آورد و حریم خانواده ها و بهتر و بیشتر حفظ گردد و سرنوشت این گونه زنان درس عبرتی برای سایرین گردد، تا دامن عفت خویش را به سادگی نیالا یند.چرا اینان باید بتوانند به راحتی به تکرار اعمال زشت خود در انظار بپردازند و برای نسل های جوان و پاک الگویی نابهنجار گردند. ولتر می گوید: یک ملت را نمی توان فریفت، اما می توان فاسد نمود، آیا به راستی دست هایی در کار است تا جامعه اسلا می ما ایرانیان را از راه مستقیم خود دور سازد مگر دولت مسوول سلا مت جامعه نیست. مگر نباید جامعه را از گزند این گونه معضلا ت مصون بدارد، مگر نه این که مدینه فاضله تمامی انسانها (توجه داشته باشید که عرض کردم انسان ها نه آن بهایمی که دور از جان چون ... به هم می آمیزند).جامعه ای به دور از فساد، ریا و جنگ نیست؟ مگر تمامی انسان ها، آرزویشان جامعه ای سالم نیست که در آن گرگ ومیش در کنار یکدیگر به زندگی بپردازند؟ کمی از خود بیرون آمدم، نه ماشین آنچنانی را اثری بود و نه خانمی آنچنان تر را شاید یکدیگر را جسته بودند...؟ و من قریب به دو کیلومتر از آن مکان و اتومبیلم دور شده بودم، آرام، آرام مسیر رفته را برگشتم تا بتوانم سوار بر مرکب پیرم راه خانه را در پیش بگیرم، در حالی که از خود می پرسیدم چرا هرزگی در جامعه ما وجود دارد؟ آیا نمی توان با این معضل مبارزه نمود؟

در ابتدا باید صراحتا عرض نمایم که آنچه در پایان میآید، دیدگاه شخصی من است که می تواند درست یا غلط باشد پس خود اظهار نظر نمایید.

هر فردی برای عملی که انجام می دهد به لطائف الحیل دلایل گوناگونی میآورد، در حالی که خودش می داند فراتر از تمامی دلا یل و سخنانی که بر لب میآورد او یک انسان است و در درجه اول شایسته مقام والا ی انسانی نیست که به رفتاری مبادرت ورزد که او را از مقام شاخص خویش دور سازد. در این راستا اگر بخواهیم هر گونه وجه تسمیه ای بین انسان و حیوان قائل شویم به بیراه رفته و حقوق انسانی خویشی را خدشه دار نموده ایم. انسان ها تنها موجوداتی هستند که در عرصه این کره خاکی بار امانت الهی را به دوش می کشند و تنها موجوداتی هستند که صاحب قدرت اراده، اختیار، انتخاب، خلاقیت واختراع می باشند. بنابراین هر انسانی تا نخواهد، هیچ کس (محیط) نمی تواند تحمیلی را بر او روا دارد.

نویسنده : دکتر عباس سیدکریمی