شما، ما را شگفت‌زده کردید

می‌دانستیم شما مطالبمان را دوست دارید، ایمان داشتیم همه‌شان را می‌خوانید، مطمئن بودید درباره هر آنچه می‌نویسیم فکر می‌کنید؛ با این همه حق می‌دادیم به شما که گاهی حوصله نداشته باشید نظرتان را در قالب پیامک بفرستید، اما شما با صدها پیامکی که درباره یادداشت «امید»ها را فراموش نکنیم برایمان فرستادید شگفت‌زده‌مان کردید و امیدوار به این که نمی‌خواهید اعضای خنثی و بی تفاوت جامعه باشید و چشمتان را روی حوادث روز ببندید.

می‌دانستیم شما مطالبمان را دوست دارید، ایمان داشتیم همه‌شان را می‌خوانید، مطمئن بودید درباره هر آنچه می‌نویسیم فکر می‌کنید؛ با این همه حق می‌دادیم به شما که گاهی حوصله نداشته باشید نظرتان را در قالب پیامک بفرستید، اما شما با صدها پیامکی که درباره یادداشت «امید»ها را فراموش نکنیم برایمان فرستادید شگفت‌زده‌مان کردید و امیدوار به این که نمی‌خواهید اعضای خنثی و بی تفاوت جامعه باشید و چشمتان را روی حوادث روز ببندید.

ما در آن یادداشت نوشتیم که انسان های فداکاری مانند امید عباسی در کشورمان کم نیستند. امید، همان آتش نشانی است که با گذاشتن ماسک خود بر صورت دختری ۹ ساله در جهنم دود او را نجات داد و خودش براثر استنشاق بیش از حد دود به خواب مرگ رفت و پیش از آن، اعضای بدنش به چهار انسان دیگر زندگی بخشید.

ما در آن مطلب از وحید جمشیدی، سرباز فداکار و حسین امیدزاده، معلم فداکار هم گفتیم و تعداد کلمات محدود یادداشتمان اجازه نداد از خیلی های دیگر نام ببریم.

ما گفته بودیم امثال امیدها، حسین ها و وحیدها باید در حافظه اذهان عمومی ثبت شوند و داستان فداکاری هایشان برای نسل های بعد باقی بماند و از شما خواستیم نظرتان را در این باره در قالب پیامک برایمان بفرستید و شما ما را بی جواب نگذاشتید، صدها پیامک برایمان فرستادید و از پیشنهاد مان استقبال کردید.

حالا ما یادداشت امروز را به این دلیل می نویسیم که به مهربانی و احساس مسئولیت تان دست مریزاد بگوییم و به گوشتان برسانیم که همه پیامک هایتان را خوانده ایم، نشان به آن نشان که بعضی هایتان فقط نوشته اید «با موزه موافقم» یا «تصویرشان را بر دیوارها نقاشی کنید» یا «زنده باد» یا «حرف حق بود» یا «یاد دلاوران را زنده نگه دارید» و بعضی هایتان هم با نثری دلنشین نظرتان را شرح داده اید مثل عزیزی که نوشته است: «آنها لایق ابدی شدن هستند، سخت است که همه چیز را بگذاری و بگذری، خانواده ات را، نفست را و....، همیشه آرزو داشتم آتش نشان باشم.»

یا آن که گفته: «به از یاد رفتن ها فکر می کنم و آرزو دارم مهربانی و فداکاری تکثیر شود. با زنده نگه داشتن نامشان موافقم.» یا «ایده نقاشی کردن چهره این قهرمان ها بر دیوارهای شهر عالی است، کاش مدرسه ای هم به نام هر یک نامگذاری شود.»

یا «انصاف نیست نام امیدها و حسین ها و وحیدها در کتاب های درسی ثبت نشود و در موزه ای ماندگار نشوند.»

یا «در کتاب های درسی ما، سال ها داستانی خیالی از پسری به نام پطروس بود که وقتی دید سد سوراخ شده انگشتش را داخل سد گذاشت تا شهر را آب نبرد، در حالی که ما چنین اسطوره هایی در کشورمان داریم پس چرا داستان رشادت هایشان را در کتاب های درسی ننویسیم و به فرزندان این آب و خاک رشادت و از خود گذشتگی را درس ندهیم؟»

حرف های شما، امید دل ماست و پیامک هایتان آن قدر زیباست که گزینش چند تا از آنها برای این یادداشت دشوار است اما ما فقط جزئی کوچک از آنها را بازنویسی کردیم تا به شما بگوییم به یادتان هستیم، از پاسخ هایتان سپاسگزاریم، نظرهایتان برایمان ارزشمند است و امیدواریم اشتیاق شما برای ثبت نام این شهدا در کتاب های درسی، احداث موزه برای آنها و نقاشی کردن تصویرشان بر دیوارهای شهر به گوش مسئولان برسد.

مریم یوشی زاده