مـناجـات نـامه

الهی! چه یاد کنم که خود همه یادم. من خرمن نشان خود فراباد دادم. یادکردن کسب است و فراموش نکردن زندگانی. زندگانی وراء دو گیتی است و کسب چنان که دانی.
الهی! یک چند به کسب یاد تو ورزیدم. …

الهی! چه یاد کنم که خود همه یادم. من خرمن نشان خود فراباد دادم. یادکردن کسب است و فراموش نکردن زندگانی. زندگانی وراء دو گیتی است و کسب چنان که دانی.

الهی! یک چند به کسب یاد تو ورزیدم. باز یک چندی به یاد خود تو را نازیدم. دیده بر تو آمد با نظاره پردازیدم. اکنون که یاد بشناختم خاموشی گزیدم. چون من کیست که این مرتبت را سزیدم؟ فریاد از یادِ بی اندازه و دیدارِ بهنگام وز آشنایی به نشان وز دوستی به پیغام.

خواجه عبدالله انصاری