نگاهی به فیلم "برف روی کاج ها"

«فیلم برف روی کاج ها» به کارگردانی پیمان معادی، داستان خیانت یک مرد به زنش است. خب این روزها فیلم هایی با چنین مضمون بسیار ساخته شده اند ولی تعداد کمی از آنها به لحاظ فرمی و ساختاری، …

«فیلم برف روی کاج ها» به کارگردانی پیمان معادی، داستان خیانت یک مرد به زنش است. خب این روزها فیلم هایی با چنین مضمون بسیار ساخته شده اند ولی تعداد کمی از آنها به لحاظ فرمی و ساختاری، سینمایی بودند. حتی ممکن است داستان های یک خطی شان هم خیلی پیچیده تر ازاین فیلم باشند. ولی همین یک خط داستانی در فضای سیاه و سفید که به نظرم معادی از این نظر ریسک بزرگی کرد، به گونه ای در دل حوادث کوچک ولی تاثیرگذار فیلم تنیده و روایت می شود که تماشاگر مشتاق می شود تا پایان، فیلم را پیگیری کند.

ابتدای فیلم با حرف های عادی زن (مهناز افشار) و شوهر (حسین پاکدل) شروع می شود. شغل زن باعث می شود که در محیط خانه اش حضور داشته باشد. به مرور شاگردان رویا برای یاد گرفتن پیانو وارد خانه ی او می شود و با ورود آنها رویدادها مسیر زندگی او را تغییر می دهند. یعنی مسائل از بیرون خانه وارد دنیای تنهای این زن می شود. زنی که به خاطر مشغله اش به قول خودش حتی فرصت پیدا نکرده که رانندگی کند و لحظه ای که پسر (صابر ابر) از او می خواهد ماشینش را هل بدهد، بلد نیست رانندگی کند. پس زنی است که خیلی با جامعه سروکارندارد. و تنها حضورش در بیرون خانه، ایستادن در صف و خریدن نان است. نقطه شروع داستان با یک شماره تلفن که روی پارتیتور توسط شاگرد نوشته می شود، شروع می شود. ریتم داستان، ورود شخصیت های فرعی مثل؛ دختر بچه همسایه و مادرش و برادرش، صحنه پردازی ها، صداگذاری ها که دو طیف موسیقی سنتی و کلاسیک را تلفیق کرده، همهمه ی نت های فالش شاگردان، صدای آهسته رویا هنگام حرف زدن و مواجه اش با مساله خیانت علی و ... همه یک موسیقی و ریتم همگونی پیدا می کنند، بدون این که در دل این روایت، آدم ها قضاوت شود.

درست است که تاثیر سینمای اصغر فرهادی در این فیلم مشهود است ولی چقدر خوب که این تاثیر به تقلید صرف منتهی نشد. و از دل آن یک فیلم خلاقانه بیرون آمد. از نکات مثبت این فیلم بازی خوب همه بازیگران به ویژه مهناز افشار و صابر ابر بود.

فرانک آرتا