دوربین های پرنده

رافائل پیرکر Raphael Pirker , دانشجوی ۲۶ ساله فناوری اطلاعات و فعال در امور تجاری, برای تجربه هیجان پرواز از هواپیمای کنترل از راه دور استفاده می کرد, اما او به لذتی فراتر از این فکر می کرد و دوست داشت به جای این که تنها شاهد پرواز هواپیما بر بالای سرش باشد, تجربه پرواز در آسمان مانند پرندگان را به دست آورد

رافائل پیرکر (Raphael Pirker)، دانشجوی ۲۶ ساله فناوری اطلاعات و فعال در امور تجاری، برای تجربه هیجان پرواز از هواپیمای کنترل از راه دور استفاده می‌کرد، اما او به لذتی فراتر از این فکر می‌کرد و دوست داشت به جای این‌که تنها شاهد پرواز هواپیما بر بالای سرش باشد، تجربه پرواز در آسمان مانند پرندگان را به دست آورد.

وی اکنون با استفاده از یک دوربین که روی هواپیما نصب شده است، فیلم‌ها را به طور زنده به زمین ارسال می‌کند. دیدن این فیلم‌ها شبیه به بودن در کابین خلبان است.

هواپیمای او یک بال پرنده سبک و سریع با عرض بال ۱۴۰ سانتی‌متر است که سرعت آن حداکثر به ۱۴۵ کیلومتر در ساعت می‌رسد و برای انجام حرکات آکروباتیک مناسب است. وی با استفاده از فرستنده‌های قوی و سایر ادواتی که روی هواپیما نصب شده قادر به پرواز دادن آن تا مسافت ۵۰کیلومتر دورتر از خود است.

آقای پیرکر که اصالتا سوئیسی است و در اتریش زندگی می‌کند، مناظر بسیار چشم‌نوازی برای پرواز این هواپیما در دسترس دارد. وی اکنون بدون این‌که شخصا به کوهستان برود یا راهپیمایی‌های طولانی انجام دهد، با در اختیار داشتن دوربین پرنده می‌تواند به هر جایی که به ذهنش خطور می‌کند، سفر کند و حتی تا ارتفاع ۳۰۰۰ متری کوهستان‌ها را از دریچه این دوربین تماشا کند.

بیشتر خلبان‌های دوربین‌های پرنده، با استفاده از دوربین مخصوص ضبط با وضوح بسیار بالا، تصاویر پروازی این دوربین‌ها را در اینترنت به اشتراک می‌گذارند. آقای پیرکر تصاویر ویدئویی مهیجی را منتشر کرده است.

در یکی از این تصاویر دیده می‌شود که هواپیما در مواجهه با یک صخره در میان درختان کوه‌های آلپ، با یک چرخش سریع در آخرین لحظه ممکن از تصادف می‌گریزد. البته بخشی از این هیجان حاصله ناشی از تجهیزات ۵/۳میلیون تومانی تعبیه شده در هواپیماست که می‌تواند از مناظری در فواصل خیلی دور و خیلی نزدیک با کیفیتی ممتاز فیلمبرداری کند.

پیرکر و دوستش با نام مستعار ریسکی دی یک تیم دونفره (به نام Team Black Sheep) را تشکیل داده‌اند که در اینترنت حضور فعالی دارند. اخیرا پیرکر در پارکی در نزدیکی رودخانه شرقی نیویورک، دوربین پرنده خود را بر فراز پل بروکلین به پرواز درآورد. سپس هواپیمایش را به سمت مجسمه آزادی هدایت کرد و از بیخ گوش این مجسمه گذشت. تیم دو نفره آنها تمام فیلم این پرواز را در اینترنت به اشتراک گذاشت که جنبشی اعتراضی را در اینترنت برانگیخت و باعث شد جنبه قانونی این کار زیر سوال برود.

دوربین‌های پرنده بتدریج جای خود را میان علاقه‌مندان به هواپیماهای کنترل از راه دور باز کرده است. اسکات سلز (Scott Sells)، خلبان کارکشته دوربین‌های پرنده می‌گوید: در دهه ۱۹۷۰ نیز این فناوری روی هواپیماهای معمولی وجود داشت ولی طرفداران اندکی داشت. دوره مدرن استفاده از این دوربین‌ها از اواخر ۱۹۹۰ شروع شد. اولین دوربین‌های پرنده احتیاج به تخصص‌هایی در زمینه الکترونیک و مخابرات رادیویی داشت، اما از آن به بعد، استفاده از آنها بسیار آسان‌تر و کم هزینه‌تر شد. در حال حاضر نصب و به پرواز درآوردن سیستم دوربین‌های پرنده بسیار ساده است و حدود ۸۰۰ هزار تومان هزینه دارد؛ به طوری که افراد معمولی نیز می‌توانند از این فناوری استفاده کنند.

اسکات سلز از سال ۱۳۸۱ شروع به کار با سیستم‌های دوربین پرنده کرد. در آن زمان وی هنوز با کنترل هلی‌کوپترش که با سیستم کنترل از راه دور قدیمی کار می‌کرد، مشکل داشت. نگه داشتن حرکت سه محوره در فاصله زیاد بسیار دشوار است. از نظر وی، خلبانی که درون کابین می‌نشیند، در مقایسه با کسی که از راه دور پرنده را کنترل می‌کند، مشکل کمتری برای کنترل هلی‌کوپتر دارد.

بیشتر خلبان‌های دوربین‌های پرنده، با استفاده از دوربین مخصوص ضبط با وضوح بسیار بالا، تصاویر پروازی این دوربین‌ها را در اینترنت به اشتراک می‌گذارند

او با کمک گرفتن از دوستان اینترنتی اش، یک دوربین مدار بسته صنعتی را در هلی‌کوپتر کوچکش کار گذاشت و تصاویر آن را به مانیتور خود ارسال کرد.

وی سیستم کنترل از راه دور قدیمی را به سیستم کنترل هواپیمای واقعی توسط برج مراقبت تشبیه می‌کند. او می‌گوید: من دانشجویانی داشتم که کنترل از راه دور به روش قدیمی را نمی‌فهمیدند، در حالی که در هواپیماهای کنترلی جدید، شما یک دوربین مخصوص پرواز به آنها می‌دهید و هواپیما را پرتاب می‌کنید و می‌بینید که آنها می‌توانند بر فراز هر مکانی پرواز کنند.

سلز معتقد است که بیشتر مردم خودشان می‌توانند تجهیزات لازم را روی هواپیما نصب کنند. او اضافه می‌کند اگر شما بتوانید تشخیص دهید کدام سیم‌ها را به هم وصل کنید و اگر بتوانید نوار ضبط ویدئویی را نصب کرده و زمان آن را برنامه‌ریزی کنید، آن وقت هیچ مشکلی با این دوربین‌ها نخواهید داشت.

هم از نظر پیرکر و هم از نظر سلز، بهترین ویژگی دوربین‌های پرنده، لذت گردش در مکان‌هایی است که رفتن به آنجاها بسیار دشوار است. کوهستان‌های پوشیده از برف، آبشارها و محل برگزاری مسابقات اسکی از جمله این موارد است. سلز نیز به تعقیب مسابقات رانندگی در زمین‌های ناهموار شنی و لغزنده و بیابان‌ها علاقه دارد. وی اخیرا بر فراز تنگه گرند کنیون پرواز کرده و همانند پیرکر ده‌ها ویدئو از آن را در اینترنت به اشتراک گذاشته است.

هنوز مقررات هوانوردی جامعی درباره حرکات نمایشی مانند پرواز پیرکر در نیویورک برفراز مجسمه آزادی وضع نشده است. تنها سندی که وجود دارد، مربوط به هواپیماهای مدل است که سال ۱۹۸۱ وضع شده و در آن سند پیشنهاد شده هواپیماهای مدل از ارتفاع ۱۲۰ متری و فاصله ۵ کیلومتری فرودگاه‌ها تجاوز نکنند و همچنین از نزدیک شدن به هواپیماهای با اندازه واقعی نیز اجتناب کنند. اما اینها فی نفسه قانون نیستند و کسانی که نمی‌خواهند از پیشنهادهای این سازمان پیروی کنند، در واقع قانونی را زیر پا نگذاشته‌اند و خلافکار محسوب نمی‌‌شوند.

افزایش فعالیت‌های هواپیماهای مدل، سازمان مقررات هوانوردی را بر آن داشته تا یک کمیته قانونگذاری برای بررسی هواپیماهای بدون سرنشین بخصوص هواپیماهای کوچک (مانند هواپیماهای پیرکر و سلز) تشکیل دهد. این کمیته قرار است تا یک سال آینده، مجموعه قوانینی برای این هواپیماها وضع کند.

طرفداران دوربین‌های پرنده بر ایمن بودن این سرگرمی پافشاری می‌کنند. از نظر پیرکر، تیم دو نفره آنها هرگز با خرابی فنی روبه‌رو نشده است؛ چون آنها در زمانی که پرواز دارند، تجهیزات خود را از قبل چک می‌کنند و حتی سیستم‌های هواپیما را دو برابر زودتر از زمانی که سازندگان قطعات پیشنهاد کرده‌اند، تعویض می‌کنند. فعالان این حوزه، مجموعه قوانین ایمنی منحصربه‌فردی دارند.

قانونگذاران اروپایی نیز بسیار نگران دوربین‌های پرنده هستند و قوانین دست و پا گیری وضع کرده‌اند. برای مثال مجوزهای پروازی برای گذران اوقات فراغت در اتریش آنقدر گران است که معمولا باعث صرف نظر از پرواز می‌شود.

برخی معتقدند پرواز آزادی مانند آنچه پیرکر در نیویورک انجام داد، ممکن است باعث سوءاستفاده تروریست‌ها بشود. پیرکر طی پروازهایش در نیویورک، چندین بار به سازمان ملی پارک‌ها و پلیس نیویورک مراجعه کرد تا مجوز لازم برای پرواز را کسب کند، اما همه او را به دیگری ارجاع می‌دادند.

بیشتر طرفداران دوربین‌های پرنده در آمریکا و استرالیا و جمعیت قابل ملاحظه‌ای نیز در اروپا زندگی می‌کنند. به علت وجود علاقه‌مندان فراوان، صنعت فیلمسازی از طریق دوربین‌های پرنده، می‌تواند پول زیادی برای سازندگان این فیلم‌ها به همراه داشته باشد؛ چون این دوربین‌ها می‌توانند درون یک فضای سرپوشیده، نزدیک پنجره یا بر فراز آسمانخراش‌ها پرواز کنند؛ کاری که از هر وسیله‌ای بر نمی‌آید.

پیرکر و سلز می‌خواهند هنر پرواز هماهنگ این هواپیماها را به نمایش بگذارند‌‌، یعنی هر یک، کنترل یکی از هواپیماها را به دست بگیرند و آنها را در کنار هم به پرواز در آورند. همچنین آنان دو هدف بلندپروازانه را برای امسال در رابطه با دوربین‌های پرنده دنبال می‌کنند؛ یکی رفتن به فضا به کمک یک بالن و دیگری رفتن به ارتفاعات هیمالایا و پرواز بر فراز قله اورست. به این منظور آنها به یک هواپیمای بزرگ‌تر و سریع‌تر نیاز دارند که سطح بال بزرگ‌تری برای تولید نیروی بیشتر در ارتفاع ۲۹۰۰۰ پایی داشته باشد.

سلز نیز، کاربردهای بی‌پایانی از دوربین‌های پرنده را برمی‌شمرد. مثلا، زمین‌شناسان برای مطالعه زمین در مناطق صعب‌العبور و با دیدن عوارض زمین از بالا، ماجراجویان گمشده در طبیعت و حتی پلیس بزرگراه‌ها یا نیروی ضدتروریستی، نیروهای امداد و کشاورزانی که مزارع خیلی وسیعی دارند برای سرکشی به گوشه گوشه مزارع‌شان از این دوربین‌ها استفاده می‌کنند.

برای پرواز با دوربین‌های پرنده به چه ابزاری نیاز دارید؟

برای به پرواز درآوردن دوربین‌های پرنده به ابزار بسیار ساده‌ای نیاز دارید. در ابتدا هواپیمایی نیاز است که به اندازه‌ای بزرگ باشد که یک دوربین کوچک را بتوان به خوبی درونش جاسازی کرد. بیشتر هواپیماهای کنترل از راه دور با دهانه بال یک متر به بالا می‌توانند نیروی لازم برای پرواز تجهیزاتی مثل باتری یا دوربین را تامین کنند. بعد از آن، به یک فرستنده برای ارسال سیگنال ویدئویی از هواپیما و یک گیرنده برای دریافت آن روی زمین نیاز دارید. در انتها، شما توسط یک کنترل‌کننده بی‌سیم می‌توانید هواپیما را به پرواز در آورید.

برای تماشای ویدئو، می‌توان از عینک‌های پرواز برای داشتن حس واقعیت مجازی یا از یک مانیتور استفاده کرد. مزیت مانیتور این است که شما می‌توانید براحتی مسیر هواپیما را در آسمان دنبال کنید.

هر چیزی را که برای دوربین‌های پرنده لازم دارید، می‌توانید از طریق سایت‌های اینترنتی دریافت کنید. گاهی ممکن است بخواهید ابزار جدیدی را به لیست فوق بیفزایید. به عنوان مثال، عینک‌های مخصوصی وجود دارد که چرخش سر شما را حس کرده و آن را به دوربین هواپیما منتقل می‌کنند، سپس شما می‌توانید هنگام پرواز به اطراف خود نگاه کنید. همچنین، نمایشگرهایی وجود دارند که اطلاعاتی مانند عمر باتری، قدرت سیگنال و مختصات جی‌پی‌اس را روی تصویر ویدئویی نشان می‌دهند. راه ارزان‌تر برای نمایش این اطلاعات، نصب یک ال‌سی‌دی کوچک نشان‌دهنده عمر باتری روی خود هواپیما در میدان دید دوربین است.

یک قابلیت جالب دیگر که می‌تواند به این هواپیماها اضافه شود، این است ، هنگامی که هواپیما از ناحیه کنترل خارج شود و شما آن را گم کنید، یک پردازنده روی بخش اصلی آن، موقعیت جی‌پی‌اس را می‌خواند و به جایی که تحت کنترل شماست باز می‌گردد.

بیشتر قابلیت‌های افزودنی به دوربین‌های پرنده، هنوز باید توسط خودتان نصب شده و به کار روند. پس اگر تجربه قبلی نداشته باشید، نباید انتظار داشته باشید که درست و دقیق عمل کنند. بهتر است مهارت‌های فنی خود را بهبود ببخشید و حداقل یک دوره آموزش ارتباطات رادیویی ببینید تا بدانید چطور بیشترین بهره را از فرستنده خود ببرید.

هم‌اکنون، تیم دو نفره پیرکر و سلز، دوربین پرنده آماده‌ای را که مهارت فنی خاصی برای پرواز از آن احتیاج نیست با قیمت ۵/۳ میلیون تومان برای فروش عرضه می‌کنند. اما یقینا بزودی شرکت‌های بزرگ سازنده محصولات کنترل از راه دور این بازار را در دست خواهند گرفت. پس می‌توانید منتظر ورود بسته‌های کاملی باشید که بلافاصله پس از باز شدن، هواپیمای آماده پروازی را به شما تقدیم می‌کند.

airspacemag

مترجم: امیر توکلی کاشی