ملی گرایی عمیق ترین چالش اتحادیه اروپا

وقتی در اجلاس سال ۲۰۰۰ نیس ۱۵ كشور اروپایی تصمیم به گسترش اتحادیه گرفتند و به این نتیجه رسیدند كه باید برای تثبیت موقعیت قاره در جهان آتی قانون اساسی مشتركی داشته باشند ، كمتر كسی تصور می كرد كه روزی فرانسه و هلند بعنوان دو كشور تاثیر گذار به قانون اساسی اتحادیه رای «منفی» بدهند.

این برآیند در شرایط كنونی چند پیام دارد:

- اینكه قانون اساسی موجود نتوانسته چارچوبی برای تسهیل فرآیند تصمیم گیری در دل اتحادیه اروپا بوجود آورد.

- اینكه فرانسه كه خود پیشگام قانون اساسی مشترك بود و حتی تدوین این قانون نیز به ریاست والری ژیسكاردستن رئیس جمهور پیشین فرانسه واگذار شده بود ، اولین «نه» بزرگ را به قانون اساسی داد.

- اینكه ضمانت اجرایی این قانون به كلی زیر سوال رفته .

حال این سوال پیش می آید كه چرا كشورهای اروپایی به رغم پذیرش كلیت قانون اساسی اتحادیه در ۲۹ اكتبر ۲۰۰۴ در رم ایتالیا ، روح حاكم بر این اساسنامه بزرگ را مغایر با قانون اساسی كشورهای عضو می دانند ؟ این در حالیست كه اتحادیه قبلاً و در اجلاسهای متعدد پذیرفته بود كه قانون اساسی اتحادیه اروپایی مكمل قانون اساسی كشورهاست . اما اگر به ریشه های تاریخی تقریباً هر ۱۵ عضو حاضر در اجلاس ۲۰۰۰ نیس توجه كنیم اول به این واقعیت می رسیم كه سران كشورهای قاره پیر ، اصل واقعیتهای موجود در اروپا یعنی مردم را نادیده گرفته اند.دوم پذیرش مبنای ایدئولوژی حاكم بر روح قانون اساسی اروپا كه بر مبنای تئوری نئولیبرالیستی استوار شده ، با شك و تردید دولتهای اروپایی مواجه شده است.زیرا بررسی ها نشان می دهد در قانون اساسی اروپا به گونه های مختلفی تقدم قوانین اتحادیه اروپا بر قوانین داخلی كشورهای عضو به طور آشكار مشاهده می شود. طبیعی بود كه در چنین شرایطی این قانون با واكنش های منفی و متفاوتی مواجه شود. بطور مثال قانون اتحادیه تضمین كننده همه قوانین قبلی رایج در كشورها نیست.

فرانسویها در قوانین داخلی خود بعضی مفاد خاص قانونی دارند كه در درون قانون اساسی مشترك اتحادیه این قوانین ریز اما موثر داخلی برخی كشورها نادیده گرفته شده است.یا هلندیها در قوانین داخلی خود این موضوع را پذیرفته اند افرادی كه در سن كهولت قراردارند یا به بیماری خاص و لا علاجی مبتلا هستند ، به نام مرگ داوطلبانه به زندگی خود پایان دهند. یا قوانین مربوط به همجنس بازان در انگلیس. همه این قوانین ریز داخلی در قانون اساسی اتحادیه اروپا نادیده گرفته شده است. و حتی قوانین با موضوع مشابه نیز در آن پیش بینی نشده است كه ملتهای اروپایی را اقناع كند.

همچنین قانون اساسی اروپا اختیارات ویژه ای برای رئیس و وزیر امور خارجه اتحادیه در نظر گرفته كه این موضوع برخی از گروههای برجسته و تاثیر گذار سیاسی _ احزاب _ و مردم را نسبت به آینده سیاسی واحدهای مستقل به شدت نگران كرده است.به گونه ای كه این موضوع خوشایند برخی از سران اروپایی هم قرار نگرفته است.این قانون همچنین حاوی منشوری از حقوق بنیادین شهروندان اروپا از جمله حق اعتصاب و عدم تبعیض است. در ضمن حق وتوی ملی در موارد مهمی نظیر همكاری امنیتی و قضایی در حوزه جغرافیایی كشورهای واقع در قاره اروپا حذف می شود. یعنی نگاه یكسان به همه واحدهای سیاسی و استقرار یك سیاست مشترك دفاعی و سیاست واحد خارجی . امری كه با واقعیت فاصله زیادی دارد. بر این اساس بسیاری از تحلیل گران سیاسی اعتقاد دارند فرانسه و هلند جزو كشورهایی هستند با پیشنه تاریخ استعماری و قدرت سلطه در جهان . و بر همین اساس بخشی از تاریخ فعلی خود را مدیون پیشنه تاریخی خود در دو سه قرن اخیر می دانند.و حتی به آن مغرور نیز هستند.لذا این كشورها كه خود از پیشگامان تدوین قانون اساسی اتحادیه اروپا هستند اكنون در راس هرم مخالفت با گسترش اتحادیه اروپا و تصویب قانون اساسی آن قرار گرفته اند.در این شرایط بسیار بعید به نظر می رسد پاریس و آمستردام بتوانند خود را با شرایط جدید وفق دهند و به خاطر تشكیل اتحادیه مشترك و متوازن به لحاظ حقوقی و سیاسی ، از مواضع مبتنی بر قدرت خود دل بكنند.با تكیه بر همین دلایل شاهد بودیم كه اجرای قانون اساسی واحد اروپایی و برگزاری رفراندوم در برخی از كشورهای هسته اروپایی همچون فرانسه و هلند به یكی از مسائل بغرنج درون قاره ای تبدیل شده است. علائم موجود در جامعه انگلستان نیز نشان از بی تفاوتی و رویكرد منفی مردم جزیره نسبت به قانون اساسی واحد دارد.و این موضوع برای تونی بلر بعنوان یكی از بازوهای اساسی راهبرد تصویب و اجرای قانون اساسی اتحادیه اروپا چندان دل گرم كننده نیست.

نتیجه ای كه تا این مرحله از روند تصویب قانون اتحادیه استخراج می شود چیزی جز این واقعیت نیست كه رویكرد منفی در برخی كشورهای قاره مدعی بویژه جواب منفی بیش از ۵۵ درصد از مردم فرانسه و نزدیك به ۶۰ درصد مردم هلند یا جواب مثبت اما نه چندان محكم برخی از كشورهای دیگر اروپا در قبال تصویب قانون اساسی واجد عمیق ترین بحران سیاسی اروپا در پنجاه سال اخیر بوده است و بطور قطع تبعات گسترده ای برای آینده اتحادیه در پی خواهد داشت. زیرا اگر چه رای منفی فرانسه حاصل برخی پیامدها و تحولات در درون جامعه فرانسه است اما علت اصلی و اولیه تغییر نگرشها به سرچشمه آغاز تئوری شكل یابی اتحادیه و اعضای تشكیل دهنده آن مربوط می شود.یك سوال دیگر اینجا قابل طرح است كه چرا كشورهای اروپایی اصرار بر تشكیل اتحادیه و تصویب قانون اساسی با این شكل دارند؟و چرا در مقابل اصرار مقامات اروپایی بر شكل گیری هر چه سریعتر اتحادیه اروپا آرمانهای خود را در درون اتحادیه جستجو نمی كنند؟

یكی از این علل ها را باید در نگرش احزاب و گروههای صاحب نفوذ اجتماعی در جوامع اروپایی دانست.از زمان شكل گیری مباحث مربوط به تشكیل اتحادیه در قاره پیر دو گروه عمده سیاسی یعنی چپ سوسیال و راست ناسیونالیست در برخی از این كشورها بویژه فرانسه مخالفت خود را به صورت گسترده با طرح اتحادیه آغاز كردند. از آنجا كه احزاب نقش تاثیر گذاری در هدایت افكار عمومی در اروپا دارند، توانستند مدیریت موفقی در جلب افكار عمومی فرانسه و هلند برای جلوگیری از تصویب رفراندوم قانون اساسی اتحادیه اروپا به نمایش بگذارند.دلیل دیگر بی اعتمادی به دیدگاههای اقتصادی مندرج در قانون اساسی اتحادیه اروپا بر می گردد.بسیاری از صاحب نظران و احزاب سیاسی كشورهای عمدتاً پیشرفته اروپا یی اعتقاد دارند كه استقرار قانون اساسی با این شكل یعنی مقابله با نئولیبرالیسم اقتصادی در اروپا و تحمیل اقتصاد عقب مانده و نه چندان مطمئن اروپای شرقی به اقتصاد اروپای غربی.دلیل سومی هم در این رویكرد نقش داردو آن موضوع مهاجرتها در درون قدرت و برهم خوردن توازن جمعیتی در برخی نقاط خاص قاره است. یعنی توسعه اتحادیه اروپا می تواند به تقابل با مهاجرتها در درون اروپا منجر به بر هم خوردن تعادل روانی جامعه اروپا می شود و این مسئله عمدتاً برای برخی از كشورهای حوزه غرب اروپا قابل تحمل نیست و اساساً همزیستی مساوی با هم گروه خود در شرق را قبول ندارند.از سوی دیگر بسیاری از مخالفان مردمی و حزبی كشورهای تاثیر گذار اروپایی دلیل مخالفت خود با تصویب قانون را اثرات مخرب اقتصاد بازاری بر میزان مشاغل و از بین بردن خدمات اجتماعی فرانسه و دیگر مجامع اروپایی دانسته وبه همین خاطر بر سر تصویب آن مقاومت می كنند . این موضوع یك چیز را ثابت می كند . آنهم مرز بی اعتمادی میان شرق و غرب اروپا و وجود روح پنهان اما تاثیر گذار آپارتاید ، تبعیض نژادی و روحیه استعمارگری و استعمار طلبی كشورها ی غرب اروپاست . چرا كه برخی از مردمان كشورهای اروپایی بر این باورندكه فرصت های تجاری در جریان شكل گیری اتحادیه بیشتر به شرق اروپا و دولتهای جدید اعضا هدایت می شوند و همین مسئله ممكن است جویندگان كار حوزه شرق را به سمت غرب گسیل دارد و در نتیجه تعادل مهاجرت بر هم بریزد.