نجابت، سیاست و چند داستان دیگر

باید تکلیف خیلی از مسایل مشخص شود; آیا می خواهیم تنوع سوژه و مضمون داشته باشیم؟ آیا دوست داریم به یک سینمای بالنده و متنوع برسیم؟ آیا می پسندیم تا سینما را از حصار کمدی های نازل …

باید تکلیف خیلی از مسایل مشخص شود; آیا می خواهیم تنوع سوژه و مضمون داشته باشیم؟ آیا دوست داریم به یک سینمای بالنده و متنوع برسیم؟ آیا می پسندیم تا سینما را از حصار کمدی های نازل خارج کنیم؟ اگر خواهان رشد و ارتقا هستیم پس این موضع گیری ها از کجا آمده است؟ چرا از کاه کوه می سازیم، و دوست داریم تا با برخی اظهار نظرهای عجولانه، یک فیلم سینمایی تلخ را با پسوندهایی چون مبتذل و سخیف ارزیابی کنیم؟ مذهب برای گروه خاصی نیست، اخلاق یک واژه انحصاری شمرده نمی شود، کانون خانواده های مسلمان ایرانی با چند شوخی دو پهلوی به زعم برخی دوستان مبتذل فرو نمی پاشد.

آسمان به زمین نمی آید وقتی آثاری از جنس زنان ونوسی، مردان مریخی و اسب حیوان نجیبی است اکران شوند. باور کنیم که حضور اینگونه آثار تهدید نیست، اعتقاد داشته باشیم که جامعه قدرت تشخیص خوب از بد را دارد، برای جامعه نسخه نپیچیم، خود را دانای کل برنشماریم، صحبت هایمان را وحی منزل ندانیم، فکر نکنیم که تنها خودمان برداشت و تحلیل درستی داریم، نظرات همدیگر را جویا شویم و با هم گفتمان کنیم، اسب حیوان نجیبی است این را به ما میآموزد. یک شب تا صبح و در یک سرگردانی پوچ انگارانه، تماشاگر را همراه آدم هایش می سازد تا بگوید جامعه ما چندان هم خوش نما نیست. وقتی شهروندان پاسدارحقوق یکدیگر نباشند چگونه می توان منتظر معجزه قوای اجرایی بود. جامعه ما در یک تعارف اخلاقی گیر کرده است، سینمایی از جنس اسب حیوان نجیبی است را می پسندد اما برای حفظ ظاهر نقدش می کند. در خفا و جمع های دوستانه از ارزش هایش می گوید اما در یک گستره انسانی دیگر با نقد شوخی های جنسی، آن را مبتذل می نامد. با هم تعارف نداریم، می توان اسب را دوست داشت اما به آن نقد هم وارد کرد.

نقدی که احترام اولین ویژگی آن است. وقتی می گوییم فیلم نجابت ندارد، جامعه خودمان را نانجیب دانسته ایم و جامعه نانجیب دست پرورده یک سیستم غلط تربیتی است. سیستمی که اخلاق در آن، تنها یک حربه خوش نما برای عرض اندام و خود نمایی است. کاهانی را محدود نکنید تا روند طبیعی کاری اش را طی کند. با بستن و سدسازی، فرهنگ را نابود نکنیم. ما هم مذهبی هستیم اما اینگونه که شما می بینید نمی اندیشیم و نمی بینیم. بیایید در یک فضای تفاهم برانگیز و صادقانه با جامعه مان روبرو شویم. صداقت مولفه گمشده فرهنگ امروز ایران است.

نویسنده : مهدی آقایی