شوخ‌طبعی هنر است

یکی از فاکتورهای نشان‌دهنده سلامت روان ایجاد و حفظ روحیه شوخ‌طبعی و بذله‌گویی است که در آن بتوان روی مضحک هر مساله‌ای را دید، یعنی وقتی با ناامیدی و یاس مواجه می‌شویم و مشکلات …

یکی از فاکتورهای نشان‌دهنده سلامت روان ایجاد و حفظ روحیه شوخ‌طبعی و بذله‌گویی است که در آن بتوان روی مضحک هر مساله‌ای را دید، یعنی وقتی با ناامیدی و یاس مواجه می‌شویم و مشکلات زندگی به ما هجوم می‌آورند، بتوانیم جور دیگری به آنها نگاه کنیم و به آنها بخندیم....

این شیوه نگاه به مشکلات وخندیدن به آنها کمک‌مان می‌کند تا توان رویارویی با آنها را بیابیم. بعضی از افراد هستند که این فاکتور مهم از سلامت روانی را به خوبی آموخته و در خود پرورش داده‌اند و امروز می‌توانند با استفاده از آن بر مسایل و پیچیدگی‌های زندگی خود فایق آیند اما گروهی نیز وجود دارند که انگار خنده با لبان آنها قهر است. گذشته از اینکه این افراد عبوس، یک قدم از سالم بودن و داشتن نشانه‌های سلامت روانی فاصله می‌گیرند باید بدانند حتما نیازمند بررسی هستند. آنها احتمالا از نظر شخصیتی قابل مطالعه‌اند و باید یک کارشناس در مورد اینکه چرا نمی‌خندند، روی آنها تحقیق و بررسی کند تا بتواند نوع نگاه‌شان به زندگی و در واقع آنچه پیرامو‌ن‌شان می‌گذرد را بشناسد. بسیاری از این افراد در قسمت جهان‌بینی‌شان مشکل دارند: «این دنیا چه چیزی دارد که به آن بخندم؟! مگر این مسایل زندگی شوخی بردار است؟ باید جدی باشم تا حل‌شان کنم.» این گروه فکر می‌کنند اگر با چهره درهم کشیده و خشک به جنگ زندگی نروند، شکست خواهند خورد و یا مشکلات احتمالا با دیدن چهره اخم‌آلود و خشن آنها می‌ترسد و به سمت آنها نخواهد آمد! افراد دیگری هم در این گروه هستند که در نوع نگاه‌‌شان به دنیا و پیرامون خود مشکلی ندارند اما به دلیل افسردگی پنهانی که در آنها وجود دارد و اشتغال ذهنی بالایی که دارند نمی‌توانند لبخند بزنند.

نگرانی و اضطراب و افسردگی جدی که روی آنها قرار گرفته مانع خندیدن‌شان می‌شود. ما وقتی با این افراد صحبت می‌کنیم، می‌پرسیم: «آیا از این وضعیت خود راضی هستید؟ آیا فکر نمی‌کنید باید چهره خندان خود را در آینه ببینید و یا به صورت دوست و همکار و خانواده لبخند بزنید؟ حس نمی‌کنید چیزهای زیادی در اطراف‌تان هستند که می‌شود به آنها خندید؟»

ما با این پرسش‌ها و به فکر واداشتن فرد سعی می‌کنیم نگاه بیمار او را به زندگی تعدیل کرده و در نهایت عوض کنیم. شوخ‌طبعی و بذله‌گویی یک هنر است و هنر را باید آموخت. قطعا قصد نداریم از چنین آدمی یک فرد شوخ‌طبع بسازیم اما سعی می‌کنیم این چهره عبوس را به کسی تبدیل کنیم که لااقل با شنیدن لطیفه‌ای خنده‌دار بخندد و یا اگر موضوعی برایش اتفاق افتاد که خواست عصبی‌اش کند، نفس عمیقی بکشد و روی دیگر آن را هم ببیند. باید باور کند ما در زندگی‌مان با یک‌سری واقعیت‌ها روبه‌رو هستیم که نمی‌توانیم تغییرشان دهیم، پس باید آنها را بپذیریم و برای اینکه قابل تحمل شوند، گاهی به تکرار شدن‌شان در زندگی بخندیم. حتما شنیده‌اید که می‌گویند: «بخند تا دنیا به تو بخندد!»