آنها که می روند, آنها که می آیند, آنها که می مانند

نکته یی که وضعیت را معلق تر از پیش می کند جایگاه سست مربیان بزرگ دیگری است که فعلاً نیمکت مطرحی را در اختیار دارند ولی بعید است جایگاهشان را بیش از این حفظ کنند

تابستان ۲۰۰۸ در فوتبال اروپا مقطعی تعیین کننده برای فصل ۲۰۰۹-۲۰۰۸ به حساب می آید. درست که این تابستان ها همیشه اهمیت خود را داشته اند و شاهد جابه جایی ستارگان میلیونی فوتبال بین تیم های بزرگ بوده اند اما امسال داستان کمی متفاوت است چرا که مربیان بزرگی نیز در این چرخه جابه جایی جای خواهند گرفت تا ساختار بسیاری از غول های ایتالیایی و اسپانیایی و انگلیسی دچار تحول عظیمی شود. کافی است تنها نگاهی به نام مربیان بزرگی که در حال حاضر در تعطیلات به سر می برند بیندازیم تا به اهمیت این تابستان بیش از پیش پی ببریم. ژوزه مورینیو و مارچلو لیپی در صدر این جدول قرار دارند و اصلاً همین دو اسم برای اثبات این ادعا کافی هستند.

اما نکته یی که وضعیت را معلق تر از پیش می کند جایگاه سست مربیان بزرگ دیگری است که فعلاً نیمکت مطرحی را در اختیار دارند ولی بعید است جایگاهشان را بیش از این حفظ کنند. فرانک رایکارد دیگر به بن بست تاکتیکی و انحطاط فکری در بارسا خورده است و رافا بنیتس شاید حتی دیگر با یک فینال لیگ قهرمانان هم نتواند «کاپ ها» را که تشنه قهرمانی در لیگ برتر هستند راضی نگه دارد و خود موجه جلوه کند. کارلتو در میلان نیز چنین وضعیتی دارد. آورام گرانت و کلودیو رانیری هم که هر چقدر هم با چلسی و یووه خوب نتیجه بگیرند نهایتاً «برند» در حد و اندازه این غول های اروپایی نیستند و ناگزیر از رفتن هستند. رئال مادرید هم که دیگر بی حساب و کتاب ترین تیم اروپا در زمینه تعویض مربی است. مسوولان رئال در چند فصل اخیر بزرگانی چون بیسنته دل بوسکه و فابیو کاپلو را در اوج موفقیت از تیم کنار گذاشته اند تا نشان دهند تئوری کهکشانی ها به کادر فنی تیم هم نفوذ کرده است (البته چه مربی می تواند کهکشانی تر از دن فابیو باشد؟)

بدین ترتیب بدون شک فصل نقل و انتقالات امسال از جذابیتی دوچندان برخوردار خواهد بود. اما حدس ها و گمان های غالب امروز برای پیش بینی این تحولات بنیادین چیست؟ شاید به نظر برسد مورینیو در این میان از بیشترین گزینه ها برخوردار است اما حرف هایی که برنار لاکومب مشاور اول ژان میشل اولاس رئیس باشگاه لیون هفته پیش زد شک و تردید ها را در مورد آینده آقای خاص کمرنگ و کمرنگ تر کرد. لاکومب پیش از دیدار لیون و من یو در لیگ قهرمانان گفت آقای اولاس اطمینان دارد که مورینیو حتی قراردادش را هم با بارسا امضا کرده است.

از اول هم مشخص بود که مورینیو بارسا را ترجیح می دهد. آقای خاص دوست دارد بت شود و جایی مربیگری کند که همه بپرستندش و چه جایی بهتر از نوکمپ. مورینیو خودش هم می داند به رغم هیاهوی مطبوعاتی وحشتناکی که در ایتالیا برپا است با توجه به سیستم پشت پرده یی که کالچو دارد هیچ گاه مربیان نمی توانند ستاره تک تاز تیم هایشان لقب بگیرند. پس میان میلان و بارسا گزینه برتر برای آقای خاص بارسا خواهد بود. اما تکلیف فرانک رایکارد چه می شود؟ یک کلید خوب این میان است. هنک تن کاته دستیار سابق رایکارد در بارسا، میانه های این فصل رهبری آژاکس را رها کرد و به استنفوردبریج رفت تا دستیار آورام گرانت شود. اما آیا واقعاً تن کاته نفر دو بودن زیردست گرانت را به رهبری آژاکس ترجیح داده است یا منتظر رایکارد است که فصل بعد در کنار هم چلسی را هدایت کنند؟ گزینه دوم صد درصد محتمل تر است.

البته یک گزینه دور از ذهن برای مورینیو هم وجود دارد و آن نیمکت آنفیلد است. بعید است بنیتس فصل دیگر را هم در لیورپول به سر ببرد و چه کسی بهتر از مربی پرتغالی برای فتح لیگ. آن وقت تکلیف رافا چیست؟ کافی است سرش را کمی بچرخاند و نگاهی به میلان بیندازد که نفس های آخرش را با کارلتو می کشد و البته به یاد این جمله معروف در مورد خودش بیفتد «ایتالیایی ترین مربی اسپانیایی» تا دید احتمالی از آینده اش را به دست بیاورد. در مورد مارچلو لیپی مربی فاتح جام جهانی هم با توجه به اخباری که به گوش می رسد به احتمال فراوان او را فصل آینده بار دیگر روی نیمکت بیانکونری خواهیم دید تا تورینی ها مربی محبوب شان را دوباره در آغوش گیرند.

اینها همه احتمالاتی بود که بررسی شد اما واقعیت این است که هیچ کدام از این مربیان و تیم ها تا وقتی که فصل به پایان نرسیده است، حرفی قطعی در این باره نخواهند زد و باید به انتظار آن روز بنشینیم تا شمایی کلی از فضای آینده فوتبال اروپا به دست بیاوریم.

آرش حقیقی