دولت هراسناک

احساسی که اسرائیل آن را خطر می نامد

در جشن های شصت و دومین سالگرد تأسیس اسرائیل، بارها کلمه معجزه تکرار شد. قیاسی که این حقیقت را نادیده می گیرد که دولت اسرائیل به کمک نیروهای متفقین و در پی پیروزیشان در جنگ جهانی دوم برپا شد و در راستای جنگ سردشان با اتحاد جماهیر شوروی، تبدیل به قدرتی اتمی شد و هنوز هم پایگاه نظامی پیشرفته ای برای واحدهای جنگی آنهاست. چنین است که به نظر می رسد اسرائیلی ها همچنان پیشرفت دولتشان را با انحطاط و خرابی اوضاع همسایگان عربشان مقایسه می کنند نه با مثلاً کشورهای اروپای غربی. اگرچه این قیاس درست است اما در درازمدت به نفع اسرائیل نیست.

احساسی که اسرائیل آن را خطر می نامد و این روزها تبدیل به یک باور ساخته است، ساختگی و کذب نیست، ولی مبتنی بر محاسبات متفاوتی نسبت به آنچه که در آنسوی مرزش در طرف مقابل جاری است، می باشد چرا که احساس آرامش و اطمینان به تکیه گاه های زیادی نیاز دارد تا جوهره اش یک امر دروغین به نظر نرسد که بیشتر در بسیج نیروها کاربرد دارد تا در میدان درگیری واقعی.

احساس خطر بیشتر در ذهن مسؤولان اسرائیلی وجود دارد تا مردم آن که مشغول رسوایی مالی «ایهود اولمرت»، نخست وزیر سابق، و خیانت سرباز اسرائیلی «عنات کام» هستند و به احترام ارواح کشته شدگان یهود در فلسطین از سال ۱۸۶۰ تا امروز که تعداشان به ۲۳ هزار نفر هم نمی رسد یک دقیقة سکوت کردند و سپس در جشن های پرهیاهوی شصت و دومین سالگرد تأسیس دولت اسرائیل شرکت کردند.

ولی این احساس از ساکنان اسرائیلی هم دور از انتظار و عجیب نیست، چراکه دولتشان را براساس ماجراجویی و جنگ طلبی و گاهی نهایت زیاده روی در این امور، تأسیس کرده اند و از این جا بود که این موجودیت چندنژادی که در گذشته سعی داشت ترسش از ریختن شهروندانش در دریا را در همه جا شایع کند و سپس نگرانی اش از تهدید به محو شدن از نقشه جغرافیا را علم کرد و پس از آن به اعتراف اعراب به حق حیاتش متوسل شد، به دولت سرسختی تبدیل شده که مصونیت و اصولا هویت ملی اش را مدیون جنگ است و [به نظرشان] تاکنون اشتباهی نداشته جز یک مورد حماقت تاریخی در جنگ با لبنان در سال ۱۹۸۲ که تا امروز هم آن را پایان نداده است، چرا که هنوز نیازمند آزمایش های جدیدی برای نیروی نظامی برترش است.

در جشن های شصت و دومین سالگرد تأسیس اسرائیل، بارها کلمه معجزه تکرار شد. قیاسی که این حقیقت را نادیده می گیرد که دولت اسرائیل به کمک نیروهای متفقین و در پی پیروزیشان در جنگ جهانی دوم برپا شد و در راستای جنگ سردشان با اتحاد جماهیر شوروی، تبدیل به قدرتی اتمی شد و هنوز هم پایگاه نظامی پیشرفته ای برای واحدهای جنگی آنهاست. چنین است که به نظر می رسد اسرائیلی ها همچنان پیشرفت دولتشان را با انحطاط و خرابی اوضاع همسایگان عربشان مقایسه می کنند نه با مثلاً کشورهای اروپای غربی.

اگرچه این قیاس درست است اما در درازمدت به نفع اسرائیل نیست. گرچه این نتیجه گیری که دولت یهودی اسرائیل در فرونشاندن مناقشه فلسطین که تهدید کننده مهاجرین یهود از زمان نزولشان به سواحل فلسطین در آغاز قرن گذشته بود، توفیق داشته ولی این نهایت کار نیست. نیز همچنین کشورهای عربی قرار نیست تا ابد محکوم به جنگ ها، اختلافات و دسته بندی های داخلیشان باشند.... همچنانکه دیگر نمی توان با اغراق و مبالغه آن ها را همواره نگران خطر ایران نگاه داشت و از این برگه برای صلح با اسرائیل استفاده کرد.

حتی در چنین حالتی هم اسرائیل هرگاه موشکی در افق پدیدار شود هیاهو به راه خواهد انداخت که این موشک از سوی دشمنانش است و در معرض «تهدیدی وجودی» است؛ دشمنانی که سلاحی جز ابتدایی ترین وسایل دفاعی ندارند. و بدین بهانه خواهد کوشید در جغرافیای سیاسی جهان اسلامی - عربی نفوذش را گسترده تر و ریشه دارتر کند و باز هم کسی را خواهد یافت که تهدید به ریختن شهروندانش در آب دریا یا آتش زدنشان در خشکی و یا محو دولتشان از نقشه جغرافیا کند... تا از این طریق بتواند راهکارها و توجیهات بیشتری برای جنگ بیابد و عرصه های وسیع تری جهت بهره برداری از عقل غربی بیابد؛ عقلی که در این برهه در پی وظیفه جدیدی برای دولت یهودی اسرائیل و ارتش آن است که بدون جنگ دوام نمی آورد و نمی تواند در حالیکه ارتش و نیروهای غربی در سایر جبهه های عربی-اسلامی در حال جنگ اند، آرام و ساکن بماند.

نویسنده: ساطع - نور الدین

مترجم: محمد - مظهری

منبع: سایت - باشگاه اندیشه - تاریخ شمسی نشر ۰۴/۰۲/۱۳۸۹ - به نقل از assafir.com، آوریل ۲۰۱۰

صفحه اینترنتی مرتبط: http://www.assafir.com/Article.aspx?EditionId=۱۵۱۷&ChannelId=۳۵۲۴۵&ArticleId=۲۲۵۱&Author=