نگاهی به زندگی میسترال

شب زنبیل سیاهی بود که گابریلا میسترال از دریچه چشمانش آن را نگریست و در قالب واژگانی که به شعر بدل شدند آورد روی کاغذهای سپید و تقدیم کرد به سیاهی شبهایی که امید سپید شدن‌شان …

شب زنبیل سیاهی بود که گابریلا میسترال از دریچه چشمانش آن را نگریست و در قالب واژگانی که به شعر بدل شدند آورد روی کاغذهای سپید و تقدیم کرد به سیاهی شبهایی که امید سپید شدن‌شان را داشت...

گابْریلا میستْرال (۷ آوریل ۱۸۸۹ - ۱۰ ژانویه ۱۹۵۷) نام مستعار لوسیا دماریا دل پرپتوئو سوکورو گودوی آلکایاگا، شاعر، آموزگار، دیپلمات و فمینیست شیلیایی است. وی نخستین فرد از آمریکای لاتین بود که برنده جایزه نوبل در ادبیات شد. گابریلا میسترال در سال ۱۹۵۷ میلادی، در دهکده دورافتاده در شمال دره الکی، شیلی به دنیا آمد و در روستای مونتهگرانده پرورش یافت. او از سن ۱۵ سالگی آغاز به آموزگاری کرد و بعد از سوی آموزش و پرورش شیلی به عنوان رایزن آموزشی برگزیده شد. در سال ۱۹۱۴ با غزل‌های سه‌گانه اش به نام غزل‌های مرگ برنده جایزه ملی شعر شیلی شد. او همچنین به نمایندگی مردم شیلی در جامعه ملل و پس ازآن در سازمان ملل متحد برگزیده شد. میسترال در سال ۱۹۴۵ به خاطر داستان معروف «دعا به خاطر آنها که خودکشی کردند»، موفق به دریافت جایزه ادبی نوبل شد.

گورنبشته وی این جمله است: «آنچه روح برای جسم انجام می‌دهد، همان را شاعر برای مردم خود به جای می‌آورد». شعرهای «گابریلا میسترال» خواننده را به کمک موزیکال بودن بیت‌ها در خود غرق می‌کنند. خصوصیت شعرهای وی این است که این شعرها می‌توانند به‌طور عمیق،خواننده را تکان بدهند و احساساو را برانگیزند. شعرهای وی اغلب سرشار از اندوه و غم و حاکی از مرگ شخصیتی است که بیشتر در نوشته‌های وی به چشم می‌خورد. وی با مرگ مادرش به‌طور عمیقی تحت تاثیر قرار گرفت و بعد غم نوه ۱۷ ساله‌اش هم به آن اضافه شد. با این حال شعرهای وی این امید را می‌دهند که روزی جهان کنونی بهتر از این باشد.

نکته جالب توجه در شعرهای «گابریلا»، توجه وی به حقوق زنان و جهت‌گیری‌های اجتماعی و سیاسی است. «گابریلا» همیشه تلاش کرده تا زن ها بتوانند حق‌شان را بگیرند و جایگاه آموزشی،کاری و اجتماعی‌شان را پیدا کنند.

شعر وی با عشق،طبیعت و خوشبختی، بدبختی، دریا و جاودانگی آمیخته شده است.

گزیده‌ای از سروده‌های این شاعر در کتابی با نام «شب زنبیل سیاهیست» در ایران ترجمه و در سال ۱۳۸۳ خورشیدی از سوی انتشارات مروارید و نشر گفت‌وگوی تمدن‌ها به انتشار رسیده است.

وی در سال ۱۹۱۴ با غزل‌های سه‌گانه‌اش به نام «غزل‌های مرگ» برنده جایزه ملی شعر شیلی شد. وی به نمایندگی مردم شیلی در جامعه ملل و پس از آن در سازمان ملل متحد برگزیده شد.

«گابریلا میسترال» تخلص شاعرانه خانم بزرگ‌ترین بانوی شاعر معاصر آمریکای‌لاتین است. این زن که جهانی‌ترین و موقرترین بانوی شاعر معاصر به‌شمار می‌رود، تنها کسی از نویسندگان و شاعران آمریکای لاتین است که جایزه بین‌المللی نوبل گرفته است.

«گابریلا میسترال» اهل شیلی است و بعد از«روبن داریو»( داریوش ) شاعر بزرگ نیکاراگوئه، بزرگترین شخصیت ادبی آمریکای لاتین به‌شمار می‌رود. شعر وی فوق‌العاده محکم و قوی است و برخلاف سایر بانوان شاعر در آمریکای جنوبی، به هیچ وجه از عشق‌های جسمانی و هوس‌آلود صحبت نمی‌کند. شاید این زن را بتوان یکی از شاعره‌های موقر در تاریخ شعر جهان نام داد. آنچه بیش از هر چیز در آثار شاعرانه این خانم جلب توجه می‌کند، تحسین و تجلیل فوق‌العاده او از احساسات و عواطف مادری و وصف مقام بزرگ مادر است.

آثار

غزل‌های مرگ (Sonetos de la Muerte)‏ (۱۹۱۴) (برنده جایزه ملی شعر شیلی)

ویرانی (Desolación) ‏ (۱۹۲۲)

تدریس برای زنان (Lecturas para Mujeres)‏ (۱۹۲۳)

نازک‌دلی (Ternura)‏(مادرید ۱۹۲۴)

Nubes Blancas y Breve Descripción de Chile ۱۹۳۴‏

بریدن (Tala)‏(بوئنوس آیرس ۱۹۳۸)

گزیده‌ها Antología‏ (۱۹۴۱)

چرخُشت (Lagar)‏(سانتیاگو، شیلی ۱۹۵۴)

Recados Contando a Chile ۱۹۵۷‏

شعر شیلی (Poema de Chile)‏ (۱۹۶۷)، انتشار پس از مرگ

زینب مرتضایی‌فرد