آیا فیلم سازان غربی آزاد هستند

یکی از ادعاهای همیشگی دولت های غربی و به طور خاص ایالات متحده آمریکا آزادی خواهی بوده است

یکی از ادعاهای همیشگی دولت های غربی و به طور خاص ایالات متحده آمریکا آزادی خواهی بوده است. به گونه ای که این ادعا را می توان یکی از محورهای اصلی جنگ نرم این دولت ها علیه کشورهای مستقل و به ویژه ملت ایران، دانست. دولت های غربی برای سرکوب کشورهای ضدآمریکایی و مستقلی همچون ایران سعی می کنند به شهروندان این کشورها القا کنند که دچار استبداد هستند و برای رهایی از محدودیت ها، تنها راه حل، پیوستن به اردوگاه غرب است. این حیله، هم در دوران جنگ سرد متداول بود و هم امروز که آمریکا و مدعیانش ادعای مبارزه با تروریسم را دارند. وجود آزادی بیان برای رسانه ها و هنرمندان در کشورهای غربی یک افسانه کهنه و کلیشه ای است که البته افراد سطحی نگر و زودباور را نیز تحت تأثیر قرار می دهد، اما آیا آنچنان که دولت های غربی و هواداران آنها ادعا می کنند، رسانه ها و هنرمندان در این کشورها دارای آزادی بیان هستند؟

واقعیات و اسناد موجود پاسخ به این پرسش را منفی نشان می دهند. هر چند باید در نظر داشت که یکی از ترفندهای دولت های استعمارگر غربی، فضاسازی و ایجاد نوعی آزادی مصنوعی و کنترل شده است. بهترین شاهد مثال این است که حتی در معترضانه ترین فیلم های هالیوودی که به ظاهر ضددولتی هستند نیز خط اصلی درام، دفاع از منافع ملی آمریکا و ترویج ایدئولوژی و تفکرات آمریکایی است. هیچ یک از غول های رسانه ای جهان، مستقل نیستند و همه آنها در خدمت دولت های غربی هستند. به طوری که «برنا کولمن» نویسنده آمریکایی و کارشناس مطالعات رسانه در مقاله ای که در سایت «سواد رسانه ای» منتشر کرد رسانه های آمریکایی را «انحصاری» دانست. وی در این مقاله افشا کرد که رسانه های آمریکایی اعم از شبکه های تلویزیونی، ماهواره ای و رادیویی، شرکت های فیلم سازی، روزنامه های محلی و سراسری، انتشاراتی ها، شرکت های تولید موسیقی و... تنها در تملک شش کمپانی هستند. وی اسامی این کمپانی های بزرگ که تقریبا همه آنها تحت مالکیت سرمایه داران صهیونیست هستند را به این شرح معرفی می کند: شرکت های «تایم وارنر»، «وایاکام»، «والت دیسنی»، «نیوز کورپ»، «وایوندی یونیورسال» و «سونی».

وی در تشریح چگونگی اعمال انحصار رسانه ای در آمریکا توضیح داده بود: «شرکت های انحصاری رسانه ای نه تنها خروجی های ارتباطاتی را در تملک خود دارند، بلکه همچنین از طریق تعامل هیئت مدیره ها با دیگر کمپانی های رسانه ای نیز در پیوند هستند. از این رو صاحبان منافع به طور مستقیم بر رسانه ها تأثیر می گذارند.»

به این ترتیب، افرادی که با چنین ساختاری تعارض پیدا کنند از آن اخراج می شوند. مصداق بارز چنین افرادی «دنی شکتر» است. وی از گزارشگران و مستندسازان شبکه «سی ان ان» آمریکا بود، اما به خاطر افشای حقایق و انتقاد از حکومت آمریکا از این شبکه اخراج شد. «شکتر» چند ماه پیش برای نمایش جدیدترین فیلمش «سلاح های فریب» به ایران سفر نمود و در نشستی به سخنرانی درباره فیلم خود و وضعیت رسانه های آمریکا پرداخت. این کارگردان معترض آمریکایی فضای رسانه ای آمریکا را بسته و محدود و رسانه های خبری این کشور را در کنترل شرکت های بزرگ سرمایه داری دانست.

این کارگردان معترض آمریکایی با اشاره به وضعیت خبرنگاری و رسانه ها در جامعه آمریکا گفت: با گذر زمان رفته رفته تعداد شرکت هایی که مسئولیت خبررسانی را در جامعه آمریکا برعهده دارند کمتر می شود و اکثر شرکت هایی که باقی مانده اند از جناح های راستگرا و یا میانه رو هستند و دیگر از کسانی که از سیاست های آمریکا انتقاد کنند کسی باقی نمانده است.

«شکتر» با طرح این سؤال که «چه گروه هایی آمریکا را کنترل می کنند، دولت آمریکا، شرکت های چندملیتی و یا گروه های منافع خاص؟» پاسخ داد: گروه های منافع خاص هستند که بیشترین قدرت را دارند و رسانه ها نیز مجموعه ای از این شرکت ها محسوب می شوند.

وی به نقش رسانه های آمریکا در بیان حقایق جنگ عراق اشاره کرد و افزود: از آنجایی که رسانه های مهم و تأثیرگذار آمریکا توسط شرکت ها و گروه های خاص اداره می شود، اطلاع رسانی درستی پیرامون جنگ عراق انجام نشده و شاهد هستیم که قریب به اتفاق رسانه های ارتباط جمعی این کشور از حضور نظامیان آمریکایی در عراق حمایت می کنند.

«شکتر» ادامه داد: با گذشت زمان، هدف رسانه های آمریکا از خبررسانی تبدیل به پول سازی شد. به همین دلیل، نسلی در آمریکا به وجود آمده که اخبار را نگاه می کند اما هرچه بیشتر می بیند، چیزی نمی فهمد.

«شکتر» افزود: رسانه های آمریکا توسط افراد و گروه های بسیار قدرتمندی اداره و پشتیبانی می شوند که از جمله آنها می توان به «رابرت مرداک» سرمایه دار یهودی الاصل استرالیایی اشاره کرد که با سرمایه فراوان خود با تمام توان در مقابل مردم این کشور و مخالفان خود ایستادگی می کند. ولی با این وجود، مردم آمریکا پیروزی را دور از دسترس نمی دانند.

وی با اشاره به بایکوت خبری خود از سوی شبکه های خبری آمریکایی مانند CNN، BBC، «فاکس نیوز» و سایر شبکه های آمریکایی گفت: هرکجا از من دعوت شود حضور خواهم یافت، اما شبکه های آمریکایی چنین کاری نمی کنند. چرا که در حال حاضر فضای بسته ای در عرصه رسانه ای آمریکا حاکم است.

اسکات فرانک، کارگردان آمریکایی نیز که چندی پیش به بهانه برگزاری جشنواره فیلم مقاومت به ایران سفر کرده بود به بازگویی همین واقعیت پرداخته و گفته بود: من فیلم سازی هستم که از غرب آمده ام؛ در آمریکا شبکه های مستقلی بودند که می خواستند اوضاع رسانه ای آمریکا را تغییر دهند، اما الان هیچ کدام از این شبکه های مستقل وجود ندارند.

این وضعیت در رسانه های اینترنتی هم حاکم است. در شبکه موسوم به «یوتیوب» که از بزرگترین شبکه های اینترنتی است شما هیچ فیلم ضد آمریکایی را نمی یابید. در این شبکه، صدها فیلم و تصویر با موضوع نقض حقوق بشر در ایران نمایش داده می شود، اما کشتار میلیون ها انسان غیرنظامی بوسیله نظامیان آمریکایی و متحدان آنها در این شبکه سانسور می شود.

● یک خط قرمز عجیب!

در بسیاری از کشورهای غربی، توهین کردن به مقدسات دینی و ارزش های انسانی آزاد است، اما کوچکترین انتقاد و حمله به ارزش های صهیونیستی با تندترین مجازات ها روبه رو می شود. یکی از این مقدسات جعلی، افسانه هولوکاست است.

به عنوان مثال «الیور استون» یکی از فیلمسازان هالیوودی تنها به خاطر انتقاد بسیار کوچکی از استفاده نامناسب دولت آمریکا از هولوکاست، تحت فشار قرار گرفت و مجبور شد که از حرف خود عذرخواهی نماید. «استون» در مصاحبه خود گفته بود که تمرکز آمریکا بر هولوکاست باعث سیطره یهودیان بر رسانه ها شده و اسرائیل سال هاست که سیاست خارجی آمریکا را به نابودی کشانده است.

این خط قرمر در کشور فرانسه که خود را مهد آزادی و دموکراسی می داند بسیار پررنگ تر است. این موضوعی است که «پل اریک بلانور» مورخ و نویسنده فرانسوی چندی پیش به صراحت از آن سخن گفت. وی که انتشار کتاب جدیدش با عنوان «سارکوزی، اسرائیل و یهودیها» با محدودیت های فراوانی در فرانسه مواجه شد، در یادداشتی بر این کتاب نوشت: «فروختن این کتاب در کتابفروشی های فرانسه سخت است. از خوانندگانم می خواهم که پوزش مرا بپذیرند. توزیع کننده فرانسوی من با خواندن فصل نخست کتاب، از توزیع آن در فرانسه صرف نظر کرد. امروزه در فرانسه، حرف زدن با آرامش و صداقت از اسرائیل غیرممکن شده است. این موضوع «تابو» است. هر کس به خودش اجاره دهد که دولت یهود را نقد کند، این خطر را برای خود ایجاد کرده تا «ضدیهود» لقب بگیرد. در «سرزمین مدافع حقوق بشر و آزادی بیان»، حرف زدن از اسرائیل جرم سختی در سیاست و تاریخ است. در فضاهای گفت و گوی آزاد، یک دیکتاتوری تفکر واحد ایجاد شده است...»

«دیودونه» کمدین معروف فرانسوی نیز سال گذشته به خاطر انتقاد از رژیم صهیونیستی و هولوکاست در فرانسه محاکمه شد. پایگاه اینترنتی «کامن دریمز» سال گذشته در گزارشی نوشت: این بازیگر کمدی سیاه پوست که نام کاملش «دیودونه امبالاامبالا» است پنجم ماه می ۲۰۰۹ (۱۵اردیبهشت ۱۳۸۸)، به اتهام «یهودستیزی» مورد محاکمه قرار گرفت، به این دلیل که او در جریان نمایشی کمدی در ۲۹دسامبر ۲۰۰۸، در زنیت، یکی از بزرگترین سالن های کنسرت پاریس، به یک «منکر هولوکاست» جایزه ای اعطا کرده است.

شوراهای چندین شهر، تحت فشار گروه های یهودی فرانسوی مثل انجمن حمایت از جوامع یهود و کمیته نماینده مؤسسات یهودی در فرانسه و همچنین کنگره جهانی یهود و کنگره یهودیان اروپا، سالن های نمایش سراسر فرانسه را مجبور کرده اند که نمایش های این کمدین را اجرا نکنند.

دیودونه نیز گفته بود: «یهودیان تمامی مقام های استراتژیک در دولت ملی را تسخیر کرده اند و بنابراین دستور کار ملی را تحت کنترل دارند به همین دلیل آنها نوعی مصونیت دارند که هرگونه انتقادی را یهودستیزی توصیف کنند. دسیسه های قدرت یهود باعث شده اند که دولت فرانسه طرفدار اسرائیل شود حال آنکه اکثریت جامعه طرفدار فلسطین هستند و یهودیانی که به من انتقاد می کنند، همگی تاجران برده ای هستند که اکنون کنترل رسانه ها و بانک ها را به دست گرفته اند.»

آرین امیدوار