نگاهی به آثار آلا دهقان در گالری آران

تنوع اولین ویژگی در نمایشگاه نقاشی های آلا دهقان است؛ آثاری که با تکنیک ترکیب مواد عمدتاً روی مقوای سفید کار شده اند.۶۰ اثر از پنج مجموعه از طرفی این تنوع را باعث شده و از سوی …

تنوع اولین ویژگی در نمایشگاه نقاشی های آلا دهقان است؛ آثاری که با تکنیک ترکیب مواد عمدتاً روی مقوای سفید کار شده اند.۶۰ اثر از پنج مجموعه از طرفی این تنوع را باعث شده و از سوی دیگر شکستن و دوباره سازی ذهنی در پیشبرد بصری آثار است که این تنوع را می سازد. در این پروسه ذهنیات نقاش بدون استثنا بر بداهگی استوار است؛ نوعی بداهگی که آگاهی و جسارت طراحانه آن را از سویی احاطه می کند و از دیگر سو نابی منحصر به خود هنرمند.

در این میان گاهی فرازی از طراحی خود را نمایان می کند و گاهی ناب بودنی که از آن گفتیم بیشتر به چشم می آید، ولی آنچه در تمامی این آثار مشترک است جسارتی است که کیفیتی ویژه به کار داده است. در میان تمامی این جسارت کیفیات تاریخی جا به جا در کار، خود را نشان می دهد، از انسور تا دوما در خطی تازه که نوعی حال هوای شرقی، معترض و شاید منزوی نیز آن را احاطه کرده است و این حال و هوا نه تنها به واسطه بداهگی کارها که شاید نوعی ظرافت و ظرفیتی مینیاتوری نیز موجب آن باشد؛ ظرافت هایی که خشونت درونی آثار را تبدیل به یک آهنگ پرتپش و در عین حال رمانتیک می کند. در این بین آنچه مشخص است اینکه این هنرمند ظرفیت های تصویری معاصر را درک کرده و آن را در بیان شخصی خود پرورانده است. این شخصی بودن را می توان هم در محتوا و هم در ساختار کارها به خوبی دید. موضوعات به نظر برآیندی از زندگی شخصی هنرمند و آمیزه های اجتماعی اند، اما در این میان آنچه جالب است اینکه با وجود اینکه احساس در آثار حرف اول را می زند اما این احساسات از جنس احساسات رقیق زنانه نیست؛ جنسیت نقاش در گستاخی آثار به فراموشی سپرده می شود.

نکته دیگری که باید متوجه بود اینکه آثار از چند مجموعه مختلف به نمایش درآمده است که هر مجموعه ویژگی های خود را داشته و در خود کامل شده است، لذا دیدن آثار به شکل یک مجموعه واحد، فضای ذهنی مخاطب را مختل می کند پس بیننده قبل از هر چیز باید این نکته را مد نظر قرار دهد. همین ویژگی یعنی توانایی پرش از یک فضا به فضای ذهنی دیگر نشان از شور و شروع محکمی دارد که هر سلیقه را قانع می کند؛ چه از نظر کمی ، چه از نظر کیفی. آنچه در فضای تجسمی اکنون فاقد آن هستیم این است که نقاشان جوان وقتی از یک شیوه جواب می گیرند آن را رها نمی کنند و در آن درجا می زنند؛ اتفاقی که به نظر نمی رسد این نقاش درگیرش شود. تعداد زیاد آثار هم از سوی دیگر به شناساندن ذائقه نقاش به مخاطب می تواند کمک کند در صورتی که هر مجموعه را مستقل ببیند. خطری که در پایان ممکن است این نقاش را تهدید کند به کم سوادی و کلیشه شدن بعضی مخاطبان برمی گردد که به دلیل ناآگاهی از فضای نقاشی معاصر این گونه ساختارشکنی ها را منکوب می کنند؛ چیزی که طبیعتاً در این سال ها به خط مشی بسیاری از جوانان پیشرو ضربه وارد کرده، هرچند اگر مبنای خلق اثر چیزی غیر از بازار و حواشی آن باشد. هنرمند هیچ گاه وارد بازی دیگران نمی شود و بازی خود را با جسارت به پیش می برد. هرچند این نمایشگاه رگه هایی از نگاه متفاوت و تجربه گرای هنرمند را نشان می دهد اما تجربه های آلا دهقان را به خاطر می سپارم و منتظر نمایش های بعدی آثارش خواهم ماند.

امیر فرهاد