بمب جنسی سلاح جدید ارتش آمریکا

امروزه دیگر دکتر استرانگلاو در پژوهشکده برادران رایت نیروی هوایی ایالات متحده در دایتون اوهایو, سمتی ندارد اما سیزده سال پیش, این پژوهشکده از پنتاگون خواست که بودجه ای ۵ ۷ میلیون دلاری را جهت انجام پژوهش بر روی پروژه ساخت بمبی که قادر به تبدیل سربازان دشمن به افرادی همجنس باز باشد, تصویب نماید

امروزه دیگر دکتر استرانگلاو در پژوهشکده (برادران) رایت نیروی هوایی ایالات متحده در دایتون اوهایو، سمتی ندارد. اما سیزده سال پیش، این پژوهشکده از پنتاگون خواست که بودجه‌ای ۵/۷ میلیون دلاری را جهت انجام پژوهش بر روی پروژه ساخت بمبی که قادر به تبدیل سربازان دشمن به افرادی همجنس‌باز باشد، تصویب نماید.

براساس اسنادی که اخیراً توسط یک گروه بررسی کننده اسناد مربوط به توسعه سلاح‌های زیستی و مخارج آنها به دست آمده است، مدیران این آزمایشگاه به دنبال تحقق ساخت سلاحی غیرکشنده هستند که دشمن را به گونه‌ای غیرقابل تصور نابود نماید.

ادوارد‌هاموند در گفت وگو با شبکه CBS در این مورد می‌گوید: «پژوهشکده اوهایوی نیروی هوایی، پیشنهاد ساخت بمبی را ارائه نموده که حاوی مواد شیمیایی تحریک‌کننده نیروی جنسی سربازان دشمن می‌باشد. آنان معتقدند که در سایه استفاده از این بمب‌ها، واحدهای دشمن از هم گسیخته گردیده و سربازان به صورتی غیرقابل تصور، برای یکدیگر جذاب به نظر می‌رسند.»

باید دانست که در سال ۲۰۰۵ میلادی، شبکه بی بی سی برای اولین بار خبر از طراحی و ساخت این بمب داد. براساس گزارش بی‌بی‌سی، اگرچه در بررسی‌های به عمل آمده، تعدادی از سلاح‌های غیرکشنده پیشنهاد شده نظیر مواد حساسیت‌زای پوستی، مواد ایجادکننده بوی بد دهان، مواد نفخ‌آور و در نهایت، مواد شیمیایی جذب کننده زنبورها به دور سربازان دشمن، مورد پذیرش قرار نگرفتند، اما رهبران پنتاگون، نظر مثبت خود را در مورد پروژه بمب جنسی اعلام نمودند. البته پافشاری پنتاگون بر انجام چنین پروژه‌هایی، یادآور رسوایی خرید چکش‌های معمولی اما ۹۸ دلاری آنان برای ارتش ایالات متحده است.در دوره‌ای که رئیس‌جمهور کلینتون در برابر همجنس‌بازان شعار «چیزی نپرس، چیزی نگو» را در پیش گرفت تا راه برای استخدام همجنس‌بازان در ارتش آمریکا باز شود، ایده ساخت بمب جنسی نیز به عنوان یک طرح جذاب مطرح شد. هرچند چنین برنامه‌هایی، سابقه‌ای دیرپا در میان مقامات نظامی ایالات متحده دارد.

براساس گزارش تعدادی از مورخان، بمب «الکساندر کبیر» در اصل یک بمب جنسی بوده است که قرن‌ها پیش مورد استفاده قرار گرفت. یک قرن پیش از آن نیز، در نبرد «ترموفیل» که حوادث آن اخیراً در فیلم سینمایی ۳۰۰ به تصویر کشیده شده است و به نبرد تاریخی گروهی اندک از سپاه یونان با ارتش ایران می‌پردازد، استفاده از بمب‌های جنسی گزارش گردیده است.اما در مورد کارایی بمب‌های جنسی علیه جنگجویان عراقی، تردیدهای زیادی وجود دارد؛ چرا که احتمالاً استفاده از چنین بمب‌هایی علیه آنان، آثاری معکوس برای ما خواهد داشت.بسیاری معتقدند که رزمندگان مسلمان ترجیح می‌دهند که خود را در یک عملیات انتحاری علیه پست‌های بازرسی منفجر نمایند، اما ذلت یک زندگی توأم با همجنس‌بازی را نپذیرند. لذا به کارگیری این سلاح از سوی ارتش آمریکا می‌تواند به افزایش کشته‌های ما بیانجامد. اما باید دانست که سرمایه‌گذاری ۵/۷ میلیون دلاری ارتش آمریکا بر روی ساخت چنین بمب‌هایی، می‌تواند حتی به پایان یافتن سریع‌تر جنگ عراق نیز بیانجامد.

من معتقدم که با فرض استفاده دشمنان ما از چنین سلاحی علیه خود ما، کاربرد چنین سلاح‌های شیمیایی نوینی با محدودیت‌های اخلاقی زیادی روبروست. مثلاً فرض کنید که یکی از این بمب‌ها در پایگاه نظامیان آمریکایی در بغداد منفجر شود. آیا می‌توان وضعیت این نیروها را به دنبال چنین حمله‌ای تصور نمود؟

البته هم اینک نیز مخالفان زیادی در برابر حضور همجنس‌بازان در واحدهای ارتش آمریکا وجود دارند. هرچند در سایه تغییرات کنونی، ممکن است تعداد این افراد، بیشتر نیز گردد.

به یاد آورید که هم اینک نیز ما در یک جهنم واقعی حضور پیدا کرده‌ایم. چرا که هیچ یک از ما در گذشته حتی تصور حضور نیروهایمان را در چنین جهنمی نمی‌کردیم و البته به‌کارگیری چنین سلاح‌هایی، تنها به بدتر شدن وضعیت این جنگ خواهید انجامید.

نویسنده: تونی نورمن

محسن داوری

منبع:

www.Post-gazette.com

ماهنامه سیاحت غرب-شماره ۵۴