درد مزمن تنهایی

تنهایی درد امروز بشر است و آقا یوسف با مکث بر این وضعیت، به بررسی شرایط زندگی افرادی می پردازد که در غم های درونی خود غوطه ور هستند. فیلم از شرایط تعادل به وضعیت بحران می رسد و البته …

تنهایی درد امروز بشر است و آقا یوسف با مکث بر این وضعیت، به بررسی شرایط زندگی افرادی می پردازد که در غم های درونی خود غوطه ور هستند. فیلم از شرایط تعادل به وضعیت بحران می رسد و البته در این چرخش دراماتیک چندان موفق عمل نمی کند.

نقطه عطف فیلمنامه یعنی زمانی که آقایوسف پیغام تلفنی رعنا برای دکتر نوابی را می شنود اوج هنرنمایی مهدی هاشمی در نقش آقا یوسف است که به زیبایی با برخی حالات حسی، نوع نگاه ذهنی یک پدر به این موقعیت سو»تفاهم گونه را برای مخاطب آشکار می سازد.

تماشاگران نیز در کنکاش موقعیت های دراماتیک اثر پس از نقطه عطف منزل دکتر نوابی با سوالات بسیاری که به ذهنشان هجوم میآورد به تماشای دنباله اثر می پردازند تا یک گره گشایی ذهنی از آن موقعیت بحران زا و ظن برانگیز برای خود پدید آورند.

به واقع سردرگمی های آقایوسف محور درام ماجرا را شکل می دهد و زندگی شیرین دختر و پدر وارد یک دوره بحرانی و پر از شک و سو»تفاهم می گردد، به گونه ای که پدر دیگر با رعنا کاری ندارد و بدون آنکه حتی پاسخ سلام او را بدهد در جهان پر ظنی که شنود پیغام تلفنی در منزل دکتر برایش به وجود آورده است فرو می رود.

از این وجه می توان نوع نگاه آقایوسف به جریان پیش آمده را یک زنجیره دوری و چرخشی از خوش بینی به سمت بدبینی دانست که منجر به جنگ درونی شرافت و نگاه پاک با گمان بد می شود و تاکید کارگردان بر روی این مناقشه ذهنی شخصیت اصلی است که یکی دیگر از شاخه های فرعی داستان یعنی قضاوت را در مسیر دراماتیزه سازی موقعیت های انسانی فیلم قرار می دهد.

پنهان کاری یوسف و دخترش نسبت به کارهایی که انجام می دهند نیز بر این فضای پرتردید رنگی روشن می بخشد. صحبت های مخفیانه رعنا در ساعات پایانی شب و نوع رفتار سوال برانگیز و پر ابهامی که در پیش گرفته نیز بر تردیدهای درونی آقایوسف می افزاید و زنجیره نزدیکی یوسف و رعنا تنها با یک شک مزمن و عدم برقراری دیالوگ درست میان دختر و پدرش از هم می گسلد.

فیلم آقایوسف بازتاب کمرنگی از سو»تفاهمات جامعه ایرانی است و قضاوت آدم ها نسبت به هم را به چالش می کشد و به واقع این جمله را به مخاطب منتقل می کند که اگرچه قضاوت می تواند با یک نگاه صحیح، نتیجه روشنی از دوام و پایداری روابط اجتماعی و هماهنگی فکری میان آدم ها را ایجاد کند و به کمال و رونق ارتباطات منجر شود اما به همان میزان در صورت برداشت نادرست از موقعیت ها، زنجیره ارتباطات انسانی را از هم می گسلد و مودت انسانی را خدشه دار می نماید.

آقا یوسف درامی ساده با نگاهی تلخ به مناسبات اجتماعی است و فریاد هنری یک کارگردان در بازتاب تنهایی امروز ماست و این فریاد درونی را در دیالوگ آقایوسف به دخترش یعنی " من از هر نوع رفتنی بیزارم" بازتاب داده است و آنچه در پایان فیلم برای مخاطب باقی می ماند تنهایی و تلخی است.

نویسنده : نیما بهدادی مهر