لطفا آئینه دق نباشید

دقت کردید بعضی آدم ها آئینه دق اند یعنی همیشه کاسه چه کنم چه کنم دستشان است گویی امید برایشان بی معناست, در تمامی حالات استرس و اضطراب وجودشان را فراگرفته و جز به در بسته نگاه به جایی ندارند چقدر تحمل کردن این افراد دشوار است و دوست داشتن شان بسی دشوارتر و وجودشان مخرب دل و جان, چگونه در ادامه خواهید یافت

دقت کردید بعضی آدم‌ها آئینه دق‌اند! یعنی همیشه کاسه چه کنم چه کنم دستشان است گویی امید برایشان بی‌معناست، در تمامی حالات استرس و اضطراب وجودشان را فراگرفته و جز به در بسته نگاه به جایی ندارند! چقدر تحمل کردن این افراد دشوار است و دوست داشتن‌شان بسی دشوارتر و وجودشان مخرب دل و جان، چگونه؟ در ادامه خواهید یافت.

● ذکر یک داستان

چند قورباغه از جنگلی عبور می‌کردند که ناگهان دو تا از آنها به داخل گودال عمیقی افتادند.بقیه قورباغه‌ها در کنار گودال جمع شدند و وقتی دیدند که گودال چقدر عمیق است به دو قورباغه دیگر گفتند: که دیگر چاره‌ای نیست شما به زودی خواهید مرد. دو قورباغه این حرفها را نشنیده گرفتند و با تمام توانشان کوشیدند که از گودال بیرون بپرند. اما قورباغه‌های دیگر مدام می‌گفتند که دست از تلاش بردارند چون نمی‌توانند از گودال خارج شوند و خیلی زود خواهند مرد. بالاخره یکی از دو قورباغه تسلیم گفته‌های دیگر قورباغه‌ها شد و دست از تلاش برداشت. سر انجام به داخل گودال پرت شد و مرد. اما قورباغه دیگر با تمام توان برای بیرون آمدن از گودال تلاش می‌کرد. هر چه بقیه قورباغه‌ها فریاد می‌زدند که تلاش بیشتر فایده‌ای ندارد او مصمم‌تر می‌شد تا اینکه بالاخره از گودال خارج شد. وقتی بیرون آمد بقیه قورباغه‌ها از او پرسیدند: مگر تو حرف‌های ما را نمی‌شنیدی؟ معلوم شد که قورباغه ناشنواست. در واقع او در تمام مدت فکر می‌کرد که دیگران او را تشویق می‌کنند.

● امید شرط زندگی است

در وصف این سرای همچون سراب همین بس که امیرالمومنین علی علیه‌السلام فرمودند: چه بگویم از خانه‏ای که ابتدایش سختی و سرانجامش نیستی است. در حلالش حساب و در حرامش کیفر است. ثروتمندش دچار فتنه و آزمایش و تهیدستش گرفتار اندوه است. (نهج البلاغه / ترجمه انصاریان/ ۱۵۵). بله این دنیا روی آسایش واقعی را به کسی ننموده است. با این وجود افرادی هیزم در این آتش انداخته و آن را برافروخته‌تر می‌سازند. کسانی که با دیدنشان تمام مصیبت‌های روزگار پیش رویتان مجسم می‌شود و این در حالی است که با معجون امید و تشویق به صبر و تلاش می‌توان تمام سختی‌ها یا حداقل بخشی از آن را پشت سر نهاد.

● گاهی باید نشنید

در مواجهه با افراد ناامید و مأیوس از زندگی بهترین راه نشنیدن است چرا که این افراد نیمه خالی لیوان را چندین برابر از اندازه واقعی جلوه داده و غم و اندوه را با خود می‌آورند در حالی که می‌توان با تکیه بر داشته‌ها سختی‌ها را پشت سر گذاشت. خداوند متعال در آیه ۱۹۸ سوره اعراف فرموده است «بگیر عفو را و امر کن به کار پسندیده و روی برگردان از نادانان.» و چه کار پسندیده‌ای مانند زنده کردن روح امید در میان مردم؟ روایت شده است که امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) از کنار مردی گذشت که سخنان یاوه می‏گفت. ایستاد و فرمود: ای فلان! هر چه می‏گویی به دو فرشته‏ای که بر تو گماشته‏اند املا می‏کنی و آنان می‏نویسند. بنا بر این آنچه را برای تو سودمند است بگو و آنچه را یاوه است رها کن. (روضة الواعظین/ترجمه مهدوی دامغانی/۵۸۹) و چه یاوه‌گویی زشت‌تر از اینکه زشتی‌های دنیا را فریاد زد و غم و اندوه را در دل مردم جای داد!

● زخم نزن مرهم باش

حضرت علی علیه‌السلام فرمودند: به مکارم اخلاق رغبت کنید و به سوی آنچه به سود شماست بشتابید و بدانید که خداوند نعمت را به شما ارزانی داشته و مردم (تهیدست) به شما محتاجند (پس در مقابل ایشان مسئولید) و سخی‏ترین مردم کسی است که به کسانی عطا کند که به او امید ندارند و هر که یک گرفتاری را از کسی برطرف گرداند، خداوند هفتاد و دو گرفتاری دنیا و هفتاد و دو گرفتاری آخرت او را برطرف نماید و هر کس با نیکی با مردم رفتار کند پروردگار به او نیکی فرماید زیرا خداوند نیکوکاران را دوست می‏دارد.(إرشادالقلوب/ترجمه سلگی/ج‏۱/ ۳۶۹) .گاه مشکلات و سختی‌ها آنقدر بزرگ و پیچیده‌اند که یارای کمک کردن و رفع آن نیست با این وجود آیا باید نمک به زخم پاشید؟ اگر توان کمک نداری لااقل مُسکن باش و دقایقی را که در کنار فرد گرفتار هستی با شادی و خوشحالی فضا را برای لحظاتی دگرگون ساز.رسول خدا(ص) فرموده است: هر که مومنی را شاد کند، مرا شاد کرده و هر که مرا شاد کند، خدا را شاد کرده. (أصول الکافی/ترجمه کمره‏ای/ج‏۴/۵۵۹) و فرمودند: کسی که مومنی را دیدار کند تا او را شاد سازد روز قیامت خداوند هم او را مسرور می‌کند و اگر برای غمگین کردن او از وی دیدار کند روز قیامت خداوند او را مغموم می‌کند و دور می‌سازد. (مصادقة الإخوان/ترجمه خراسانی کاظمی/۶۳ )

● سخن آخر

روح و روان انسان چون سنگ و آهن نیست که در کشاکش مشکلات و سختی‌ها همچنان استوار و محکم، پا برجا باقی ماند، دل آدمی نیز گاه طعم خستگی را تجربه می‌کند و در این میان آنچه بیش از همه طراوت و شادابی را برایش به ارمغان می‌آورد چیزی نیست جز روح امید به زندگی از این‌روست که مولایمان علی علیه‌السلام در کتاب گرانقدر نهج‌البلاغه می‌فرمایند: همانا این دل‏ها همانند بدن‏ها افسرده می‏شوند، پس برای شادابی دلها، سخنان زیبای حکمت‌آمیز را بجویید.

مریم پناهنده