از چالوس تا باواریا

می گویند دست روی هر چیزی نمی گذارد کمی زیاده خواه است از آنهایی که دنبال شکارهای بزرگ می گردد

می‌گویند دست روی هر چیزی نمی‌گذارد. کمی زیاده‌خواه است. از آنهایی که دنبال شکارهای بزرگ می‌گردد. شکارچی خوبی هم هست. می‌داند چطور خوب را عالی کند. بین کارهایش مدل ارزانی دیده نمی‌شود. از هر چیز فقط یکی می‌سازد. مشتری و قیمت، جزو اسرارش است. برای هر کسی نمی‌سازد. هر کسی هم نمی‌تواند از او بخرد. اگر نگوییم که غرق هنرش می‌شوی، بدون شک تحسین‌اش می‌کنی. اما با این همه، غریب نیست. قریب است. به نوعی همه می‌شناسیمش. کوروش. کوروش منصوری، سال ۱۳۳۹ در همین چالوس خودمان به دنیا آمده است.

کودکی‌اش را با نقاشی‌هایی عجیب و مبهم پشت سر گذاشت. کسی چیزی نمی‌فهمید. ماشین‌هایی که می‌کشید، همگی چرخ‌هایی بزرگ و درهای دراز داشتند. کوروش به سن و سال دانشگاه که رسید برای ادامه تحصیل از ایران خارج شد مثل خیلی‌های دیگر رفت انگلستان. به قول خودش جرقه‌های اولیه از همان‌جا در ذهنش زده شد. با مفهوم خودروهای لوکس دقیقا آشنا شد. دید که مردم مرفه چه سوار می‌شوند و چرا سوار می‌شوند. مجلل‌سازی از همان اوایل برایش سرگرمی بود. اما این تفریحی نبود که راضی‌اش کند. ۱۹۸۹ با سرمایه خودش، شرکت MP Design را تاسیس کرد. شرکتی که قطعات تیونینگ دیگر شرکت‌های معتبر را تامین می‌کرد. دستور گرفتن و سفارشی کار کردن باعث شد یک پله بالاتر بیاید.

پله ایده و خلاقیت. حالا دیگر در کمپانی‌های اسم و رسم‌داری به خدمت گرفته شد مثل اِی‌سی اشنیتزر، برابوس، هارتگه و حتی ای‌ام‌جی. گزینه آخر که زیرمجموعه مرسدس‌بنز بود، دید عمیقی در آینده شغلی او ایجاد کرد تا حدی که سرانجام تصمیم گرفت خودش برای خودش کار کند. این یعنی همه‌چیز. سال ۲۰۰۴ توانست اولین محصول مستقل خود را بسازد. یک آستون‌مارتین DB۹. او آنچنان رابطه خوبی با واژه تیون، ‌تیونینگ و تیونر ندارد. معتقد است کارهایی که دست می‌گیرد بیشتر یک هنرنمایی مهندسی است. حالا وقتی گذرتان به ایالت باواریا افتاد، سراغ روستای Brand را بگیرید. پیدا کردنش کار سختی نیست، ساختمان بزرگ منصوری از دور معلوم است.

● خودروهای منصوری

درست یکسال پس از رونمایی اولین محصول رسمی برند Mansory، دومین فرزند باز هم از آستون‌مارتین متولد شد اما این‌ بار مدل Vanquish S با یک پوشش مشکی براق به همراه المان‌های زرد و طلایی، ترکیبی که می‌توان آن را سنت طراحی این شرکت خواند. منصوری پس از دریافت یک سفارش ویژه، نمونه سفید همین خودرو را نیز آماده کرد. بد نیست بدانید رینگ‌های زیر این خودرو ۲۰ اینچی بودند. سال ۲۰۰۶ بود که برای اولین‌بار سراغ بنتلی رفت. مدل کانتیننتال GT. از دور چهره تهاجمی‌اش، تغییر ماهیت آن را نسبت به نمونه استاندارد نشان می‌داد.

منصوری برای نخستین بار از کیت‌های تقویت پیشرانه استفاده کرد، حاصل کار خودرویی با ۵۶۰ اسب‌بخار قدرت شد. سال ۲۰۰۶، سال پرکاری برای او بود. یک آستون‌مارتین ونتیج هشت سیلندر به اضافه دو بنتلی کانتیننتال GTC و Spur از کارخانه‌اش بیرون آمد. آستون را در دو مدل ساخت. یکی زرد و دیگری تمام مشکی. می‌گویند ایده معلوم بودن کالیپرهای ترمز از پشت رینگ با این خودرو آغاز شده است. او برای بنتلی‌های گفته شده برنامه ویژه‌ای ترتیب داد.

فضای کابین آنها را تلفیقی از حس و حال کلاسیک و اسپرت در نظر گرفت. به ۲۰۰۷ که می‌رسیم، مدل انحصاری با نام Le Mansory به چشم می‌خورد. او توانست مجوز نام‌گذاری این خودرو را با تلاش زیاد از آن خودش کند. این خودرو نیز همان بنتلی کانتیننتال GT بود که تا بن دندان آرایش شده بود. سرعت نهایی این خودرو ۳۳۰ کیلومتر در ساعت ثبت شده است. انتهای همان سال بود که جنجال بزرگ آغاز شد. منصوری دست روی یکی از افسانه‌ای‌ترین محصولات گذاشت، رولزرویس فانتوم. با استادی تمام و با حفظ اصالت، وقار این خودرو دو چندان شد. یک کالسکه اشرافی با رینگ‌هایی ۲۲اینچی. بعد از آن، در سال ۲۰۰۸ نشان داد که می‌تواند حوزه کاری‌اش را تغییر بدهد. او مرسدس‌ مک‌لارن SLR را انتخاب کرد. خودرو اسپرتی که نام Renovatio بر آن نهاده شده بود. باورکردنی نبود قدرت این محصول تا مرز ۷۰۰ اسب‌بخار بالا آمده بود. زمانی که مطمئن شد می‌تواند روی سوپر اسپرت‌ها خوب کار کند، سراغ فراری ۵۹۹ GTB رفت و از دل آن Stallone۷۲۰ اسب‌بخاری را بیرون کشید. و سرانجام سال ۲۰۰۹ آن اتفاق معروف رخ داد. شجاعت خیره‌کننده کوروش خودش را نشان داد. او بوگاتی ویرون خارق‌العاده را انتخاب کرد. خودرویی با ۱۰۰۱ اسب‌بخار قدرت و سرعت نهایی ۴۰۷ کیلومتر در ساعت. کاری که تا پیش از او و بعد از او کسی جرات آن را نداشت. شایعه شده قیمت نهایی این خودرو به چیزی بیش از ۵/۲ میلیون دلار رسیده بود. اواخر سال ۲۰۰۹ اولین همکاری‌اش را با پورشه شروع کرد. او Chopster را بر پایه کاین شاسی‌بلند پورشه ساخت.

شاید این ادعای گزافی نباشد آن چیزی که از کارخانه او بیرون آمد، یک تانک ۷۱۰ اسب‌بخاری بود نه یک اس‌یو‌وی. موفقیت چشم‌گیر او با پروژه بوگاتی ویرون باعث شد تا سال ۲۰۱۰ دست روی ویرون بگذارد. همان سال توانست در دومین همکاری‌اش با پورشه، پانامرا سدان معروف آنها را جراحی کند. خودرویی که نمونه‌ای از آن اکنون زیر پای یکی از مدیران نمایندگی پورشه ایران است. در انتها وقتی به سال ۲۰۱۱ می‌رسیم تنها یک نام از منصوری به چشم می‌خورد. موجودی که به سختی می‌توان از زیر پوستش مرسدس‌بنز SLS را تشخیص داد. او تنها ۱۵ دستگاه از آن را می‌خواهد بسازد. هر کدام هم با افزایش ۱۰۰ واحدی نیرو به ۶۶۰ اسب‌بخار قدرت رسیده‌اند.

مانی حدادی