آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی

آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی مرجع تقلید شیعیان جهان و رئیس حوزه علمیه نجف در سال ۱۲۸۴ ق در روستای مدیسه از توابع لنجان اصفهان به دنیا آمد

آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی مرجع تقلید شیعیان جهان و رئیس حوزه علمیه نجف در سال ۱۲۸۴ ق در روستای مدیسه از توابع لنجان اصفهان به دنیا آمد. پدرش سید محمد متولد کربلا و مدفون در خوانسار است. سید ابوالحسن مقدمات علوم را در قریه مدیسه فرا گرفت و در آغاز جوانی به اصفهان رفت و در مدرسه نیماورد تحصیلات خود را ادامه داد. وی پس از گذراندن سطوح فقه و اصول در درس خارج شرکت نمود. از استادان او در اصفهان آخوند ملا محمد کاشانی از مدرسان علوم عقلی و ریاضی، سید مهدی نحوی، سید‌محمدباقر درچه ای، سید‌هاشم چارسوقی، ابوالمعالی کلباسی و جهانگیر خان قشقایی را برشمرده اند. وی در ۱۳ ربیع الاول ۱۳۰۸ در بیست و چهار سالگی برای ادامه تحصیلات عازم نجف اشرف شد. هنگامی که در ۱۱ جمادی الاول همان سال به نجف رسید، در مدرسه صدر ساکن شد و از محضر درس استادان بنام حوزه نجف میرزا حبیب‌الله رشتی، آخوند خراسانی، میرزا محمدحسن شیرازی، سید محمدکاظم طباطبایی یزدی، میرزا محمدتقی شیرازی، فتح‌الله شریعت اصفهانی و مولی عبدالکریم ایروانی بهره برد. از میان همه استادان، اصفهانی بیش از همه، یعنی حدود ۱۷ سال از درس آخوند خراسانی استفاده نمود و جزو نزدیک‌ترین شاگردان و اصحاب این استاد به شمار می‌رفت.

وی همزمان با حضور در درس خارج آخوند خراسانی، خود به تدریس رسائل و کفایه اشتغال داشت. پس از فوت آخوند خراسانی بعضی از مردم خراسان برای تقلید به او مراجعه می‌کردند. میرزا محمدتقی شیرازی (میرزای‌دوم) نخستین مرجعی بود که احتیاطات خود را به اصفهان ارجاع داد. پس از وفات آیات: نائینی و حائری یزدی در ۱۳۵۵ ق و آقا ضیاء عراقی در ۱۳۶۱ ق، مرجعیت تقلید شیعیان در بخش عمده جهان تشیع در شخص اصفهانی منحصر شد. وی شمار بسیاری از مجتهدان بزرگ و محققان برجسته فقه و اصول را همچون سید محسن حکیم، سید‌هادی میلانی، میرزا حسن بجنوردی، سید محمود شاهرودی و سید محمدحسین طباطبایی در دوران تدریس ممتد و مستمر خود در حوزه نجف تربیت کرد.

آیت‌الله اصفهانی افزون بر اشتغالات علمی، از فعالیت سیاسی نیز به دور نبود و در برهه‌های حساس از تاریخ معاصر نقش مؤثری داشته است.

از ورود اصفهانی به حوزه نجف چیزی نگذشته بود که جنبش تحریم تنباکو به رهبری میرزا حسن شیرازی در ۱۳۰۹ ق شروع شد و بی شک حضور او در حوزه عراق در اوج برخورد روحانیت شیعه با ناصرالدین شاه برای آقا سید ابوالحسن که در آن وقت مجتهدی بیست و پنج ساله بود، تجربه سیاسی آموزنده‌ای بوده است. این آگاهی سیاسی، بعدها از رهگذر نزدیکی و محرمیتی که اصفهانی به استادش آخوند خراسانی ــ طرفدار جدی مشروطیت ــ داشت وسیع تر و عمیق‌تر شد. آخوند خراسانی به اصول حکومت مشروطه و محدود کردن قدرت استبداد اعتقاد داشت و اصفهانی در این آراء و افکار، پیرو استاد خود بود. بر پایه همین پیشینه، آخوند خراسانی و شیخ عبدالله مازندرانی در ۳ جمادی الاول ۱۳۲۸، اصفهانی را در اجرای اصل دوم متمم قانون اساسی ۱۳۲۵ ق در شمار یکی از پنج مجتهد طراز اول «مطلع از مقتضیات زمان» برای احراز انطباق مصوبات قانونی مجلس شورای ملی با احکام فقه شیعه به مجلس معرفی کردند اما رأی وی در نهایت بر ادامه سکونت در نجف اشرف قرار گرفت و طی تلگرافی به تاریخ ۲ ذیقعده ۱۳۲۸ به مجلس شورای ملی، از شرکت در این کار عذرخواست.آیت‌الله اصفهانی در نهضت استقلال عراق به همراه علمای دیگر نقش مؤثری داشت. در ذیحجه ۱۳۴۰ نشست بزرگی در خانه اصفهانی تشکیل شد که به رد صریح قیومیت انگلیس و ازمیان برداشتن هرگونه قدرت خارجی برای حکومت عراق تأکید داشت. اقدامات علما مقامات انگلیس و فیصل را سخت خشمگین ساخت و تصمیم به مقاومت جدی در برابر علما گرفتند. یکی از اقدامات آنها تبعید شیخ محمد خالصی‌زاده و سید‌محمد صدر از کاظمین به ایران و تبعید شیخ‌مهدی خالصی به حجازبود (ذیقعده ۱۳۴۱). اصفهانی و نائینی و سایر علمای شیعه از این اقدام برآشفتند و به عنوان اعتراض از عراق خارج شدند و رهسپار قم گشتند. اما این تصمیمی موقت بود و عاقبت فرمانروای انگلیسی عراق به تغییر تبعیدگاه خالصی از حجاز به ایران و نیز بازگشت مراجع تقلید شیعه از ایران به عراق رضا داد. در پی آن، اصفهانی و همراهانش پس از حدود ۱۱ ماه اقامت در ایران در ۱۸ رمضان ۱۳۴۲ به عراق بازگشتند.

فعالیت اصفهانی پیش از بازگشتش به عراق، صرفاً بر کارهای فرهنگی به عنوان جزئی از وظایف دینی خود متمرکز شد. او نسبت به تأسیس مدارس غیر‌دولتی و دایر نمودن انتشارات اسلامی و همچنین تقویت موقعیت حوزه علمیه نجف، همچنین به توسعه ساخت مساجد، حسینیه‌ها، تربیت علما و خطبا و فرستادن آنها به شهرها و روستاها اقدام کرد. وی در سال ۱۳۶۵ ق برای معالجه و استراحت به لبنان رفت و چندی در بعلبک اقامت داشت، لیکن در آنجا به زمین خورد و پایش شکست. ناچار او را با هواپیما به بغداد باز گرداندند. اما پس از چند روز در ۹ ذیحجه همان سال در هشتاد و یک سالگی در کاظمین درگذشت. پیکر او را به نجف بردند و در جوار استادش آخوند خراسانی به خاک سپردند.